“Geluk is waar we samen zijn, niet waar we wonen.”

Wat een geweldig debuut van Jorinde Molenaar. Dit boek past in het rijtje van ‘Lessen in chemie van Bonnie Garmus’ en ‘De vrouwen van het Grand Hôtel van Ruth Kvarnström-Jones. Een prachtige historische roman in eigentijdse en vlotte taal geschreven. In mijn ogen zou dit boek veel vaker te zien moeten zijn op Bookstagram.

Het boek gaat over Noor Veenstra. Door een nootlottig ongeval voelt zij zich gedwongen om de leiding te nemen in het familiebedrijf. Ze moet haar eigen toekomst laten vallen. Vriendschappen en liefdes worden op de proef gesteld.

Vanaf de eerste bladzijde wordt je ondergedompeld in de wereld van chocolade. Er zijn leuke linkjes met bijvoorbeeld de chocolade van Lindt. Door toevoegingen dat bijvoorbeeld een telefoon in opkomst is en dat een badkamer niet standaard is in alle huizen, krijg je een goed tijdsbesef.

De band tussen Noor en haar familie is echt heel warm. Zij hebben het allemaal goed voor elkaar. Voor haar vriendinnen is dat helaas niet het geval. Annabel heeft een vader die haar wil uithuwelijken en Fieke haar ouders hebben het niet breed.

Annabel vind ik het minst leuke personage. Zij is echt een beetje een verwend kindje en ik ben het gedurende het boek niet eens met de keuzes die ze maakt. Noor daarentegen vind ik echt badass. Ze heeft lef, is super zorg en heeft het beste met iedereen voor.

Het enige minpuntje is dat ik het verhaal soms heel langzaam vind: pas op 75% vindt het ongeluk plaats waardoor Noor in het familiebedrijf besluit te stappen. Sommige hoofdstukken worden ook uit meerdere perspectieven geschreven en dan lees je drie keer hetzelfde deel van het verhaal. Op andere plekken sla je soms opeens een halfjaar over waar ik dan wel meer over had willen lezen.