Lichter

In mijn wangen en oren prikken ijskoude naalden. Ik frons om de huid van mijn voorhoofd te bewegen. Door mijn hoofd tollen dezelfde gedachten keer op keer voorbij.
Eerder op de dag heeft zich daar het idee genesteld dat het ijskoude water de snelste manier is om mijn doel te bereiken. De snelste route van de aarde naar de hemel. Een onderkoelde dood op de weg daarheen.
Ik wil niet langer leven. Ik ben te moe en te bang. Moe van alles niet goed doen - zo weinig is volmaakt. Moe van het vallen en het falen.
Ik ben bang voor het leven. Ik weet niet waar ik hoor en óf ik hier wel hoor…
Lichter vertelt het verhaal van Norah. Ze staat op een kruispunt in haar leven, of is het misschien het einde van een doodlopende weg? Het leven voelt ingewikkeld en maakt haar bang, hoewel ze niet kan aanwijzen waarvoor dan precies. Als ze een vriend ontmoet die haar uitnodigt in zijn wereld, schijnt ergens tussen verrassende ontdekkingen en ongemakkelijke antwoorden een kiertje licht en misschien zelfs de ruimte om te durven leven.

Dit verhaal moest ik wel even inkomen. Het is iets wat ik normaal niet lees, maar ben blij dat het gedaan heb. Het was even bekijken waar dit verhaal heen ging. Door het verhaal heen krijgt men meer met de personages. En leef je ook erg mee. Het verhaal heeft geen hoge snelheid, maar dat is voor dit boek precies goed. De hoofdstukken zijn niet lang waardoor het prettig wegleest.

In het begin leer je vooral Noah kennen. Haar gedachten en gevoelens. Later komt ook Ron aan bod. Deze personages zijn goed uitgediept. Het boek laat zien dat er licht is aan de einde van de tunnel. Dat het waard is om te leven en dat je er alles van kunt maken.