Lezersrecensie
Als het stormt
Recensie van:
Als het stormt
Een afgelegen eiland in Noorwegen: de laatste brief van een overleden vrouw haalt de hele gemeenschap overhoop.
Når det stormer
En avsidesliggende øy i Norge: det siste brevet fra en avdød kvinne snur hele samfunnet på hodet.
Auteur :
Kim Linssen:
is redacteur en ghostwriter. Als het stormt is haar debuutroman. Ze woont in het Brabantse bos en bivakkeerde zelf een half jaar op een eiland in de poolcirkel. Het stormde er ontzettend.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij September in ruil voor mijn recensie en deelname aan de leesclub. Georganiseerd door Gerjo Schepers en Deanreads.
Uitgeverij: September
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Op de cover zie ik de silhouetten van een man en zijn hond. Het lijkt alsof ze naar de omgeving om heen heen kijken. Deze doet arctisch aan, gelegen rond de poolcirkel. Een mooi gebruik van aardse kleuren; wit, blauw, sepia, terra rood doet me denken aan Noord-Noorwegen.
De cover werkt nieuwsgierig makend en nodigt tot lezen uit.
De informerende flaptekst versterkt dit nog.
De auteursfoto en tekst vind ik een waardevolle toevoeging.
Quotes:
pagina 208:
“Ik kijk omhoog….En in mijn borst knapt mijn hart uitelkaar in een explosie van glitters.”
De laatste alinea op pagina 218. En dan vooral dat stuk met dat drijfhout van de wrakstukken waarin ze ooit op zee geboren werd. Drijfhout dat haar eerst drijvend houdt en in leven en drijfhout dat haar lijf weg laat drijven op het levenseinde weg van het leven in een eindeloze eeuwige stroom.
Mooie tekst:
‘En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt’ Uit Kronenburger Park, Frank Boeijen Groep (1985)
‘The sheep will spend its entire life fearing the wolf, only to be eaten by the shephard in the end’
Afrikaans spreekwoord
Het verhaal:
Het handjevol bewoners van een Noors eiland raakt niet snel van slag door een storm die hen dagenlang afsluit van de rest van de wereld. Een nieuwkomer laat beduidend meer sporen na binnen deze afgezonderde gemeenschap.
Martin, een gewone fietsenmaker uit Eindhoven, reist na een heftige gebeurtenis naar de poolcirkel. Daar hoopt hij van de eilanders verhalen te horen over zijn eigen oorsprong, nu er in Nederland niemand meer is die deze kan vertellen. Hij wil met name Frederike, ooit het buurmeisje van zijn moeder, spreken. Zij blijkt echter een paar dagen voor zijn komst te zijn overleden. Martin vindt haar laatste brief en wil deze aan haar geliefde geven, maar wie was dat?
De dood van Frederike roept veel vragen op. Als Martin deze stelt, stuit hij vooral op weerstand. De eilandbewoners lijken haar liever te vergeten. Op een niet altijd even handige wijze gaat Martin zelf op onderzoek uit en belandt hij ondertussen in een nog grotere confrontatie: die met zichzelf.
Mijn leesbeleving:
De gehele proloog vond ik super. Vanuit het perspectief van een dier. En vervolgens vanuit het perspectief van de mensenwereld: heftig met leven dat abrupt eindigt. Voelbaar, als een dreun door de beeldende schrijfstijl. De uitmuntende gedachte gedragingsgang van de dieren. De grappige verwijzing naar Shakespeare. De belangrijkste dierlijke drijfveer instinctief: de jacht op vis of krab. De gebeurtenissen rondom mensen terloops opmerkend. Kort de focus naar de bewoners, de vragen over de merkbare afwezigheid van iemand. Dan de dagelijkse dingen drang die weer overheerst. Dan een ingrijpende en onuitwisbare rimpeling in de dagelijkse dingen. Gevoelsarm maar praktisch afhandelend. Dan weer terug naar het perspectief van het dier en zijn voedsel jacht. Zo subliem gedaan. Niet overdadige informatie. Precies perfect. De proloog vormt een perfecte springplank naar de rest van het verhaal:
Dit begin van het verhaal het eerste hoofdstuk en de rest sprak tot mijn verbeelding omdat ik veel gereisd heb in Zweden en Noorwegen. Waar dit boek gesitueerd is daar ben ik in 1999 ook geweest. In een bus met Oostenrijkers, waaronder mijn penvriendin, een gids en een kok die zijn mobiele keukentje achter de bus aan had rijden. Ook al denk ik dat Saerøy een fictieve eilandennaam is. Ik herinner me Hennigsvaer en Svolvaer en een misselijkmakende bootreis naar De Lofoten. Ik kon me dus levendig inleven, ik was er weer even echt.
Het personage dat gelijk mijn hart stal was Martin. Hij is bedachtzaam heeft een rijke en diepgelaagde binnenwereld. Is een natuurmens en goed met taal. Hij lijkt eenzaam maar hij kan ook sociaal zijn. Zijn liefde voor de hond vind ik magisch. Ik heb zelf ook een (hulp) hond Stabij Senna. Goud waard.
Martin zijn interactie met de vele schapen hun geluid en bijnamen.
De voelbare pijn die Martin met zich meedraagt. Zijn zoektocht naar een deel van zijn Noorse roots van zijn moeder Hanna. Tijdens zijn verblijf en het verweven van het verleden en heden zag ik Hanna maar ook Frederike in zijn kielzog meelopen. Eerst huppelend als de meisjes die zij eens waren. Later als wijze en door het leven getekende vrouwen. Onzichtbare gidsen voor Martin. Hem beschermend en waar nodig met wijze raad bijstaand. Mooie metafoor.
Je ontheemd voelen kan enerzijds in gedachten en gevoel. Ook al woon je in een zeer hechte gemeenschap. Het gevoel van anders zijn, niet in de pas meelopen met de rest (als schapen die altijd in een kudde blijven onder het mom van samen sterk en veiliger tegen de vijand hetzij de wolf of een andere aaseter. Schijnveiligheid want sta je alleen niet sterker. Ben je dan niet slimmer en rijker, heb je dan geen ruimer zicht, omdat je zicht niet verblind wordt door de kudde, omdat je in je eentje overal mag staan en gaan waar jij wilt ?) je daarvoor schamen. Het niet durven uiten uit angst voor uitsluiting. Bevestiging van die ontheemding. Mooi en tastbaar verwoord. Herkenbaar, reflecterend op mijzelf.
Vervelende personages kon ik wel aanvliegen. Maar dat is juist ook knap. De personages kan ik niet aanvliegen omdat zij op papier bestaan. Maar door de gedetailleerde, beeldende en filmische schrijfstijl worden zij tot leven gekust door de auteur. Waardoor je of van ze houdt of hen haat.
Ikzelf ben in Oslo en in Trondheim geweest. Een wereld van verschil in beleving, uitzicht, voor en nadelen. Oslo stad van de wereld met van alles veel: aan het water, de eindeloze scheren archipel, de drukke winkelstraten en bezienswaardigheden. Trondheim, afgelegen maar rustig, ruig en mooi. Een grote Vishal. Een walhalla voor de natuur en visliefhebber. Beide hun charmes dus.
Kim Linssen beschrijft op herkenbare en uitmuntende wijze de eeuwenoude en herkenbare gebruiken, het vele handwerk, een zijn met natuur en de elementen wetend hoe je bij noodweer moet handelen van generatie op generatie verankert in je dna, de stugheid van Noren maar als je je stukje bij beetje geeft langzamerhand gekoesterd en gedragen worden hetzij op praktische of gevoelsmanier.
Ik rook de stokvis, ik zag de rekken voor me, proefde de smaak op mijn tong, genoot van de smaak van de zoete brunost. Die ik zelf ook at op mijn reis. Als we lunchten met adembenemend uitzicht en vaak in het gezelschap van schapen. Dit verhaal voelde als thuiskomen, in een land dat verankerd zit in mijn hart.
De plot is diepgelaagd, verhelderend, kruipt onder je huid. Verleden en heden komen samen. Laat je enerzijds balen omdat Martin niet blijft op de geboortegrond van zijn moeder, de ontluikende liefde niet beantwoord uit zelfbehoud maar anderzijds doet inzien dat er voor hem in Nederland verankerde waarden zijn: een huis, collegae, vrienden waar hij naar terug keert. Dat Noorwegen in zijn psyche en hart meereist. Dat hij voet dat hij altijd welkom blijft. Vindheim: huis in het oog van de wind. Onheilspellend maar ook een veilige baken van warmte en met prachtige uitzichten op de natuur die je tot rust laat komen en probeert je gevoelens van pijn, verdriet, ontheemding en de zoektocht naar antwoorden te ondersteunen. Als de stevigheid van de fundamenten van een huis maakt dat het blijft staan, het huis blijvend ondersteund in weer en wind.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Wat een fantastisch debuut:
Op meerdere fronten diepgelaagd, metaforisch, verleden en heden uitstekend verworven totdat je alles helder hebt, beeldend en filmisch.
Een verhaal dat diep raakt, dat reflecteert. Gedetailleerd uitgewerkte personages. Een prachtige inkijk in de strijd met de elementen, het koesteren van flora en fauna, een hechte gemeenschap, rust en ruimte die je gehavende psyche en lijf tot stilte en rust wiegt.
Het beschrijven van menselijke emoties: verdriet in alle vormen die denkbaar zijn, gemis, eenzaamheid en een gevoel van ontheemding, drang naar aansluiting het meelopen in de pas, het letterlijk en figuurlijk van de wereld zijn hetzij door een instinctieve hunkering naar huid op huid contact het verbonden zijn met elkaar en elkaar tot grote hoogten brengend enkel door het samensmelten of door een psychedelische roes. Om maar niet ten diepste te hoeven voelen en deel te nemen aan het, vaak staccato leven, van alledag. Hartverscheurend in vele facetten. En alles zo intens tastbaar en voelbaar. Een psychologische salto die aanhoudt totdat het boek gelezen is.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan de leesclub Gerjo en Deanreads.
Kim Linssen hartelijk dank dat ik jouw boek mocht lezen en recenseren.
Uitgeverij September hartelijk dank voor dit recensie exemplaar.
Als het stormt
Een afgelegen eiland in Noorwegen: de laatste brief van een overleden vrouw haalt de hele gemeenschap overhoop.
Når det stormer
En avsidesliggende øy i Norge: det siste brevet fra en avdød kvinne snur hele samfunnet på hodet.
Auteur :
Kim Linssen:
is redacteur en ghostwriter. Als het stormt is haar debuutroman. Ze woont in het Brabantse bos en bivakkeerde zelf een half jaar op een eiland in de poolcirkel. Het stormde er ontzettend.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij September in ruil voor mijn recensie en deelname aan de leesclub. Georganiseerd door Gerjo Schepers en Deanreads.
Uitgeverij: September
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Op de cover zie ik de silhouetten van een man en zijn hond. Het lijkt alsof ze naar de omgeving om heen heen kijken. Deze doet arctisch aan, gelegen rond de poolcirkel. Een mooi gebruik van aardse kleuren; wit, blauw, sepia, terra rood doet me denken aan Noord-Noorwegen.
De cover werkt nieuwsgierig makend en nodigt tot lezen uit.
De informerende flaptekst versterkt dit nog.
De auteursfoto en tekst vind ik een waardevolle toevoeging.
Quotes:
pagina 208:
“Ik kijk omhoog….En in mijn borst knapt mijn hart uitelkaar in een explosie van glitters.”
De laatste alinea op pagina 218. En dan vooral dat stuk met dat drijfhout van de wrakstukken waarin ze ooit op zee geboren werd. Drijfhout dat haar eerst drijvend houdt en in leven en drijfhout dat haar lijf weg laat drijven op het levenseinde weg van het leven in een eindeloze eeuwige stroom.
Mooie tekst:
‘En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt’ Uit Kronenburger Park, Frank Boeijen Groep (1985)
‘The sheep will spend its entire life fearing the wolf, only to be eaten by the shephard in the end’
Afrikaans spreekwoord
Het verhaal:
Het handjevol bewoners van een Noors eiland raakt niet snel van slag door een storm die hen dagenlang afsluit van de rest van de wereld. Een nieuwkomer laat beduidend meer sporen na binnen deze afgezonderde gemeenschap.
Martin, een gewone fietsenmaker uit Eindhoven, reist na een heftige gebeurtenis naar de poolcirkel. Daar hoopt hij van de eilanders verhalen te horen over zijn eigen oorsprong, nu er in Nederland niemand meer is die deze kan vertellen. Hij wil met name Frederike, ooit het buurmeisje van zijn moeder, spreken. Zij blijkt echter een paar dagen voor zijn komst te zijn overleden. Martin vindt haar laatste brief en wil deze aan haar geliefde geven, maar wie was dat?
De dood van Frederike roept veel vragen op. Als Martin deze stelt, stuit hij vooral op weerstand. De eilandbewoners lijken haar liever te vergeten. Op een niet altijd even handige wijze gaat Martin zelf op onderzoek uit en belandt hij ondertussen in een nog grotere confrontatie: die met zichzelf.
Mijn leesbeleving:
De gehele proloog vond ik super. Vanuit het perspectief van een dier. En vervolgens vanuit het perspectief van de mensenwereld: heftig met leven dat abrupt eindigt. Voelbaar, als een dreun door de beeldende schrijfstijl. De uitmuntende gedachte gedragingsgang van de dieren. De grappige verwijzing naar Shakespeare. De belangrijkste dierlijke drijfveer instinctief: de jacht op vis of krab. De gebeurtenissen rondom mensen terloops opmerkend. Kort de focus naar de bewoners, de vragen over de merkbare afwezigheid van iemand. Dan de dagelijkse dingen drang die weer overheerst. Dan een ingrijpende en onuitwisbare rimpeling in de dagelijkse dingen. Gevoelsarm maar praktisch afhandelend. Dan weer terug naar het perspectief van het dier en zijn voedsel jacht. Zo subliem gedaan. Niet overdadige informatie. Precies perfect. De proloog vormt een perfecte springplank naar de rest van het verhaal:
Dit begin van het verhaal het eerste hoofdstuk en de rest sprak tot mijn verbeelding omdat ik veel gereisd heb in Zweden en Noorwegen. Waar dit boek gesitueerd is daar ben ik in 1999 ook geweest. In een bus met Oostenrijkers, waaronder mijn penvriendin, een gids en een kok die zijn mobiele keukentje achter de bus aan had rijden. Ook al denk ik dat Saerøy een fictieve eilandennaam is. Ik herinner me Hennigsvaer en Svolvaer en een misselijkmakende bootreis naar De Lofoten. Ik kon me dus levendig inleven, ik was er weer even echt.
Het personage dat gelijk mijn hart stal was Martin. Hij is bedachtzaam heeft een rijke en diepgelaagde binnenwereld. Is een natuurmens en goed met taal. Hij lijkt eenzaam maar hij kan ook sociaal zijn. Zijn liefde voor de hond vind ik magisch. Ik heb zelf ook een (hulp) hond Stabij Senna. Goud waard.
Martin zijn interactie met de vele schapen hun geluid en bijnamen.
De voelbare pijn die Martin met zich meedraagt. Zijn zoektocht naar een deel van zijn Noorse roots van zijn moeder Hanna. Tijdens zijn verblijf en het verweven van het verleden en heden zag ik Hanna maar ook Frederike in zijn kielzog meelopen. Eerst huppelend als de meisjes die zij eens waren. Later als wijze en door het leven getekende vrouwen. Onzichtbare gidsen voor Martin. Hem beschermend en waar nodig met wijze raad bijstaand. Mooie metafoor.
Je ontheemd voelen kan enerzijds in gedachten en gevoel. Ook al woon je in een zeer hechte gemeenschap. Het gevoel van anders zijn, niet in de pas meelopen met de rest (als schapen die altijd in een kudde blijven onder het mom van samen sterk en veiliger tegen de vijand hetzij de wolf of een andere aaseter. Schijnveiligheid want sta je alleen niet sterker. Ben je dan niet slimmer en rijker, heb je dan geen ruimer zicht, omdat je zicht niet verblind wordt door de kudde, omdat je in je eentje overal mag staan en gaan waar jij wilt ?) je daarvoor schamen. Het niet durven uiten uit angst voor uitsluiting. Bevestiging van die ontheemding. Mooi en tastbaar verwoord. Herkenbaar, reflecterend op mijzelf.
Vervelende personages kon ik wel aanvliegen. Maar dat is juist ook knap. De personages kan ik niet aanvliegen omdat zij op papier bestaan. Maar door de gedetailleerde, beeldende en filmische schrijfstijl worden zij tot leven gekust door de auteur. Waardoor je of van ze houdt of hen haat.
Ikzelf ben in Oslo en in Trondheim geweest. Een wereld van verschil in beleving, uitzicht, voor en nadelen. Oslo stad van de wereld met van alles veel: aan het water, de eindeloze scheren archipel, de drukke winkelstraten en bezienswaardigheden. Trondheim, afgelegen maar rustig, ruig en mooi. Een grote Vishal. Een walhalla voor de natuur en visliefhebber. Beide hun charmes dus.
Kim Linssen beschrijft op herkenbare en uitmuntende wijze de eeuwenoude en herkenbare gebruiken, het vele handwerk, een zijn met natuur en de elementen wetend hoe je bij noodweer moet handelen van generatie op generatie verankert in je dna, de stugheid van Noren maar als je je stukje bij beetje geeft langzamerhand gekoesterd en gedragen worden hetzij op praktische of gevoelsmanier.
Ik rook de stokvis, ik zag de rekken voor me, proefde de smaak op mijn tong, genoot van de smaak van de zoete brunost. Die ik zelf ook at op mijn reis. Als we lunchten met adembenemend uitzicht en vaak in het gezelschap van schapen. Dit verhaal voelde als thuiskomen, in een land dat verankerd zit in mijn hart.
De plot is diepgelaagd, verhelderend, kruipt onder je huid. Verleden en heden komen samen. Laat je enerzijds balen omdat Martin niet blijft op de geboortegrond van zijn moeder, de ontluikende liefde niet beantwoord uit zelfbehoud maar anderzijds doet inzien dat er voor hem in Nederland verankerde waarden zijn: een huis, collegae, vrienden waar hij naar terug keert. Dat Noorwegen in zijn psyche en hart meereist. Dat hij voet dat hij altijd welkom blijft. Vindheim: huis in het oog van de wind. Onheilspellend maar ook een veilige baken van warmte en met prachtige uitzichten op de natuur die je tot rust laat komen en probeert je gevoelens van pijn, verdriet, ontheemding en de zoektocht naar antwoorden te ondersteunen. Als de stevigheid van de fundamenten van een huis maakt dat het blijft staan, het huis blijvend ondersteund in weer en wind.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Wat een fantastisch debuut:
Op meerdere fronten diepgelaagd, metaforisch, verleden en heden uitstekend verworven totdat je alles helder hebt, beeldend en filmisch.
Een verhaal dat diep raakt, dat reflecteert. Gedetailleerd uitgewerkte personages. Een prachtige inkijk in de strijd met de elementen, het koesteren van flora en fauna, een hechte gemeenschap, rust en ruimte die je gehavende psyche en lijf tot stilte en rust wiegt.
Het beschrijven van menselijke emoties: verdriet in alle vormen die denkbaar zijn, gemis, eenzaamheid en een gevoel van ontheemding, drang naar aansluiting het meelopen in de pas, het letterlijk en figuurlijk van de wereld zijn hetzij door een instinctieve hunkering naar huid op huid contact het verbonden zijn met elkaar en elkaar tot grote hoogten brengend enkel door het samensmelten of door een psychedelische roes. Om maar niet ten diepste te hoeven voelen en deel te nemen aan het, vaak staccato leven, van alledag. Hartverscheurend in vele facetten. En alles zo intens tastbaar en voelbaar. Een psychologische salto die aanhoudt totdat het boek gelezen is.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan de leesclub Gerjo en Deanreads.
Kim Linssen hartelijk dank dat ik jouw boek mocht lezen en recenseren.
Uitgeverij September hartelijk dank voor dit recensie exemplaar.
2
Reageer op deze recensie
