De last

Recensie van:
De last
Sabbatical in Niemandsland
Auteur :
Nico Kwakman
Was sinds eind jaren negentig werkzaam als onderzoeker en universitair docent straf(proces)recht aan de Rijksuniversiteit Groningen.
Wijze van lezen:
Recensie exemplaar ontvangen van uitgeverij Hartklopper in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij: Hartklopper
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Een zwarte cover en als ik beter kijk zie ik een donker bos. Daar zie ik een engel lopen. Is het waan of echt?
De flaptekst is indrukwekkend en maakt me nieuwsgierig naar dit verhaal.
Het verhaal:
Een docent neemt een sabbatical-jaar naar Niemandsland, waar waan en werkelijkheid samenvloeien. Dat gaat zo ver dat hij onbestaanbare figuren ontmoet. Tijd dus voor een bezoek aan De ontwanerij.
Mijn leesbeleving:
Dit is een verhaal dat al mijn verbeeldingsvermogen tartte. Maar op een uiterst intrigerende manier. Het laat zien hoe mensen, ook al hebben ze een sabbatical, met elkaar omgaan.
Nico Kwakman kroop met dit verhaal onder mijn huid. Zijn filerende manier om te filosoferen middels een mannelijke hoofdpersoon die filosofie doceert is subliem. De docent die zeer populair is onder zijn studenten voelt steeds meer het juk hiervan op zijn schouders rusten. Hij is bang dat hij zijn professionaliteit overschrijdt als hij er niet op bedacht is.
Wat volgt is een jaar weg van de universiteit en de plicht die continu roept. Bijkomen in het zogenaamde Niemandsland. Ik merkte aan de algehele sfeer die daar hing gelijk wel dat de vlieger van uitrusten niet op zou gaan. Eerst hijgt het verleden nog letterlijk en figuurlijk in zijn nek middels een persoon die idolaat van hem blijkt te zijn. Die hem op een voetstuk plaatste in de rolverdeling docent- student. Als hij hiertegen optreedt, zijn inziens ethisch verantwoord, is haar wraak niet zoet maar eerder duivels en bitter.
Als hij dan eindelijk het lang geleden geluk weer voelt vonken en flakkeren dreigt het door een wervelwind aan gebeurtenissen als een nachtkaars uitgaat. Ik bleef het hoofdpersonage trouw. Ik vond me in zijn gedachtegoed en voelde woede jegens diegenen die hem schade en pijn wilden berokkenen door zijn gedachtegoed in hun eigen straatje te laten passen. Oneerlijk.
De personages vind ik gedetailleerd en levensecht uitgewerkt. De dialoog die zij met elkaar aangaan is enerzijds psychologisch diepgaand, hilarisch, absurd, liefdevol, op het randje van passioneel maar net niet. Ook een vader gevoel dat diepgeworteld verborgen zat komt bovendrijven en mag in de praktijk gebracht worden.
En de vraag wat is echt en wat is sprookjesachtig of waan. En dat wat wij als sprookjesachtig beschouwen beschouwen die zichzelf ook als sprookjesachtig of is het andersom? Dat uitdiepen van alles vind ik fantastisch en daarin is eigenlijk alleen Nico Kwakman virtuoos in. Dat metaforische woordgebruik, het filosofisch vanuit ieder perspectief benaderen, flink kletsen met anders denkenden ik vond het op en top genieten.
Ook actuele thematiek schuwt hij niet. Mensen die het spoor bijster zijn in de ogen van professionals hebben recht op hulp. Ze hebben het recht dit te krijgen net zolang tot ze hersteld zijn. Maar door slecht luisteren naar de patiënt en eigen conclusies trekken om van daaruit gedwongen hulp in te zetten is onethisch vind ik. Ook het recht op privacy en voor wie dit geldt en in hoeverre? Wanneer is het helpend en wanneer ontwrichtend. Kuddegedrag aangezwengeld door diegene die liegt en bedriegt om iemand in een kwaad daglicht te zetten en te bereiken wat in haar straatje past. Roddels verspreiden om iemand te laten vernietigen door een mensenmassa die bloed ruikt wat er niet is.
Ook dat er meer is tussen hemel en aarde is mooi beschreven. Eerst behoedzaam en met engelengeduld en dan met veel hoop op liefde. Het elkaar helpen en naar hemelse hoogten brengen voor bescherming en genegenheid. De plot had ik niet verwacht maar de epiloog legt dit prima uit. Het blijft altijd een zoektocht hoe je het ook wendt of keert. Je eigen identiteit, je leven, je geloof, wat is waan en wat niet. Moet je gelukkig of ongelukkig zijn. Is dat maakbaar of niet? In een woord prachtig.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Prima opbouw. Goed en gedegen uitgewerkte personages. Intrigerende en fascinerende dialoog tussen de personages die ontwikkelingen in gang zetten die je laten nadenken.
Een verhaal over mensen die tot in de diepste kern afgepeld worden op filosofische, psychologisch diepgaande en sprookjesachtige wijze. Met engelengeduld en behoedzaamheid. Wat kun je wel geloven, waar mag je op hopen en wat is nu eigenlijk de definitie van liefde? Is het wederzijds begrip, erotiserende passie die een uitweg vind in lust of mondt het uit in diepe verbondenheid met elkaar. En wat is de juiste weg?
Ik heb dit verhaal met veel plezier gelezen en tot in de diepte geanalyseerd. Prachtig.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan de blogtour.
Ik ben en blijf fan van de verhalen van Nico Kwakman.