De man die dacht dat hij dood was

Recensie van:
De man die dacht dat hij dood was
Auteur :
Michiel Richards
Michiel Richards (San Francisco, 1971) werkte jarenlang als scenarioschrijver voor Nederlandse tv-series en schreef hiernaast de tijdreisfilm Time will tell (2018). Schrijver Paul Levinson schreef over deze film: ‘The ending has some excellent twists, and the narrative holds together well.’ In zijn verhalen en boeken wisselt Michiel uiteenlopende genres af.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Godijn Publishing in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij: Godijn Publishing
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Een begraafplaats met vele grafstenen. Een man die geknield voor een grafsteen zit met zijn hand net onder de tekst Ik. Wie is hij ? De cover maakt mij nieuwsgierig naar het verhaal.
De flaptekst doet het verhaal nog meer leven ook al heb ik nog geen letter gelezen.
Quote:
Het is moeilijk om een quote uit de tekst te halen. Ik zou teveel verraden over dit sublieme verhaal.
Nu komt me wel een songtekst in het hoofd;
Hij was maar een clown, in `t wit en in `t rood
Hij was maar een clown, maar nu is hij dood
Hij lachte en sprong, in `t felgele licht
Maar onder die lach zat een droevig gezicht

De herinnering blijft aan die clown met z`n lach
Hij heeft alles gegeven tot de laatste dag
Niemand kende de pijn van zijn stille
verdriet
Want er was op het einde niemand die hij
verliet
Ben Cramer.
Eerst stond hij in de spotlights van het leven, bekend en geliefd om zijn voorkomen. Altijd schitteren en stralen.
Maar nu kent niemand hem meer. Alle glorie en glitter heeft hem verlaten, zijn identiteit weggevaagd en gereduceerd tot niets. Nu is hij onderdeel van de grijze massa verdwijnend in het niets. Wat is zijn leven waard geweest? Als je op het einde van alle aardse zaken je schepper ontmoet.
Mooie tekst:
De man die dacht dat hij dood was is een meanderende, absurdistische familiegeschiedenis met momenten van vervreemding en tederheid. Kan alleen iemand die verdwaald is ons de weg wijzen?
Erf de ogen van je kind
Kijk erdoor
Spinvis
Het verhaal:
Een eenzame man denkt dat hij niet langer leeft. Hij dwaalt door de stad, op zoek naar mensen die zijn hulp kunnen gebruiken, hopende dat hij door deze goede daden los kan komen van het aardse. Bedoeld en onbedoeld beïnvloedt de man de levens van passanten. Hij knoopt zelfs vertrouwensbanden aan met mensen die denken dat hij wijs is. Maar is de man dat wel?
Mijn leesbeleving:
Ik moest eerst wennen aan de absurdistische, metaforische, filmische, continu heen en weer gaande, beeldende, soms spottende, melancholische, tragische schrijfstijl.
De ik vorm en de filosofische overdenkingen van de boven ieder hoofdstuk genoemde persoon met ieder hun unieke kenmerk vond ik subliem gedaan. Ik zag dat continu voor mij. Ik kroop daadwerkelijk in de huid van dat personage.
Hoe hun werelden vol van hun eigen pijnpunten, getroebleerde of getraumatiseerde verleden, hun levensstandaard, hun dagelijkse bijdrage aan de maatschappij ze raken elkaar vol in het hart van dat kaderende netwerk van levenslijnen. Met de “man die dacht dat hij dood was” als stille scharrelaar of regelaar in het midden van dit netwerk.
De PTSS doorvoelde ik echt. Dat was uit het leven gegrepen omdat ik dat zelf ook heb. De observaties en gedachtegang over nieuw leven en dat dat al dan niet een toekomst beschoren was of al voorbij was voor het begonnen was vond ik heftig. Ik was zelf een van die vrouwen die dachten nieuw leven te dragen en dit koesterde. Totdat die gitzwarte dag kwam en alle toekomst verpletterde. Dus deze voorstelling van ideeën doorvoelde ik ook, als een herbeleving. Best pittig. Maar ook direct en helaas horend bij het leven.
Ook bevat dit verhaal veelal metaforisch woord gebruik dat me luidop liet lachen. De grappen en verwijzingen zijn raak, dan weer bijtend vilein om af te wisselen met een moralistisch inzicht. De toon en sfeerzetting deden aan als op een film locatie. Het verbaasde mij niet dat Michiel Richards ook scenario’s schrijft. Dat talent vind je terug in dit verhaal.
De plot doet de vraagtekens uitwissen en geeft antwoorden. Je blijft geboeid doorlezen, wat ook goed lukt door de korte hoofdstukken, omdat je het hoe en waarom wilt weten. Komt er een einde aan het schijnbaar doelloos rondlopen, het observerende, het afwachten op het loutere de lucht aan de tunnel die doorlopen wordt.
De schrijfstijl doet me ook denken aan die van Peter Mabelus, Pieter Waterdrinker of Pieter Wouter Broekharst: pittig, op het randje soms, refererend naar de actualiteit, reflecterend op je eigen levensvisie, standaard of niveau.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan deze blogtour Godijn Publishing.
Mijn mening:
Ik geef 4 sterren.
Een verhaal met diverse spelers die acte de presence geven. Hun levens ogenschijnlijk niet met elkaar verbonden, toch raken hun levenslijnen elkaar in het hart. Met een iemand als de gemene deler van hen allemaal. Trachtend om orde te scheppen in chaos veroorzaakt door een roze bril, bemiddelen in een kakafonie aan geluiden te midden van iemands oase van rust. Proberen de blanke pit in de ruwe bolster te vinden het waarom achter gericht lichamelijk verweer. Is het vanuit woede of gaat het dieper voortkomend uit angst, paniek, verdriet en onzekerheid?
Onbewust het ontbrekende puzzelstukje zijnde in iemands leven. Iemands zoektocht naar een vaderfiguur. Hunkerend naar erkenning, warmte, gezien worden.
Metaforisch, filosofisch, beeldend, filmisch, subliem, bijtend, humoristisch en tot nadenken stemmend gebracht.
Ik kijk uit naar meer verhalen van Michiel Richards. Hij maakt wat los in me, hij zette wat aan. Knap.