De tragedies van een drama king

Recensie van:
De romantische tragedies van een drama queen
Auteur :
Harry Trevaldwyn
Harry Trevaldwyn werd geboren in Oxford en is acteur, komiek en schrijver.
Hij heeft gespeeld in onder andere Ten Percent, The Outlaws en How to Train Your Dragon en is bezig met meerdere schrijfprojecten voor gerenommeerde productiebedrijven.
Hij is ook de schrijver van De romantische tragedies van een Drama King, wat nogal opmerkelijk is als je bedenkt hoelang het geduurd heeft voor hij zijn eigen naam kon schrijven.
Wijze van lezen:
Recensie exemplaar ontvangen van uitgeverij Harper Collins in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij:
Harper Collins
Genre: queer
Cover en flaptekst:
Een roze achtergrond, ik zie de bovenkant van het hoofd van een jongen. Net genoeg om de vertwijfeling en verwondering in zijn ogen te zien. Ik neem aan over de wereld om hem heen. De kleur roze matcht prachtig bij de gele kleur van de titel. Het maakt me nieuwsgierig naar dit verhaal.
Quote:
‘Ik wil niets meer met jou te maken hebben,’ snauw ik, en ik hoor dat ze geschokt naar adem hapt, wat ervoor zorgt dat mijn maag zich omdraait van schuldgevoel. Maar daar kan ik me nu niet mee bezighouden, dus ik trek de deur open en ga weg.
Ik loop de gang en nog een deur door, waardoor ik op de trap achter het toneel kom. Daar is een toiletruimte, en ik moet gewoon even een momentje voor mezelf hebben om wat ademhalingsoefeningen te doen en te kijken of mijn ogen niet rood zijn of mijn gezicht te vlekkerig is. Terwijl ik langs de trap omlaag kijk, wordt mijn blik wazig en dreigen de tranen te gaan rollen, dus ik merk het niet wanneer ik tegen iets massiefs aan bots.
‘Patch,’ klinkt de stem van Sam verrast, ‘is alles oké?’
Sam, of all people! Ik voel me als een bal in een flipperkast, heen en weer geslingerd tussen mensen die kwaad op me zijn, en ik wil ook niet dat hij me ziet huilen. De deur naar het toilet is net achter hem. Ik hoef daar alleen maar binnen zien te komen en dan komt alles goed. Ik doe mijn uiterste best om mijn stem niet te laten trillen en kijk strak naar de grond. ‘Niks aan de hand.’
‘Weet je het zeker, je ziet er –’
‘Niks aan de hand, Sam, nou goed? Hou dus maar op met doen of het je iets kan schelen en ga maar weer een hekel aan me hebben. Laat me nou maar gewoon met rúst.’
Hij kijkt me aan, duidelijk gekwetst. Dan drukt hij me snel iets in handen, schraapt zijn keel en loopt langs me heen.
Ik kijk naar mijn handen. Daar zie ik een kartonnen doosje met een rood lint eromheen.
Ik storm het toilet binnen, en zodra ik daar ben, loop ik naar de wastafel, kijk in de spiegel en laat de tranen over mijn wangen lopen, als een kopje water dat eindelijk te vol is. Er valt een traan op het kartonnen doosje, dat ik nu wazig zie.
Ik snuf en pruts aan de rode strik tot hij loskomt. Voorzichtig maak ik het doosje open. Nadat ik mijn ogen aan mijn mouw heb afgeveegd, zie ik het mooist gepresenteerde stuk Victoria sponge cake dat ik ooit gezien heb. Luchtige cake, een dikke laag glazuur van slagroom en jam, waarvan je zo kunt zien dat hij van echte aardbeien is gemaakt. De taartpunt is bestoven met precies de juiste hoeveelheid poedersuiker. Wanneer ik hem oppak, is hij verrassend licht voor zijn formaat. Het is het soort taart dat uitschreeuwt: ‘Ik kom bij een hele dure bakker vandaan.’ Waarom heeft Sam mij een stuk taart gegeven wanneer hij er geen twijfel over heeft laten bestaan dat hij niet meer met me wil praten? De taart is bijna te mooi om op te eten, maar uiteraard zit hij op het moment dat ik dat denk al bijna in mijn mond.
Hij is volmaakt.
Ik kijk weer in de spiegel. Er zit nu slagroom om mijn mond en poedersuiker rond mijn neus. Ik zou graag ‘het is maar een taart, hoor’, over deze hele situatie zeggen, maar ik heb hem al op. De taart is weg. En ik heb mijn vriendschap met degene die me hem gegeven heeft verstierd. Ik probeer wat poedersuiker van mijn gezicht te vegen. Lekker bezig, Patch, je hebt het binnen een uur voor elkaar gekregen je beste vriendin, je aartsvijand en de meest attente jongen op deze aarde te schofferen.
Het was de bedoeling dat dit het mooiste jaar van mijn leven zou worden, maar in plaats daarvan heb ik het volkomen verpest.
Mooie teksten:
Dit verhaal tilt op van de mooie teksten maar ik heb er met grote moeite deze uitgekozen:
‘Hoor eens, Patch, ik weet dat je niet op mijn mening zit te wachten, en ik weet dat ik niet het fijne weet van wat er gaande is tussen jou en Jean.’ Ik wil haar in de rede vallen, maar ze vervolgt: ‘Laat me uitpraten. Een vriendschap zoals die van jullie komt niet vaak voor. Geloof me, ik had ooit ook zo’n vriendschap, en het is veel gemakkelijker om dingen kapot te maken dan eraan te werken. Dus neem dat nou maar van mij aan en laat de afstand tussen jullie niet zo groot worden dat jullie de weg terug naar elkaar niet meer kunnen vinden.’ En dan reikt ze achter zich naar de uitpuilende tas op de achterbank.
Heel even denk ik na over wat ze heeft gezegd. Laat de afstand tussen jullie niet zo groot worden dat jullie de weg terug naar elkaar niet meer kunnen vinden. Het is de perfecte mix van poëzie en waarheid.
Mijn Pre-showritueel
Ik doe stemoefeningen (vooral tongbrekers, mijn favoriete is ‘Pieter Peters plant pietepeuterige peterselieplantjes in pimpelpaarse potjes’).
Ik doe rek- en strekoefeningen (raak mijn tenen tien tot twintig seconden aan en raak dan een beetje verveeld).
Ik kijk in de spiegel en zeg ‘hallo’ tegen mijn personage (altijd een beetje awkward omdat we met zijn allen een kleedkamer delen).
Ik veeg mijn oude zelf uit (maak mijn gezicht schoon). Ik zet het ge
zicht van mijn personage op (met concealer die ik van mijn moeder gepikt heb en een beetje grime, die ik met een sponsje aanbreng zodat het lijkt of ik stoppels heb).
Ik breng een plengoffer aan Apollo, de god van het toneel (meestal in de vorm van een chocoladekoekje dat ik buiten bij de deur van het theater neerleg, ook al weet ik dat ik het muizenprobleem van het theater daarmee alleen maar erger maak).
Ik neem even een momentje voor mezelf (wat er meestal op neerkomt dat ik tegen iedereen zeg dat ik een momentje voor mezelf neem en dan geen tijd meer heb).
Ik kijk of er niets tussen mijn tanden zit (moet je je voorstellen?!).
Het verhaal:
We volgen het leven van de zestienjarige jongen Patrick, of hoe hij zichzelf graag noemt: Patch. En zijn voornemen om voor het hal van de school zijn eerste vriendje te hebben. Wat volgt is een hilarische, hartverscheurende, wervelwind achtige “jacht” op het allermooiste en liefste vriendje van de wereld.
Mijn leesbeleving:
Vanaf het begin sloot ik Patrick, Patch, in mijn hart. Wat een creatieve, inspirerende, lieve en goudeerlijke jongen met een heerlijk en ook sarcastisch gevoel voor humor. Het verhaal deed me denken aan het boek Ik wens je het allerbeste van auteur Mason Deaver.
Ook een Queer boek. En net als dit verhaal heel indrukwekkend, hartverscheurend, reflecterend, diepgaand en gelaagd, hilarisch, passievol, liefdevol en ook niet dat het gelijk het hele boek pais en vree is tussen de personages. Dat maakt het vaak te suikerzoet. Er moeten echt offers gebracht worden, er moet nagedacht worden over gedane gedragingen, over denkwijzen. Ook in dit verhaal gebeurt dat op een mooie filosoferende en metaforische manier.
De lijstjes die Patch maakt vond ik onnavolgbaar ingenieus. De personages vind ik gedetailleerd en geloofwaardig uitgewerkt. Door de beeldende en filmische schrijfstijl heb je het gevoel alsof ze gedurende het verhaal voor, naast of achter je staan. Ze bestaan niet slechts als een naam op papier. Het zelfinzicht dat zich gaandeweg ontwikkelt bij Patch vond ik bewonderingswaardig en ik trok er zelf ook lessen uit. Net als in alle boeken vond ik sommige personages ronduit vervelend. Ik zag ze liever vertrekken.
Maar net als in het echte leven en ook in een film of op het toneel valt of staat een (levens) verhaal met aardige en niet aardige persone(ages)n. Dat betekent voor mij dat de auteur zijn verhaal uitstekend brengt aan mij als lezer. Ook dit genre spreekt mij aan. Je krijgt meer inzicht in de wereld van Queer en LHBTIQ. Ook al had ik hier reeds alle respect voor en vrede mee. Het is goed om verhalen als deze uit te brengen. Al was het om meer aandacht hierop te vestigen, mensen die vooroordelen hebben deze te doen laten vallen
Vooroordelen ontstaan vaak door het gebrek aan kennis over een bepaalde denk en leefwijze van mensen. Ik geloof er heilig in dat ieder mens een parel in Gods hand is. De personages in dit boek maken een significante ontwikkeling door. Hetzij doordat ze meer zelfinzicht krijgen hetzij door zelfreflectie, gesprekken met dierbaren of zelfhulp boeken. Of domweg door leren naar elkaar te luisteren en vandaaruit respect en begrip voor elkaar te krijgen.
Dit verhaal gaat over vriendschap in al haar facetten. Hetzij met een man of een vrouw. Van jongs af aan of nog maar van een poosje geleden. Er voor elkaar zijn in goede en slechte tijden. Oprecht blij voor elkaar zijn in bepaalde levensfasen. Elkaars levensvisie, wijze, etniciteit, geaardheid respecteren en van elkaar leren. En mensen waarvan je eerst denkt dat het gezworen vijanden van je zijn maar die zich gaandeweg als de trouwste en meest waardevolle supporter in je leven ontpopt. Als wat jij denkt dat eerst een “lelijke” rups is later een prachtige vlinder blijkt te zijn. Die zijn of haar levenslicht last schijnen in de verste hoeken van jouw ziel en hart zelfs op plekken waar het altijd donker is.
Ik vind Patch ook ongelooflijk moedig. In een tijd, refererend aan de huidige stellingname van diverse landen tegenover queer zijn en de LHBTIQ gemeenschap (wat ik persoonlijk verafschuw en waar mijn hart van huilt) om ervoor uit te komen dat hij op jongens valt. De innerlijke reis die hij maakt is een emotionele en fascinerende reis om mee te maken. Ik had deze niet willen missen.
Ik bleef continu geboeid door lezen en kon het verhaal niet onderbreken. Ik moest weten of Patch zijn levensgeluk zou vinden bij diegene waarvan zijn hart harder ging kloppen. Als een toneelstuk waarbij je de diverse bedrijven nog niet weet. Mijn hart klopte vol verwachting. Door een plottwist die ik niet aan zag komen werd ik eerst op het verkeerde been gezet. De plot zag ik niet aankomen maar vond ik sprookjesachtig mooi. Alles komt samen.
Bedankt Harper Collins dat ikee mocht doen aan deze blogtour.
Ik lees en recenseer graag meer van deze auteur.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Dit is een prachtig diepgaand en gelaagd verhaal. Vol metaforische en filosofische overdenkingen. Over het ontdekken van je eigen identiteit je geaardheid en daarvoor uitkomen.
Eigenlijk het toneelstuk van je leven spelen. De een die voor eigen rechter speelt terwijl de ander er een studie voor gevolgd heeft en het recht wil doen zegevieren. Maar daar op aarde te weinig tijd voor krijgt omdat de agressor overwint.
Liefde in vele facetten: voor jezelf, je vrienden, je familie, het leven zelf en voor mensen waar je een oogje op hebt. Maar hebben ze dat ook op jou en mondt dat uit in echte liefde? En mag die liefde openlijk getoond worden of is dat te gevaarlijk? Liefde met hoofdletters en ongelooflijk gegund omdat je van de personages gaat houden. Omdat de auteur ze uitmuntend uitgewerkt heeft.
Ik heb genoten van dit beeldende, filmische, emotionele en passievolle (je passie op gebied van je hobby najagen en je passie op gebied van de liefde tot een hoogtepunt laten komen)verhaal. Ik heb er een favoriete auteur bij.