Lezersrecensie
De sirenen
Recensie van:
De Sirenen
Een adembenemende historische roman over vrouwelijke veerkracht en de unieke band tussen vrouwen met een vleugje magie.
In De sirenen van Emilia Hart kruisen heden en verleden elkaar door de mysterieuze magie van de zee.
Oorspronkelijke Engelse titel:
The Sirens
Vertaald uit het Engels door:
Els van Enckevort.
Auteur :
Emilia Hart
Emilia Hart is een Brits-Australische schrijver. Haar debuut De Weyward-vrouwen is een internationale bestseller en werd gepubliceerd in 26 talen. Emilia woont in Londen.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Mozaïek in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij: Mozaïek
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Toen ik het boek voor het eerst in mijn handen had zat ik een poos met open mond en in totale verrukking naar de schitterende kleurencombinatie te kijken. Het aqua groene van de zee, de zeemeermin staarten en het roze van de titel. De schubbenhuid in het aqua kleurige, de witte schelp met daarop de roze letters van de titel. Sprookjesachtig en magisch.
Een diep gelaagde flaptekst die informeert, je raakt en schakelt tussen twee tijdsperioden. Beide fascineerden mij zo dat ik gelijk wilde beginnen met lezen.
De auteursfoto en tekst vind ik een waardevolle toevoeging.
Quote:
Proloog:
Ze ademt mee in het ritme van de zee.
In.
De golven beuken tegen de rotsen, dringen schuimend door de mond van de grot. IJskoud op haar tenen, haar trillende dijen.
Uit.
Zuigend trekt het getij zich terug, laat offers achter. Een glanzend touw van zeewier. Stukjes schelp, zilvergrijs als bot.
Ze knarsetandt, maar de pijn doorklieft haar – zuiver en weerzinwekkend tegelijk – en haar volgende uitademing is een gil.
Een laatste wee, haar kreet wordt opgeslokt door de donderende golven. Ze weet dat ze veilig is in haar donkere grot, met zijn gladde rotsen en het gestage gedruppel van zout. Maar de zee is hongerig en moet worden gevoed.
Bevend steekt ze een hand tussen haar benen, voelt de schedel van de baby in zijn bloederige omhulsel.
Nu.
Ze stroopt haar jurk op, propt de stof in haar mond en bijt zo hard mogelijk terwijl haar lichaam zich schrap zet. Een laatste perswee en ze schreeuwt het uit, terwijl haar lichaam zich opent totdat het volkomen leeg is, volkomen op, en het kind in haar armen ligt. Ze raakt de kleine zeesterrenhandjes aan, de halfgesloten oogjes, de lipjes, roze als schelpjes.
Ze gunt zichzelf dit ene, kostbare moment. Dan staat ze op, bevend, haar kind mummelend aan haar borst.
Onder de ingang van haar grot kolkt de zee over de rotsen, wachtend.
Mary
Oktober 1800
De baai van Cork, Ierland
Golven sloegen tegen de kade, de nevel verkilde haar wangen. De hand van haar zus streek langs de hare, de vingers warm en zacht. Mary wilde ze vastpakken, maar werd gehinderd door de strakke, ijzeren boeien om haar pols.
Ze keek in wijd opengesperde ogen, onschuldig in hun leegheid. Liefde vormde een klem rond haar hart.
Mo dheirfiúr.
Mijn zus.
‘Alsjeblieft,’ fluisterde Eliza, ‘vertel me wat je ziet!’
Mary slikte. Ze proefde nog steeds het stof van de weg. Het licht deed pijn aan haar ogen sinds ze uit hun cel in Kilmainham waren gesleurd, begeleid door het geritsel van ratten en het geluid van water op steen. Vanuit de kar vloog het landschap voorbij en in de wetenschap dat ze het misschien nooit meer zou zien, zette het groen en goud zich pijnlijk vast in haar keel.
Mooie teksten:
Laat je meevoeren door de roep van de Sirenen.
Nooit zullen hun stemmen vergaan.
The ocean has its silent caves.
Nathaniel Hawthorne ‘The Ocean’
Het verhaal:
2019. Lucy wordt midden in de nacht wakker in de kamer van haar ex-geliefde met haar handen om zijn keel. Ontzet vlucht ze naar het huis van haar zus aan de kust van New South Wales in de hoop dat Jess haar levensechte dromen die aan de aanval voorafgingen kan verklaren. Maar haar zus wordt vermist. Terwijl Lucy op haar wacht ontdekt ze vreemde geruchten over het stadje: er zijn mannen vermist, een baby is achtergelaten en in de golven klinkt het gefluister van vrouwenstemmen.
1800. Mary en Eliza worden vanuit Ierland gedwongen verscheept naar Australië. Terwijl het schip hen steeds verder wegvoert van alles wat ze kennen ervaren ze op zee onverklaarbare veranderingen in hun lichaam.
Mijn leesbeleving:
De proloog is van een intensiteit die de macht heeft om mij het verhaal in te sleuren. Het verhaal is beeldend en filmisch geschreven. Voor mij voelde het dat ik overal bij was. Ik zag, hoorde, voelde en proefde alles. De wisselingen in tijd is prachtig gedaan. Geloofwaardig en overtuigend. Het zorgde ervoor dat ik continu geboeid door bleef lezen en niet kon stoppen voordat ik het uit had.
De personages zijn gedetailleerd uitgewerkt en alhoewel het een fictief verhaal betreft voelde het voor mij levensecht aan. De gedachten en gevoelens van de personages werden de mijne. Dit verhaal vanuit diverse de kwetsbaarheid van vrouwen ten op zichte van mannen. Door de eeuwen heen. Vooral als hen wat aangedaan wordt buiten hun schuld om. Het ontbreken van hoor en wederhoor. Er gelijk van uitgaande dat een man gelijk heeft. Vrouwen die dan een afschuwelijk lot tegemoet gingen. Maar dit toch veerkrachtig onder gingen. En in het heden mannen die hun maatschappelijke positie misbruiken om de verdenking van wat zij vrouwen aangedaan hebben uit te wissen. Ook nu roemde ik de kracht van vrouwen om hier mee om te gaan.
Ook het worstelen dat je anders bent dan anderen, niet ten volle kunt deelnemen aan de maatschappij jezelf een outcast voelt en daardoor jezelf wilt verbergen voor de wereld vond ik duidelijk verwoord. En vond ik ook tastbaar het raakte me diep. Dan vervolgens dat zwakte je ultieme kracht wordt vond ik fenomenaal verwoord.
Je gaat anders naar de getijden van de zee kijken. Niet alleen oppervlakkig maar je gaat mee de diepte in. Water als heelmeester. Water niet in de gedaante van de dood. Maar als een levensader bescherming biedend. Enkel vijandig tegenover kwaadwillende. Metaforisch mooie zinnen aaneen geregen tot een krachtig verhaal. Nog nooit las ik een boek van Emilia Hart. Maar ik ben aangenaam verrast en ik ben fan.
Het toewerken naar de plot is vol spanning, plottwists, verleden en heden raken nog krachtiger verweven. De plot is magistraal en de epiloog maakte het helemaal af.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan deze blogtour uitgeverij Mozaïek.
Ook hulde voor de vertaler. Het lijkt mij een enorme uitdaging om de gedachten, betekenissen en gevoelens van de originele taal zo exact te vertalen naar het Nederlands. Een vak apart.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Verleden en heden die elkaar afwisselen. Maar gaandeweg ook verstrengeld raken in elkaar. Bij elkaar komen.
Gedetailleerd uitgewerkte personages die je mede door de beeldende en filmische schrijfstijl qua gevoel en gedrag door en door leert kennen. In hun moeilijke en kwetsbare momenten maar ook in hun positieve en krachtige momenten.
Een ode aan de vindingrijkheid en veerkracht van de vrouw. De pure kracht van water; zuiverend en helend. Ik vond dit een hartverscheurend, indrukwekkend, leerzaam, liefdevol en magisch mooi verhaal. Ik wens nog vele lezers deze geweldige leeservaring.
Ik zou ook heel graag het boek De Weyward vrouwen lezen en recenseren. Ik ben fan van de auteur Emilia Hart. Zij is in staat met haar verhaal onder je huid te kruipen, zich te verankeren in je systeem en pas los te laten als je de laatste letter hebt gelezen.
De Sirenen
Een adembenemende historische roman over vrouwelijke veerkracht en de unieke band tussen vrouwen met een vleugje magie.
In De sirenen van Emilia Hart kruisen heden en verleden elkaar door de mysterieuze magie van de zee.
Oorspronkelijke Engelse titel:
The Sirens
Vertaald uit het Engels door:
Els van Enckevort.
Auteur :
Emilia Hart
Emilia Hart is een Brits-Australische schrijver. Haar debuut De Weyward-vrouwen is een internationale bestseller en werd gepubliceerd in 26 talen. Emilia woont in Londen.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Mozaïek in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij: Mozaïek
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Toen ik het boek voor het eerst in mijn handen had zat ik een poos met open mond en in totale verrukking naar de schitterende kleurencombinatie te kijken. Het aqua groene van de zee, de zeemeermin staarten en het roze van de titel. De schubbenhuid in het aqua kleurige, de witte schelp met daarop de roze letters van de titel. Sprookjesachtig en magisch.
Een diep gelaagde flaptekst die informeert, je raakt en schakelt tussen twee tijdsperioden. Beide fascineerden mij zo dat ik gelijk wilde beginnen met lezen.
De auteursfoto en tekst vind ik een waardevolle toevoeging.
Quote:
Proloog:
Ze ademt mee in het ritme van de zee.
In.
De golven beuken tegen de rotsen, dringen schuimend door de mond van de grot. IJskoud op haar tenen, haar trillende dijen.
Uit.
Zuigend trekt het getij zich terug, laat offers achter. Een glanzend touw van zeewier. Stukjes schelp, zilvergrijs als bot.
Ze knarsetandt, maar de pijn doorklieft haar – zuiver en weerzinwekkend tegelijk – en haar volgende uitademing is een gil.
Een laatste wee, haar kreet wordt opgeslokt door de donderende golven. Ze weet dat ze veilig is in haar donkere grot, met zijn gladde rotsen en het gestage gedruppel van zout. Maar de zee is hongerig en moet worden gevoed.
Bevend steekt ze een hand tussen haar benen, voelt de schedel van de baby in zijn bloederige omhulsel.
Nu.
Ze stroopt haar jurk op, propt de stof in haar mond en bijt zo hard mogelijk terwijl haar lichaam zich schrap zet. Een laatste perswee en ze schreeuwt het uit, terwijl haar lichaam zich opent totdat het volkomen leeg is, volkomen op, en het kind in haar armen ligt. Ze raakt de kleine zeesterrenhandjes aan, de halfgesloten oogjes, de lipjes, roze als schelpjes.
Ze gunt zichzelf dit ene, kostbare moment. Dan staat ze op, bevend, haar kind mummelend aan haar borst.
Onder de ingang van haar grot kolkt de zee over de rotsen, wachtend.
Mary
Oktober 1800
De baai van Cork, Ierland
Golven sloegen tegen de kade, de nevel verkilde haar wangen. De hand van haar zus streek langs de hare, de vingers warm en zacht. Mary wilde ze vastpakken, maar werd gehinderd door de strakke, ijzeren boeien om haar pols.
Ze keek in wijd opengesperde ogen, onschuldig in hun leegheid. Liefde vormde een klem rond haar hart.
Mo dheirfiúr.
Mijn zus.
‘Alsjeblieft,’ fluisterde Eliza, ‘vertel me wat je ziet!’
Mary slikte. Ze proefde nog steeds het stof van de weg. Het licht deed pijn aan haar ogen sinds ze uit hun cel in Kilmainham waren gesleurd, begeleid door het geritsel van ratten en het geluid van water op steen. Vanuit de kar vloog het landschap voorbij en in de wetenschap dat ze het misschien nooit meer zou zien, zette het groen en goud zich pijnlijk vast in haar keel.
Mooie teksten:
Laat je meevoeren door de roep van de Sirenen.
Nooit zullen hun stemmen vergaan.
The ocean has its silent caves.
Nathaniel Hawthorne ‘The Ocean’
Het verhaal:
2019. Lucy wordt midden in de nacht wakker in de kamer van haar ex-geliefde met haar handen om zijn keel. Ontzet vlucht ze naar het huis van haar zus aan de kust van New South Wales in de hoop dat Jess haar levensechte dromen die aan de aanval voorafgingen kan verklaren. Maar haar zus wordt vermist. Terwijl Lucy op haar wacht ontdekt ze vreemde geruchten over het stadje: er zijn mannen vermist, een baby is achtergelaten en in de golven klinkt het gefluister van vrouwenstemmen.
1800. Mary en Eliza worden vanuit Ierland gedwongen verscheept naar Australië. Terwijl het schip hen steeds verder wegvoert van alles wat ze kennen ervaren ze op zee onverklaarbare veranderingen in hun lichaam.
Mijn leesbeleving:
De proloog is van een intensiteit die de macht heeft om mij het verhaal in te sleuren. Het verhaal is beeldend en filmisch geschreven. Voor mij voelde het dat ik overal bij was. Ik zag, hoorde, voelde en proefde alles. De wisselingen in tijd is prachtig gedaan. Geloofwaardig en overtuigend. Het zorgde ervoor dat ik continu geboeid door bleef lezen en niet kon stoppen voordat ik het uit had.
De personages zijn gedetailleerd uitgewerkt en alhoewel het een fictief verhaal betreft voelde het voor mij levensecht aan. De gedachten en gevoelens van de personages werden de mijne. Dit verhaal vanuit diverse de kwetsbaarheid van vrouwen ten op zichte van mannen. Door de eeuwen heen. Vooral als hen wat aangedaan wordt buiten hun schuld om. Het ontbreken van hoor en wederhoor. Er gelijk van uitgaande dat een man gelijk heeft. Vrouwen die dan een afschuwelijk lot tegemoet gingen. Maar dit toch veerkrachtig onder gingen. En in het heden mannen die hun maatschappelijke positie misbruiken om de verdenking van wat zij vrouwen aangedaan hebben uit te wissen. Ook nu roemde ik de kracht van vrouwen om hier mee om te gaan.
Ook het worstelen dat je anders bent dan anderen, niet ten volle kunt deelnemen aan de maatschappij jezelf een outcast voelt en daardoor jezelf wilt verbergen voor de wereld vond ik duidelijk verwoord. En vond ik ook tastbaar het raakte me diep. Dan vervolgens dat zwakte je ultieme kracht wordt vond ik fenomenaal verwoord.
Je gaat anders naar de getijden van de zee kijken. Niet alleen oppervlakkig maar je gaat mee de diepte in. Water als heelmeester. Water niet in de gedaante van de dood. Maar als een levensader bescherming biedend. Enkel vijandig tegenover kwaadwillende. Metaforisch mooie zinnen aaneen geregen tot een krachtig verhaal. Nog nooit las ik een boek van Emilia Hart. Maar ik ben aangenaam verrast en ik ben fan.
Het toewerken naar de plot is vol spanning, plottwists, verleden en heden raken nog krachtiger verweven. De plot is magistraal en de epiloog maakte het helemaal af.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan deze blogtour uitgeverij Mozaïek.
Ook hulde voor de vertaler. Het lijkt mij een enorme uitdaging om de gedachten, betekenissen en gevoelens van de originele taal zo exact te vertalen naar het Nederlands. Een vak apart.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Verleden en heden die elkaar afwisselen. Maar gaandeweg ook verstrengeld raken in elkaar. Bij elkaar komen.
Gedetailleerd uitgewerkte personages die je mede door de beeldende en filmische schrijfstijl qua gevoel en gedrag door en door leert kennen. In hun moeilijke en kwetsbare momenten maar ook in hun positieve en krachtige momenten.
Een ode aan de vindingrijkheid en veerkracht van de vrouw. De pure kracht van water; zuiverend en helend. Ik vond dit een hartverscheurend, indrukwekkend, leerzaam, liefdevol en magisch mooi verhaal. Ik wens nog vele lezers deze geweldige leeservaring.
Ik zou ook heel graag het boek De Weyward vrouwen lezen en recenseren. Ik ben fan van de auteur Emilia Hart. Zij is in staat met haar verhaal onder je huid te kruipen, zich te verankeren in je systeem en pas los te laten als je de laatste letter hebt gelezen.
1
Reageer op deze recensie
