En nu ik

Recensie van:
En nu ik
Over een onveilige jeugd en de jarenlange gevolgen daarvan
Auteur:
Diana de Laat:
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen voor deelname aan de boekenclub van Esther van der Ham van uitgeverij Droomvallei in ruil voor mijn recensie en deelname.
Uitgeverij: Droomvallei
Genre: autobiografische roman
Cover en flaptekst:
Een vrouw met een fronsende blik kijkt mij recht aan. In haar armen houdt zij een teddybeer geklemd.
Een zeer heftige en indrukwekkende flaptekst.
Mooie tekst:
Ik kan nog niet breken
Met dat wat voorbij is
Ik woon in mijn dromen nog steeds waar ik was
Ik sta op de grens van vroeger en later
En achter mij ligt daar een brandende stad.
Stef Bos – ‘Lied van Lot’
Quote:
'Ik weet het goed gemaakt,' zegt Isak. ']ij mag kiezen. Of jij gaat voorlopig weg naar een kindertehuis of naar je vader òf ík ga weg en dan doe je je moeder heel veel verdriet. lk voel de paniek door mijn lichaam. Ik wil niet kiezen. Ik wil niet weg. Ik wil ook mama geen verdriet doen. lk kán niet kiezen. 'En je hebt precies tien minuten. Als je niets kiest dan ga ik weg en dan is dat jouw schuld."
EN NU IK DIANA DE LAAT autobiogralische roman Over een onveilige jeugd en de jarenlange gevolgen daarvan
Uit: En nu ik - Diana de Laat
Het verhaal:
Nadia is tien jaar als haar gescheiden moeder een nieuwe vriend krijgt. Nadia’s moeder negeert alle rode vlaggen, omdat ze overladen wordt met aandacht en omdat ze graag weer een echt gezin wil vormen. Binnen de kortste keren woont Isak bij hen in huis en heeft Nadia een stiefvader die haar moeder handig manipuleert en Nadia tot mikpunt maakt. Hij ontpopt zich tot een gewelddadige tiran, die het leven zeven jaar lang dagelijks tot een hel maakt.
Nadia is bijna vijftig als het alsmaar zorgen voor anderen, waaronder haar ernstig zieke en vaak veeleisende moeder, zijn tol eist en zorgt voor mentale en lichamelijke klachten. Ze zoekt hulp bij een psycholoog, waardoor alles weer naar boven komt. Ook voelt ze, voor het eerst, boosheid en onbegrip richting haar moeder.
Maar hoe kan ze boos zijn op iemand die zo ziek is en zal sterven? En hoe kan ze erachter komen wat ze zelf nodig heeft, als voortdurende schuldgevoelens en het gevoel er niet te mogen zijn, nog zo’n belangrijke plek innemen?
Mijn leesbeleving:
Dit boek raakte mij diep. Ik kon het niet in een keer uitlezen omdat het zo heftig was. Maar het is op een intens mooie manier verwoord door auteur Diana de Laat. Het verhaal neemt de lezer mee in het leven van Nadia. De hoofdstukken zijn duidelijk aangeduid met Nu en Toen. Nadia vertelt het verhaal van haar jeugd. Een jeugd die haar mentaal en fysiek vernietigd heeft. Geslagen heeft en haar gemaakt heeft tot de vrouw die ze vandaag de dag is: een altijd voor anderen zorgzame vrouw en zichzelf wegcijferend. Maar dit trekt een zware wissel op haar en dit uit zich in mentale en fysieke klachten.
Door de liefdevolle hulp van haar vriendin zoekt ze hulp bij een psycholoog. Alles uit haar jeugd komt boven en zorgt voor een niet te stoppen draaikolk van gevoelens. Het gitzwarte verhaal van haar jeugd is hartverscheurend, rauw, heftig, gruwelijk. Een kind zou beschermt en geborgen moeten zijn. Door de beeldende schrijfstijl en Nadia die het verhaal zelf vertelt komt dit verhaal ongelooflijk binnen. Het kruipt onderhuids, het gaat in je hoofd zitten en laat niet los. Voor mij voelde het alsof ik continu overal bij was. Ook de overige personages zijn tot in detail tot leven gebracht door Diana de Laat. Je voelt ze, doorziet ze, je leert ze kennen.
Dat benam me de adem, maakte me woest, verdrietig en zorgde voor diepe angst. De onvoorspelbaarheid van een manipulatieve tiran, zijn toorn, zijn vermogen om te zorgen voor hel en verdoemenis. Om iemand in de knop te breken en de vernieling in helpt. Wonden die jaren later nog steeds niet geheeld zijn. Ook al is er liefde, ruimte voor heling en hulp. Toch is het goed dat deze verhalen vertelt worden. Een leek weet niet wat er achter een ander zijn voordeur gebeurd. Openheid van zaken geven hopelijk inzicht en de weg naar hulp.
Veel van mijzelf vond ik terug in Nadia. Gelukkig ben ik nooit geestelijk of lichamelijk mishandeld. Maar emotionele betrokkenheid heb ik wel moeten missen. Niet moedwillig maar doordat ik prematuur was en in de couveuse lag was er geen ruimte om te hechten. Toen ik 1.5 jaar was volgde hersenontsteking met hoge koorts. Dit resulteerde in coma en Niet Aangeboren Hersenletsel. Ik heb me altijd ontheemd, rusteloos en leeg gevoeld. Veel steun en liefde ervaar ik van mijn man en zijn familie.
Mijn kinderen leerden mij om te knuffelen, fysiek contact te maken en daardoor te ontspannen. Nog steeds is dat moeilijk. Door diverse stemmingswisselingen is het mentaal ook zwaar. Maar net als Nadia weiger ik op te geven. Ook ik heb hulp gezocht. Ook dat was niet makkelijk. Het gaat allemaal met vallen en opstaan. Met mensen die mij echt zien, die liefde, rust en geborgenheid bieden. Wel merk ik dat openheid van zaken geven en erover praten helpt. Mijn sociale angst, niet naar buiten durven, heb ik overwonnen door mijn hond Senna. Zij zorgt ervoor dat ik buiten kom. Ze voelt me haarfijn aan en biedt me troost en heel veel geknuffeld. Goud waard.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Prima en geloofwaardig opgebouwd verhaal. Heftig om te lezen maar ik vind het dapper dat de auteur dit durft te vertellen. Hopelijk om mensen in soortgelijke situaties te helpen. Dat er licht is aan het einde van de donkere tunnel. Dat er een betere monitoring komt en expertise in het herkennen van rode vlaggen.
Bedankt dat ik je boek mocht lezen Diana de Laat. Ik lees en recenseer graag meer boeken van jou.