Fluister

Recensie van:
Fluister
Auteur :
Shannon van Toor
(1993) is afgestudeerd als banketbakker. Maar ze heeft altijd een voorliefde gehad voor lezen en creatief schrijven. Als kind verzon ze verhalen voor haar jongere zusjes, waarbij zij bepaalden wat de held of heldin zou doen. Daar bleef het niet bij. Zo schreef ze regelmatig korte verhalen op een fan fiction-platform.
Hoewel haar favoriete genre young adult fantasy is, maakt ze af en toe uitstapjes naar andere genres zoals horror of feelgood. Ze heeft een zwak voor de slechterik in boeken.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van de auteur en uitgeverij Boekscout in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij: Boekscout
Genre: young adult fantasy
Cover en flaptekst:
Een prachtige cover in paars tinten. Een vrouw die sierlijk op een sokkel staat. De cover werkt voor mij uitnodigend om het verhaal te gaan lezen.
Quote:
Mijn vader wordt gefeliciteerd door alle gasten en ik loop snel weg uit de balzaal terug naar de hal. “Gwennie?” hoor ik Emily nog naroepen. Niet nu Emily, niet nu ik in volle paniek iets heb gedaan wat ik zelf nog niet begrijp. Ik hoor het geklik van haar hakken achter mij aan. Nog sneller loop ik richting een verborgen dienstingang. Even sta ik stil op de steile trappen van de dienstingang. Ik hoor Emily verslagen zuchten. Halverwege de hal stopt ze met mij te volgen en ik houd mijn adem nog even in. Haar voetstappen ebben weg. Verwoed begin ik de rozen en spelden uit mijn haren te trekken. Ik loop door tot ik daadwerkelijk op mijn slaapkamer ben. Even gil ik hard en laat mezelf op de grond zakken. Ik wil geen fluisteraar zijn! Dit is een grote nachtmerrie. Onrustig krab ik aan mijn hoofdhuid en laat dan weer een kreetje van machteloosheid horen. En ik dacht dat je het wel gezellig vond om gezelschap te hebben! Een andere stem, laag en duister, komt naar voren. “Ga weg!” gil ik in het luchtledige. De stem lacht zacht. Maar ik ben jou en jij bent mij, zegt de stem.
“Jij bent mij helemaal niet! Anders weet je dat ik dit niet wil!” kaats ik terug. Weer die lach. Gwennie toch. Loop naar de spiegel. De stem vraagt het niet. Nee. De stem eist het. Ik sta langzaam op en doe wat het zegt. Angstig om wat het misschien kan doen. Ik schrik en knijp zachtjes mezelf in mijn linkerschouder. Alsof ik hiermee geruststelling zoek van mijn moeder. Alsof zij dat zou doen in deze situatie om mij te kalmeren. Ik zie mezelf. Maar niet een keer. Nee… zeven keer!
Alle ikken, op mij na, hebben lila ogen. Ze dragen dezelfde jurk en hebben dezelfde pigmentvlek op hun linkerschouder, maar ze hebben allemaal een ander kapsel en haarkleur. Hoewel mijn haar nu verward en geklit is, staat er een ik met koperkleurig haar netjes opgestoken. Een andere ik draagt haar donkere lokken in een losse vlecht. “W-wat is dit?” vraag ik benauwd en begin oppervlakkig te ademen. Een ik met zwart, strak opgestoken haar glimlacht breed. Wij zijn jou en jij bent ons, zegt ze lijzig. Dit is duidelijk de stem die mij al heel de dag bezighoudt. Ik schud ongelovig met mijn hoofd. De ikken beginnen te lachen en ze klinken als de roddelaars uit de balzaal. “Ga weg!” gil ik weer. Ze stoppen niet met lachen en voor ik het weet sla ik de spiegel kapot maar ze blijven er staan. Ik gooi alles van mijn kaptafel en gil nog een keer. Als ik in de kapotte spiegel kijk, staan ze er nog! Mijn haar plakt aan mijn voorhoofd en mijn rug voelt nat aan. Het zweet druipt nog net niet van mijn voorhoofd. De kamer begint ineens te draaien voor mijn ogen en voor ik het weet val ik om. Het laatste wat ik hoor, is de stem van de ik met zwart haar die vertelt dat het lichtje uitgaat.
Mooie tekst:

Het verhaal:
Wintermere is een koninkrijk waar iedereen een gave bezit. Maar niet elke gave is toegestaan. De zeventienjarige Gwendolyn Dunham ontdekt op haar verjaardag dat ze een verboden gave bezit. Dat niet alleen; ze hoort ook stemmen in haar hoofd. Er zit niets anders op dan zichzelf gedeisd houden, omdat ze is uitgehuwelijkt aan de kroonprins. Dat verandert wanneer de broer van de kroonprins haar geheim ontdekt. Het is een race tegen de klok, want de stemmen zijn onrustig en hebben ambitieuze plannen. Plannen waartegen Gwendolyn steeds moeilijker kan vechten.
Mijn leesbeleving:
De proloog hield me in een ijzeren greep. Emoties vierden hoogtij. Van verdriet, ongeloof, woede maar ook angst. De schrijfstijl is namelijk zo beeldend zodat het voelde dat ik alles zelf meemaakte. Hartverscheurend hoe een wet ervoor zorgt dat nieuw leven nooit de geur van zijn moeder mag ruiken, nooit het levenselixer mag drinken wat speciaal voor hem gemaakt is. Wel het grootste en meest dierbare van een moeder roven om de toekomst veilig te stellen. Maar je niet bekommeren om het omhulsel wat dit prachtige schepsel weefde. Een proloog zo rauw, zo kil, zo intens maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig makend naar de rest van dit verhaal. Je wilt weten wat er verder gaat gebeuren. Iets van genoegdoening voor gruwelijke daden. Zal de wraak zoet of bitter smaken?
Na de proloog gaat het verhaal ongelooflijk sterk verder. Ook nu beleef ik alles door de ogen van Gwendolyn. Dit wordt versterkt doordat zij het verhaal verteld. Fascinerend hoe Gwendolyn meer te weten komt over haar gave. Gaven die zo met haar leven verweven zijn dat ze erbij horen zoals dag en nacht.
Bizar hoe alle gaven gedoogd en gebruikt mogen worden en dat Gwendolyn voor het ontkomen aan een lot dat zo duister is, moet zwijgen. Haar gave moet manipuleren om te overleven. Gelukkig wordt zij geholpen door personen die letterlijk en figuurlijk voor haar door het vuur gaan. De innerlijke schermutselingen zijn fantastisch, meeslepend, humoristisch, venijnig, mysterieus en duister. De personages vind ik gedetailleerd en levensecht uitgewerkt. De dialogen tussen hen zijn leerzaam maar ook tenenkrommend, angstaanjagend, liefdevol, vijandig of schertsend. Cupido heeft het druk in dit verhaal. Maar de liefde viert in vele vormen hoogtij. Voelbaar en geloofwaardig.
De personages maken een zichtbare ontwikkeling door. Je komt er achter dat sommigen als een wolf in schaapskleren zijn. Uiterlijk liefdevol, attent en empatisch maar als je beter kijkt dan zie je gevaar, duisternis en diepgewortelde haat. Het keurslijf; de gouden kooi van een vrouw, zorgen voor nageslacht om de toekomst te waarborgen. Maar verder overal beperkingen ik voelde de uitzichtloosheid en beklemming in iedere vezel van mijn lijf.
Als alle kaarten op tafel liggen, de messen zijn geslepen, de strijd op ieder moment los kan barsten dan voel je de spanning op opborrelen, kolken en tot uitbarsting komen in een daverende plot. Niet voorzien maar subliem. Meedogenloos, krachtig, hartverscheurend, indrukwekkend maar een antwoord op het leed dat geleden is. En dan een epiloog die schreeuwt om een vervolg. Ik ben zo nieuwsgierig welk lot eenieder beschoren is.
Een diepe buiging voor Shannon van Toor, meesterverteller en in staat om op betoverende wijze een prachtig verhaal te brengen.
Bedankt dat ik mee mocht doen aan de blogtour. In de toekomst hoop ik deel twee ook te mogen lezen en recenseren.
Ook ben ik benieuwd naar andere verhalen van Shannon van Toor.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren
Een gave die zo krachtig is dat deze je bevattingsvermogen overstijgt. Trouwen met diegene met de juiste genen. Zorgen voor nageslacht om de toekomst veilig te stellen. Een gouden kooi, een keurslijf dat niet past. Een lijf en hoofd die smachten naar een onbereikbare liefde.
Een gave zo gevaarlijk dat geheimhouding vereist is. Steun uit onverwachte hoek, uit de diepste krochten van je psyche. Fantasy die betoverend, ijzersterk, uniek en alle zintuigen beroerd. Die onderhuids kruipt en je niet loslaat voordat alle letters zijn gelezen.
We verhaal zo filmisch en beeldend. Die diverse genres moeiteloos combineert : fantasy, feelgood, historische roman, horror, thriller, young adult en zo een uiterst krachtige en boeiende cocktail vormt.
Fluister, fluister, fluister
Ik ben jou en jij bent mij