Kerstster in de hongerwinter

Recensie van:
Kerstster in de hongerwinter
In de hongerwinter van 1944 maakt een meisje een barre tocht om haar zusje te redden.
Auteur:
Bron: www.ariannasaffier.nl
Omdat Arianna Saffier het maar niet kon laten om te schrijven, besloot ze zich op een dag te wagen aan een roman. Sindsdien loopt de hobby een beetje uit de hand, wat een uitdaging is in combinatie met haar gezin, werk en andere activiteiten. Toch kruipt ze graag weer achter haar laptop zodra ze een gaatje heeft, om woorden te geven aan verhalen die zich vormen in haar hoofd en hart.
Arianna’s debuutroman is nog niet gepubliceerd, maar om haar volgers op Instagram een voorproefje te geven, besloot ze enkele novelles uit te brengen, waaronder Kerstster in de hongerwinter en Kind van hoop.
Wijze van lezen:
Recensie exemplaar ontvangen van Arianna Saffier in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: gepubliceerd door Arianne Saffier in eigen beheer.
Genre: novelle
Cover en flaptekst:
Een meisje kijkt mij recht aan. Alsof ik tot diep in haar ziel kan kijken. Een lichte glimlach om haar lippen. Een sneeuwlandschap als achtergrond. Wie is zij? Ik wil gelijk beginnen met lezen.
Wat een goed initiatief van Arianna Saffier om deze novelle via haar website down te loaden. Zo maak je kennis met een nieuwe auteur en kun je na het lezen een eerlijke review achter laten.
Quote:
‘Kerstavond, Lotje!’ Mama zingt het bijna, terwijl ze een restje kaars aansteekt. ‘Het kerstfeest is begonnen!’
‘Maar mama,’ vraagt Lotte. ‘Waar is de kerstboom dan?’
Eigenlijk had ik ’m nog niet eens gemist. Ik vermoed dat maar weinig mensen in Alkmaar dit jaar een kerstboom zullen hebben; al het hout waar ze hun hand op kunnen leggen verdwijnt immers onvermijdelijk in de kachel.
Mama hurkt voor Lotte neer. ‘Die hebben we eigenlijk niet nodig, hè, Lot? Om kerst te vieren.’
Mijn zusje trekt een kleine rimpel boven haar neus. ‘Nee,’ zegt ze dan. ‘Het gaat om het kindje Jezus, hè? Die had ook geen kerstboom.’
‘Dat heb je goed begrepen,’ zegt mama. ‘Maar weet je wat er wel was?’ Ze laat haar hand in de zak van haar schort glijden en trekt hem weer tevoorschijn. Ze opent haar vingers. ‘Een ster.’
In haar handpalm ligt de smaragd, die flonkert in het licht van de kaars.
‘En vandaag,’ zegt mama, ‘ben jij mijn sterretje.’
Ze speldt de broche op de jas van Lotte.
Mijn zusjes ogen zijn grijs zoals die van papa – maar nu fonkelen ze al net als de smaragd.
‘Kijk, Hilde!’ zegt ze. ‘Ik ben een ster!’
‘En wat voor een!’ zeg ik. ‘De mooiste die ik ooit heb gezien!’
Mama glimlacht me toe – en haar dankbare ogen zijn me meer waard dan alle kerstbomen bij elkaar.
Mooie tekst:
Een aangrijpend kerstverhaal over doorzettingsvermogen, vriendschap en verzoening te midden van de ontberingen van de Tweede Wereldoorlog.
Het verhaal:
In de hongerwinter van 1944 maakt een meisje een barre tocht om haar zusje te redden.
De meedogenloze winter van 1944 dreigt een ramp te worden voor de veertienjarige Hilde. Haar vader is gedwongen tewerkgesteld voor de Duitsers, haar zusje is ernstig verzwakt door honger, en de boer waar haar moeder haar naartoe stuurt voor voedsel wijst haar resoluut af.
Dan kruist haar pad met dat van Dirk, een behulpzame jongen die op een tuinderij woont. Samen ondernemen ze de tocht terug naar Alkmaar, terwijl ze proberen het mysterie rondom de broche van Hildes moeder te ontrafelen.
Mijn leesbeleving:
Dit verhaal is zo beeldend en filmisch beschreven dat het bij mij gelijk onderhuids ging zitten. Ik voelde de ijzige kou in mijn botten. De gure wind die zich dwars door alles heen leek te wurmen. De honger, die ik nooit kende, tastbaar en voelbaar in de woorden. Dit verhaal deed me denken aan het meisje met de zwavelstokjes. Ik zat continu te hopen en te bidden dat Hilde dat lot beschoren bleef. Telkens weer dat uiterst fragiele beeld van het kindje dat zienderogen verzwakt door de meedogenloosheid van oorlog, honger en winter.
Gelukkig was daar een reddende engel en barmhartige Samaritaan in de vorm van de jongeman Dirk. Alsof de liefdevolle warmte rechtstreeks uit zijn hart scheen en de vreselijk wrede wereld van het jaar 1944 prompt verzachtte. Maar toch telkens de continue angst voor ontdekking en de daaruit voortvloeiende represailles door de vijand. Dan maakt het niet uit dat het kerst is. Ook dan gelden de gruwelijke straffen op alles wat in hun ogen onjuist is.
Terwijl de hele wereld versplinterd en gebroken is, lijkt er een smeulend vuur van hoop en ontluikende liefde te ontstaan tussen twee jonge mensen. Als je je dat realiseert dan hoop je extra hard mee dat hun barre tocht mag eindigen in triomf. Het samen puzzelen om een mysterie op te lossen is ook een factor dat je als lezer geboeid door blijft lezen.
Als dan in de plot over harten gestreken wordt, verbittering wordt ingeslikt en harten gaan spreken dan lijkt het alsof niet alleen het aangestoken vuur in de haard warmte verspreid. Hoop, liefde, erbarmen, omkijken naar elkaar om opnieuw te geloven in nieuw levens geluk voeren de boventoon. De toekomst is opnieuw gewaarborgd.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een verhaal dat diep ingreep in mijn gevoelswereld. Door de beeldende schrijfstijl en het feit dat Hilde het verhaal vertelde. Ik zag en ervoer de wereld zoals zij deze meemaakte. Mijn hart huilde om zoveel meedogenloosheid, gruwelen, intens bijtende kou, nietsontziende en mensonterende oorlogsvoering.
De personages komen daadwerkelijk tot leven. Ze maken een zichtbare ontwikkeling door. Doorzettingsvermogen voorbij de toppen van je kunnen als je eigenlijk niet meer verder kunt. Het grotere belang inzien. Ook gaan de personages de dialoog met elkaar aan. Net als je in iedereen om Hilde heen Scrooge denkt te herkennen komt daar de reddende engel om de kou letterlijk en figuurlijk te verdrijven. En om te zorgen voor hernieuwde hoop en levensgeluk.
Ik heb persoonlijk niets met kerst. Niet het luxe eten en het (verplicht) samenkomen met familie.
Het geloof, het vieren van de geboorte van Jezus is wat ik persoonlijk belangrijk en bijzonder vind.
Met de mensen die ik lief heb en vertrouw.
Met mooie muziek en het net als alle dagen goed hebben met elkaar en daar dankbaar voor zijn.
Het herdenken van mensen die overleden zijn.
Met kerst voel ik me altijd extra verdrietig en eenzaam.
Ook al ben ik gelukkig getrouwd en heb ik het geluk moeder te mogen zijn.
Zijn als een heldere ster in de duistere wereld. Hopend dat ook met kerst niemand honger hoeft te lijden, verdrietig, depressief, ontheemd of in oorlog hoeft te zijn.
Vrede op aarde is mijn wens. Een utopie? Nee samen kunnen we veel teweeg brengen met geloof, hoop, liefde en omkijken naar elkaar.
Nog nooit las ik iets van Arianna Saffier. Maar ik ben zeer aangenaam verrast door dit indrukwekkende verhaal met geloof, hoop en liefde hoog in het vaandel.
Straks verder lezen in Een brug naar de toekomst. Het E-book wat ik mag lezen en recenseren voor de door Arianna Saffier georganiseerde blogtour. Mijn recensie verschijnt op 2 december 2024.