Koffieflirt

Recensie van:
Koffieflirt
Deze titel is tweeledig uit te leggen:
Probeer je zoveel mogelijk soorten koffie om te bepalen welke smaak je het beste past? Lonkt de ene koffie meer met zijn kleuren of met zijn onweerstaanbare geur? Allemaal gooien ze hun charmes in de strijd wachtend totdat jij een van hen kiest. Welke “Koffieflirt” valt het beste uit?
Of drink je je koffie met een persoon wiens verschijning je lijkt toe te stralen. Bedenk je je hoe je de aandacht van deze “Koffieflirt” op jezelf moet vestigen of juist niet omdat je je gebonden weet aan die ander? Ben je bang om je te branden?
Auteur :
Fabienne Swinkels (1989) werkt al jaren als leerkracht in het basisonderwijs. Daarnaast heeft ze een druk sociaal leven, maar ze vindt altijd tijd om boeken te lezen of zelf te schrijven, iets wat ze tijdens de coronapandemie herontdekte. Ze won een verhalenwedstrijd bij uitgeverij Loft Books en heeft inmiddels voor vier feelgoodboeken getekend. Koffieflirt is haar tweede boek.
Wijze van lezen:
Recensie exemplaar ontvangen van uitgeverij Loft Publishing in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij: Loft Publishing
Genre: feelgood
Cover en flaptekst:
De cover vind ik mooi. De kleuren passen goed bij elkaar. Ik krijg gelijk zin om de panden die ik zie binnen te gaan en te ontdekken wat er te koop is. Een silhouet van een vrouw en een puppy lijken te kijken naar de panden. Dit wekt mijn nieuwsgierigheid.
De flaptekst is informerend maar gelijk ook krachtig enoeg om mij aan te zetten tot lezen.
Quote:
Hoofdstuk 24
Het is vrijdagmiddag en ik heb net een vriendengroep voorzien van koffie als ik mijn telefoon voel trillen. Ik open de Kakel-app waar verschillende meldingen binnenkomen.
Mevrouw de barista, ik sta binnen enkele minuten voor uw deur, kan ik vast mijn bestelling doorgeven?
Ik ook en ik wil een cappuccino!
Ik heb nog steeds nooit koffie op. Wat raad je me aan?
Doe mij die boterkoekjes maar, ben op de fiets dus dat beweeg ik er wel weer af!
Ik krijg amper de tijd om alle appjes te lezen, als ik door de openstaande deur fietsbellen en gejoel hoor. Vanaf de counter kijk ik door de ramen de zonnige straat op en ik zie mijn vriendinnen stuk voor stuk hun fiets wegzetten en richting The Coffee Club komen. Ik moet denken aan de eerste keer dat ik hun de koffiebar liet zien. Dat lijkt al eeuwen geleden. Toen konden we het interieur alleen vanaf buiten bekijken en moest ik nog beslissen of ik hier twee weken wilde gaan werken en moet je nu eens zien.
Mooie toepasselijke tekst:
En hij zei: Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Ze komen door je, maar zijn niet van je, En hoewel zij bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Jij mag hen geven van je liefde, maar niet van je gedachten, Want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, Want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan je gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht, opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: Want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.
Uit: Kahlil Gibran (1923). De Profeet.
Het verhaal:
Als haar buurvrouw een ongeluk krijgt, besluit Annabel haar te hulp te schieten. Terwijl de vrouw herstelt, biedt ze aan tijdelijk haar koffiewinkel over te nemen. Het runnen van een koffiezaak, de zorg voor een puppy en niet te vergeten de knappe zoon van de buurvrouw zetten het leven van Annabel op zn kop.
Stort Annabel zich in dit nieuwe leven vol onzekerheden of houdt ze vast aan haar oude, vertrouwde routine?
Mijn leesbeleving:
Nog niet eerder las ik een verhaal van auteur Fabienne Swinkels. De cover betoverde me gelijk al en de flaptekst deed de rest. Dit verhaal heeft een beeldende schrijfstijl. Door de gehanteerde ik-vorm voelde ik mij gelijk verbonden met het personage Annabel. Het voelde voor mij alsof ik haar gevoelens en gedachten overnam. Gelijk vanaf het begin had ik de neiging om haar te beschermen tegen de boze wereld die het volwassen leven heet.
Ik voelde beklemming en afschuw hoe de personen die dezelfde genen als haar deelden haar veroordeelden over haar kledingkeuze en uiterlijk. Dat haar vriend Laurens daar nog een schepje bovenop deed vond ik het toppunt. Natuurlijk wil een ouder het beste voor zijn of haar kind. Maar het is niet juist om hun levenspad uit te stippelen en te bepalen wie hun levenspartner zal zijn en welke studie de hoogste ogen gooit. Een kind moet zichzelf worden. Als mijn kinderen gelukkig zijn met de keuzes die zij zelf maken dan ben ik als moeder ook gelukkig.
Ik was zo ontzettend verguld dat door alles bepalende gebeurtenissen Annabel haar leven volledig verandert. Ze kan weer voelen en het lijkt alsof ze het zware juk wat ze voelde af durft te werpen. Een mooi beschreven ontwikkeling. Herkenbaar ook. Ook ik worstel hier vaak mee. Ik houdt niet van het staccato ritme van het leven. Sowieso kan ik de trein des levens niet bijhouden. Ik ben arbeidsongeschikt door o.a. NAH en psychische problematiek. Die in et wel toe in de maatschappij. Of ben ik mislukt doordat in niet een baan heb.
Dat maakt me vaak verdrietig. Maar ik heb veel voldoening gebonden in lezen en recenseren. Ook al gaat dat traag door concentratie verlies en een slecht korte termijn geheugen ik ben er trots op dat het wel lukt. Dat ik zoveel prachtige verhalen mag lezen en recenseren om mijn wereld te verrijken en zo mijn horizon, mijn denken en zijn kan verbreden en het gevoel heb dat ik er toe doe.
De pup Nibbit vond ik gelijk ontzettend lief en aandoenlijk. Hij deed mij denken aan mijn eigen hond Senna. Zij is mijn vriendin. Ze steunt me en zorgt ervoor dat ik de straat weer op durf. Ik ben zo blij met haar. Dit verhaal biedt zoveel hoop, hernieuwde inzichten en is in een prettig leesbare stijl geschreven. Korte hoofdstukken, gedetailleerd uitgewerkte personages. Herkenbare en tastbare thematiek: ben je echt blij met je baan, je relatie of wil je je vleugels uitslaan en een nieuwe horizon verkennen?
Dat cupido raak schiet is natuurlijk ook geweldig. Het mooiste vond ik het moment dat Annabel daadwerkelijk ontwaakte en oprecht en luidop uitsprak wat zij wilde en dit ook regelde. De plot vind ik passend en mooi gedaan.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren
Dit is een diepgaande feelgood met vele lagen die de lezer raken en bezig houden. Enerzijds een afwezige ouder die ongemerkt het gevoelsleven van zijn kind ondermijnt. Waardoor zij meent in de pas te moeten lopen omdat zij anders haar gezin van herkomst teleur stelt. Maar dit gedwongen keurslijf past haar steeds minder. Anderzijds een studie en een baan die hoog in aanzien staan maar waarin je hart en ziel niet ligt. Tenslotte een relatie die “veilig” is en automatisch het gezin van herkomst bijeen houdt.
Door plotselinge externe gebeurtenissen wordt Annabel wakker in een leven wat haar wel past. Door een helikopter view kan zij duidelijker haar hele leven overzien en eindelijk beslissingen nemen met haar hart en ziel.
Ik lees graag meer van Fabienne Swinkels.
Bedankt Loft Publishing dat ik mee mocht doen aan de blogtour.