Moskou in Parijs

Recensie van:
Moskou in Parijs
Auteur :
Hanneke Simons
Hanneke Simons vertelt graag het diepere gevoel in een verhaal. Dat mag schuren, pijn doen, je tot tranen roeren, kriebels in je buik brengen of je laten lachen. Als het je maar laat voelen. Ze brengt verhalen dichterbij die ver van je beleving staan door herkenbare emoties in onbekende situaties te plaatsen.
Van haar hand verscheen eerder de psychologische roman Witte Muren en de novelles Zonder Witte Muren en Tweelicht
Wijze van lezen:
Recensie exemplaar ontvangen van uitgeverij Godijn Publishing en Hanneke Simons in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij:
Godijn Publishing
Genre: historische roman
Cover en flaptekst:
Een prachtige ouderwets uitziende bank. Waar ik gelijk op zou willen gaan zitten.
Quote:
Het was me niet opgevallen dat de hitte van de vlammen gezelschap had gekregen van de opkomende zon. Pas toen het vuur zijn strijd staakte, simpelweg omdat er niets meer was om zich aan vast te grijpen, keerde de stilte in ons terug. We huilden zelfs niet meer. We waren te overdonderd door het slagveld voor ons. Ons thuis was niet meer. Wij waren niet meer.
Het verhaal:
Parijs, december 1902. De oude apotheker Devereaux blikt terug op een extravagant leven vol ontmoetingen met dansers, toneelspelers en de vrouw die hij tot zijn dood zou liefhebben; de Venus. Een kluwen met elkaar verstrengelde levens waar hij per ongeluk in terechtkwam.
Een van deze ontmoetingen, de Russische Anna, vertelt in 1898 haar eigen verhaal. Als het kampement van haar rondreizend toneelgezelschap door een brand wordt verwoest, lijkt haar man spoorloos verdwenen. Met de laatste overlevenden van het gezelschap vertrekt ze naar Parijs om hem te zoeken. Daar waar dertien jaar geleden hun verhaal begon.
Mijn leesbeleving:
Dit verhaal liet mij voelen; emoties van verdriet, diepgaande adoratie en liefde voor personages, afschuw en boosheid om wraak die in vervulling ging, levens die kapot gingen door beslissingen die zonder verstand werden genomen. Dit verhaal ging onderhuids. En bleef daar totdat ik het verhaal uit had.
Apotheker Deveraux vertelt dit verhaal waarin hij terug kijkt op zijn leven in Parijs. Over een indrukwekkende, hartverscheurende, rauwe, passionele, wervelende stroom aan verhalen over personen die samen een verhaal vormen. In de ik vorm waardoor het je nog meer raakt. Door de beeldende en filmische schrijfstijl zag ik alles voor me. Alsof ik tegenover Deveraux zat terwijl hij vertelde.
Moskow meets Paris. Als het vuur waarmee de ogen van de Parijzenaar de ijskristallen uit de ogen van de vrouw die de fluistering van en herinnering aan Moskou meedraagt doet smelten dan weet je dat cupido raak heeft geschoten.
De danser die danst alsof zijn leven ervan afhangt maar die moedwillig in een danse macabre gedwongen wordt en daarbij bijna sterft. En niet alleen lichamelijk maar ook fysiek. Een droom in duigen. Een talent in de kiem geknapt.
De man die altijd gevangene zal blijven. Niet alleen in letterlijke zin maar ook figuurlijk. Gevangen in zijn eigen lijf in een wereld die hij niet kent als de zijne. Waar zijn hart niet ligt en waar hij zijn draai nooit vindt. De hand die hem voedde, de schoot die hem weefde en de armen die hem troosten vielen plotseling weg. Dat trekt diepe sporen. Als dan ook je eigen vlees en bloed, degene die je wilt beschermen omdat jullie wortels van herkomst zijn doorgesneden door het lot, in het katzwijm valt voor een liefde waarvan jij weet dat het schone schijn is dan laat dat sporen na.
De Venus, de vrouw die hunkert naar liefde, genegenheid en warmte en die de ware vindt maar die haar niet ziet staan. De schepper van De Venus, Milo, die al lang geleden stierf en nu ook nog in de kou gezet door de liefde van je leven. Vreselijk.
Degene die wel in het voetlicht treedt en trouwt omdat het zo hoort, maar die diep van binnen nooit in de openbaarheid zijn ware liefde mag tonen omdat de tijd waarin hij leeft dat niet accepteert wordt. Rijkdom valt hem ten deel maar degene die hij werkelijk lief heeft blijft onbereikbaar. Vandaar dat hij overleeft in plaats van leeft. In de schimmen van het leven opereert hij stiekem, als een geest die door mensenogen niet gezien wordt.
Een tragische zoektocht naar een liefde die eens was. Geheimen die niet openbaar mogen worden omdat het dreigende gevaar dan explodeert. Personages met de perfecte benamingen die de dialoog voortdurend met elkaar aangaan. Die zich voor je ogen ontwikkelen. Van schuchter meisje tot jonge vrouw. Nieuw leven dat leert lopen in een wereld die alleen veilig lijkt aan de hand van haar moeder en haar suikeroom.
Een zoektocht naar antwoorden. Een zoektocht waarvan je wilt dat het eindigt als in ze leefden nog lang en gelukkig. Die maakt dat je geboeid doorleest. Naar de plot, zo metaforisch mooi omschreven. Een zoektocht die eindigt daar waar hij begon. De schijnwerpers die nog een keer zoekend rondgaan. En dan voor altijd doven. Mij achterlatend omdat ik hen die mij zo dierbaar geworden waren zo intens mis.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een beeldend en filmisch geschreven verhaal. Dat je door de gehanteerde ik vorm nog intenser raakt. Waardoor je psychologisch de diepte in gaat. Doe je pijn laat voelen doe je voorheen niet voelde. Die je liefde in vele vormen toont.
Die je meevoert op een reis die zijn weerga niet kent. De plot die je op je grondvesten doet trillen.
le spectacle est terminé
шоу закончилось
shou zakonchilos'
Godijn Publishing en Hanneke Simons bedankt dat ik deel mocht nemen aan deze blogtour.
In de toekomst lees ik graag meer boeken van Hanneke Simons.