Lezersrecensie
Oud zeer
Recensie van:
Oud zeer
Over vroeger dat nog pijn doet
Auteur :
Bram Bakker (Zwolle, 1963) werd opgeleid tot psychiater in de toenmalige Valeriuskliniek in Amsterdam. Bram promoveerde in 2000 aan de Vrije Universiteit op de behandeling van paniekaanvallen. Als psychiater was hij werkzaam op zeer diverse plekken. In 2003 debuteerde hij als publicist met Te gek om los te lopen.
Sindsdien volgden vele boeken, waaronder de bestsellers Verademing en Runningtherapie. Bram is daarnaast actief in de theaters, geeft boeken en podcasts uit en is de initiatiefnemer achter de Balanskliniek.
Zie voor meer informatie zijn website Brambakker.com.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Lucht in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: Lucht
Genre: non-fictie
Cover en flaptekst:
Een oude, ietwat vergeelde foto, een kleine jongen kijkt me aan. Met een aarzelende en beginnende glimlach. Vorsend de wereld om zich heen interpreterend.
Een indrukwekkende en informerende flaptekst.
Quote:
Pagina 13/14:
Traumatisch of niet?
Dit boek gaat over trauma, en ook weer niet. Of toch wel? Wat is een trauma, en is dat van toepassing op wat je hier leest? Ikzelf weet het ook niet precies en misschien hebben we er allemaal een beter idee van aan het einde van dit boek. Ik schrijf dit boek in ieder geval voor jou als lezer met interesse in het psychische (dis)functioneren van de mens.
Maar ik schrijf dit ook voor mezelf, want zo orden ik mijn gedachten en probeer ik beroepsmatige kennis en persoonlijke ervaringen tot een geheel te maken. Dit boek gaat over de sporen die een problematische jeugd in een volwassen mens achterlaat. Het gaat over problemen en klachten die ineens in je bestaan kunnen opduiken en die bij zorgvuldige analyse onlosmakelijk verbonden blijken te zijn met rottige ervaringen toen je nog klein was. Of het gaat over fijne ervaringen die er te weinig zijn geweest. Want laat ik dat alvast maar verklappen : het gemis van genegenheid, knuffels of andere blijken van liefde in onze vroege jaren laat sporen achter die minstens zo hinderlijk kunnen zijn in het verdere leven als regelmatig een pak slaag krijgen. In veel ogenschijnlijk goed functionerende volwassenen zitten beschadigde meisjes en jongetjes verborgen.
Mooie teksten:
‘Alleen de liefde tot het eigen, diep verwonde zelf, geeft een mens de mogelijkheid zich op te richten…’
Jan Foudraine, Bunkerbouwers, 1997
‘… niet onze liefdespartner, wel ons lichaam is de intiemste onbekende’
(Paul Verhaeghe, Intieme vreemden , 2022)
The hand that rocks the cradle is the hand that rules the world’
(William Ross Wallace, 1865)
Het verhaal:
Veel mensen dragen traumatische gebeurtenissen van vroeger met zich mee. Ze lijden onder het gevoelsarme klimaat waarin ze opgroeiden, de beperkte emotionele beschikbaarheid van ouders, of gebrek aan knuffels en complimenten.
Dit ‘oud zeer’ stak bij Bram Bakker pas na zijn vijftigste flink de kop op, en dat proces veranderde zijn leven ingrijpend. Zo gaat het bij veel meer mensen: ook al kan het jaren lijken dat het er niet is, ‘oud zeer’ verstopt zich in je lichaam en kan ineens tevoorschijn komen.
Mijn leesbeleving:
Wat mij zo aansprak en raakte in dit boek waren de oprechte en pure gedetailleerde verhalen over de eigen jeugdervaringen van Bram Bakker. Hij schrijft beeldend en al zijn woorden voel je als je ze leest.
Zijn ervaringen waren herkenbaar en raakten ook mijn “oud zeer” meerdere malen aan. Dan reflecteerde ik mijn eigen traumatische levenservaringen. Mijn gevoelsarme ouders die daardoor op emotioneel vlak gehandicapt waren en zijn wanneer het op gevoelens aankomt. Dit is denk ik ook generationeel. Van hun ouders hebben zij dat ook niet geleerd.
Mijn wieg was een couveuse en in de jaren zeventig deed men nog niet aan kangaroën. Huid op huidcontact met de baby. Nee bij mij was het zo dat mijn ouders mij bekeken vanachter glas. Toen ik 1.5 jaar was kreeg ik hersenontsteking met hoge koorts en raakte ik in coma. Opnieuw geen lichamelijk contact met mijn ouders. Ternauwernood overleefde ik dit. De artsen zeiden ze doet het weer en zo werden ik en mijn ouders naar huis gestuurd.
Fysiek en mentaal moest ik alles opnieuw leren. Niets beklijfde en mijn ouders vonden dat maar “lastig”. Ze kregen ook geen hulp of handvaten hierbij. Psychisch ben ik altijd kwetsbaar gebleven. Zware postnatale depressies met psychoses, in de zwangerschappen erg druk. Een kind verloren waardoor ik PTSS opliep.
Mijn psychiater verwoordde het als volgt: ‘jouw hele leven is een opeenstapeling van trauma’s’. Ik heb een sessie Imaginaire Rescripting gehad bij mij thuis. Intens maar ik vond het een aangename manier van trauma verwerking. Dit is nu een jaar geleden. Nu is de algehele conclusie jij bent er nog niet aan toe….je NAH zit te veel in de weg. Dus binnenkort neemt Buurtzorg T afscheid en komt ’s Heerenloo bij mij thuis. Op mijn vraag hoe het nu met psychische zorg verdergaat krijg ik niet een duidelijk antwoord.
Met mijn verhaal wil ik aangeven dat iedere hulpverlener denkt te weten wat een persoon nodig heeft en dan ook een behandeling start. Maar wanneer de caseload in zo’n team te hoog wordt en de beloofde iedere week visite al snel verzand in tweewekelijks. Dan vindt ik dat heel moeilijk. Ben ik dan ineens genezen? Gast het dan beter met mij? Ook dacht de psychiater aan ADHD (terwijl NAH ook ongeremd en druk gedrag heeft) en moest ik maar starten met Ritalin. Dat heb ik geweigerd.
Nu wordt in de afrondende gesprekken de nadruk gelegd op je bent zo gegroeid, durft voor jezelf op te komen, terwijl ik aangeef me nog net zo leeg, neerslachtig etc. te voelen als toen zij starten. De wijze waarop Bram Bakker zijn sessies doet met veel oog voor het innerlijk en het verhaal van de cliënt vind ik echt top. Ook de bejegening van een welgemeende knuffel geven vond ik hartverwarmend.
In de wirwar van alle hulpverleners en therapie heb ik welgeteld twee psychiaters gehad die mij echt zagen en mij op een effectieve en prettige wijze begeleiden. Maar zij verdwenen weer naar andere locaties waarvan ik als cliënt uiteraard niet mocht weten waarheen. En dan dacht ik waarom niet we zijn toch allemaal mensen en niet ontoerekeningsvatbaar of extreem gevaarlijk door het opgeplakte etiket “getraumatiseerde persoon”.
Aan Running Therapie heb ik ook prettige herinneringen. Niet zo zeer door de bezigheid zelf maar meer het samen zijn van gelijk gestemden, de natuur in en een begeleider die alle deelnemers zag en hen doorvoelde en hen persoonlijke begeleiding gaf. Die hij of zij op dat moment nodig had. Het feit, ook aangehaald in dit boek, dat psyche en lijf als een geheel dienen te worden gezien zie en voel ik.
Ik heb veel aan dit verhaal gehad. Het troostte me, ik ben niet alleen. Dit komt grotendeels ook doordat de auteur zijn eigen ervaringen met trauma zo duidelijk verweeft in dit verhaal. Al zijn woorden zijn raak. Ook het nawoord vind ik mooi met nuttige en geloofwaardige tips van boeken en therapeuten waar je wat aan kunt hebben. Want hoe scheidt je in hemelsnaam als leek het kaf van het koren?
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Ik voel me gedragen, gezien, geloofd en gesterkt door dit boek. Ieder woord dringt tot in iedere vezel van mijn lijf door en resoneert daar. De prettige, beeldende en met veel gevoel en oog voor detail schrijfstijl spreekt mij enorm aan. Ook het menselijke tentoon spreiden in een professional en cliënt contact vind ik mooi verwoord en uitgelegd.
De oprechte wijze waarop Bram Bakker zijn eigen ervaringen verweeft met het verhaal vind ik helpend en mooi. Daar kunnen andere “zogenaamde” professionals nog een lering uit trekken. Dat psyche en lijf als een geheel dienen te worden gezien wordt hopelijk ook meer in de psychiatrie gebeiteld.
Een aanrader dit boek. Niet alleen voor mensen die zelf een trauma hebben maar ook voor geïnteresseerden in de werking van de menselijke psyche en de hulp die de psychiatrie daarvoor biedt en op welke wijze.
Hartelijk dank Bram Bakker en uitgeverij Lucht voor dit recensie-exemplaar.
In de toekomst lees en recenseer ik graag meer boeken van Bram Bakker.
Ook de balanskkliniek vond ik inspirerend en verhelderend.
Oud zeer
Over vroeger dat nog pijn doet
Auteur :
Bram Bakker (Zwolle, 1963) werd opgeleid tot psychiater in de toenmalige Valeriuskliniek in Amsterdam. Bram promoveerde in 2000 aan de Vrije Universiteit op de behandeling van paniekaanvallen. Als psychiater was hij werkzaam op zeer diverse plekken. In 2003 debuteerde hij als publicist met Te gek om los te lopen.
Sindsdien volgden vele boeken, waaronder de bestsellers Verademing en Runningtherapie. Bram is daarnaast actief in de theaters, geeft boeken en podcasts uit en is de initiatiefnemer achter de Balanskliniek.
Zie voor meer informatie zijn website Brambakker.com.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Lucht in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: Lucht
Genre: non-fictie
Cover en flaptekst:
Een oude, ietwat vergeelde foto, een kleine jongen kijkt me aan. Met een aarzelende en beginnende glimlach. Vorsend de wereld om zich heen interpreterend.
Een indrukwekkende en informerende flaptekst.
Quote:
Pagina 13/14:
Traumatisch of niet?
Dit boek gaat over trauma, en ook weer niet. Of toch wel? Wat is een trauma, en is dat van toepassing op wat je hier leest? Ikzelf weet het ook niet precies en misschien hebben we er allemaal een beter idee van aan het einde van dit boek. Ik schrijf dit boek in ieder geval voor jou als lezer met interesse in het psychische (dis)functioneren van de mens.
Maar ik schrijf dit ook voor mezelf, want zo orden ik mijn gedachten en probeer ik beroepsmatige kennis en persoonlijke ervaringen tot een geheel te maken. Dit boek gaat over de sporen die een problematische jeugd in een volwassen mens achterlaat. Het gaat over problemen en klachten die ineens in je bestaan kunnen opduiken en die bij zorgvuldige analyse onlosmakelijk verbonden blijken te zijn met rottige ervaringen toen je nog klein was. Of het gaat over fijne ervaringen die er te weinig zijn geweest. Want laat ik dat alvast maar verklappen : het gemis van genegenheid, knuffels of andere blijken van liefde in onze vroege jaren laat sporen achter die minstens zo hinderlijk kunnen zijn in het verdere leven als regelmatig een pak slaag krijgen. In veel ogenschijnlijk goed functionerende volwassenen zitten beschadigde meisjes en jongetjes verborgen.
Mooie teksten:
‘Alleen de liefde tot het eigen, diep verwonde zelf, geeft een mens de mogelijkheid zich op te richten…’
Jan Foudraine, Bunkerbouwers, 1997
‘… niet onze liefdespartner, wel ons lichaam is de intiemste onbekende’
(Paul Verhaeghe, Intieme vreemden , 2022)
The hand that rocks the cradle is the hand that rules the world’
(William Ross Wallace, 1865)
Het verhaal:
Veel mensen dragen traumatische gebeurtenissen van vroeger met zich mee. Ze lijden onder het gevoelsarme klimaat waarin ze opgroeiden, de beperkte emotionele beschikbaarheid van ouders, of gebrek aan knuffels en complimenten.
Dit ‘oud zeer’ stak bij Bram Bakker pas na zijn vijftigste flink de kop op, en dat proces veranderde zijn leven ingrijpend. Zo gaat het bij veel meer mensen: ook al kan het jaren lijken dat het er niet is, ‘oud zeer’ verstopt zich in je lichaam en kan ineens tevoorschijn komen.
Mijn leesbeleving:
Wat mij zo aansprak en raakte in dit boek waren de oprechte en pure gedetailleerde verhalen over de eigen jeugdervaringen van Bram Bakker. Hij schrijft beeldend en al zijn woorden voel je als je ze leest.
Zijn ervaringen waren herkenbaar en raakten ook mijn “oud zeer” meerdere malen aan. Dan reflecteerde ik mijn eigen traumatische levenservaringen. Mijn gevoelsarme ouders die daardoor op emotioneel vlak gehandicapt waren en zijn wanneer het op gevoelens aankomt. Dit is denk ik ook generationeel. Van hun ouders hebben zij dat ook niet geleerd.
Mijn wieg was een couveuse en in de jaren zeventig deed men nog niet aan kangaroën. Huid op huidcontact met de baby. Nee bij mij was het zo dat mijn ouders mij bekeken vanachter glas. Toen ik 1.5 jaar was kreeg ik hersenontsteking met hoge koorts en raakte ik in coma. Opnieuw geen lichamelijk contact met mijn ouders. Ternauwernood overleefde ik dit. De artsen zeiden ze doet het weer en zo werden ik en mijn ouders naar huis gestuurd.
Fysiek en mentaal moest ik alles opnieuw leren. Niets beklijfde en mijn ouders vonden dat maar “lastig”. Ze kregen ook geen hulp of handvaten hierbij. Psychisch ben ik altijd kwetsbaar gebleven. Zware postnatale depressies met psychoses, in de zwangerschappen erg druk. Een kind verloren waardoor ik PTSS opliep.
Mijn psychiater verwoordde het als volgt: ‘jouw hele leven is een opeenstapeling van trauma’s’. Ik heb een sessie Imaginaire Rescripting gehad bij mij thuis. Intens maar ik vond het een aangename manier van trauma verwerking. Dit is nu een jaar geleden. Nu is de algehele conclusie jij bent er nog niet aan toe….je NAH zit te veel in de weg. Dus binnenkort neemt Buurtzorg T afscheid en komt ’s Heerenloo bij mij thuis. Op mijn vraag hoe het nu met psychische zorg verdergaat krijg ik niet een duidelijk antwoord.
Met mijn verhaal wil ik aangeven dat iedere hulpverlener denkt te weten wat een persoon nodig heeft en dan ook een behandeling start. Maar wanneer de caseload in zo’n team te hoog wordt en de beloofde iedere week visite al snel verzand in tweewekelijks. Dan vindt ik dat heel moeilijk. Ben ik dan ineens genezen? Gast het dan beter met mij? Ook dacht de psychiater aan ADHD (terwijl NAH ook ongeremd en druk gedrag heeft) en moest ik maar starten met Ritalin. Dat heb ik geweigerd.
Nu wordt in de afrondende gesprekken de nadruk gelegd op je bent zo gegroeid, durft voor jezelf op te komen, terwijl ik aangeef me nog net zo leeg, neerslachtig etc. te voelen als toen zij starten. De wijze waarop Bram Bakker zijn sessies doet met veel oog voor het innerlijk en het verhaal van de cliënt vind ik echt top. Ook de bejegening van een welgemeende knuffel geven vond ik hartverwarmend.
In de wirwar van alle hulpverleners en therapie heb ik welgeteld twee psychiaters gehad die mij echt zagen en mij op een effectieve en prettige wijze begeleiden. Maar zij verdwenen weer naar andere locaties waarvan ik als cliënt uiteraard niet mocht weten waarheen. En dan dacht ik waarom niet we zijn toch allemaal mensen en niet ontoerekeningsvatbaar of extreem gevaarlijk door het opgeplakte etiket “getraumatiseerde persoon”.
Aan Running Therapie heb ik ook prettige herinneringen. Niet zo zeer door de bezigheid zelf maar meer het samen zijn van gelijk gestemden, de natuur in en een begeleider die alle deelnemers zag en hen doorvoelde en hen persoonlijke begeleiding gaf. Die hij of zij op dat moment nodig had. Het feit, ook aangehaald in dit boek, dat psyche en lijf als een geheel dienen te worden gezien zie en voel ik.
Ik heb veel aan dit verhaal gehad. Het troostte me, ik ben niet alleen. Dit komt grotendeels ook doordat de auteur zijn eigen ervaringen met trauma zo duidelijk verweeft in dit verhaal. Al zijn woorden zijn raak. Ook het nawoord vind ik mooi met nuttige en geloofwaardige tips van boeken en therapeuten waar je wat aan kunt hebben. Want hoe scheidt je in hemelsnaam als leek het kaf van het koren?
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Ik voel me gedragen, gezien, geloofd en gesterkt door dit boek. Ieder woord dringt tot in iedere vezel van mijn lijf door en resoneert daar. De prettige, beeldende en met veel gevoel en oog voor detail schrijfstijl spreekt mij enorm aan. Ook het menselijke tentoon spreiden in een professional en cliënt contact vind ik mooi verwoord en uitgelegd.
De oprechte wijze waarop Bram Bakker zijn eigen ervaringen verweeft met het verhaal vind ik helpend en mooi. Daar kunnen andere “zogenaamde” professionals nog een lering uit trekken. Dat psyche en lijf als een geheel dienen te worden gezien wordt hopelijk ook meer in de psychiatrie gebeiteld.
Een aanrader dit boek. Niet alleen voor mensen die zelf een trauma hebben maar ook voor geïnteresseerden in de werking van de menselijke psyche en de hulp die de psychiatrie daarvoor biedt en op welke wijze.
Hartelijk dank Bram Bakker en uitgeverij Lucht voor dit recensie-exemplaar.
In de toekomst lees en recenseer ik graag meer boeken van Bram Bakker.
Ook de balanskkliniek vond ik inspirerend en verhelderend.
1
Reageer op deze recensie
