Veranderend beeld

Recensie van:
Veranderend beeld
Pictiúr a athrú
Cambiare immagine
Auteur :
Karin Barnhoorn
Karin Barnhoorn (R'dam, 1960) woont in de rustige, inspirerende omgeving van de Veluwe, Gelderland. Naast haar vrijwilligerswerk, het verzorgen van de PR en socialmedia voor een historische plek in haar woonplaats, schrijft zij graag verhalen. Haar schrijfstijl is toegankelijk en filmisch met veel oog voor natuur en omgeving. Haar karakters, in al hun facetten, herkenbaar en menselijk.
Eerder verschenen van haar hand De Getijden van Basiliani (2021) en Treinen in de Nacht (2022).
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen in ruil voor mijn recensie en deelname aan FB Boekentoer o.l.v. Attie Dotinga
Uitgeverij: Mijn bestseller.nl
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Een beeld van een mannelijk hoofd. Liggend op zijn achterhoofd. In het gras. Kijkend naar de blauwe hemel. De bovenkant van zijn hoofd verdwenen. Je ziet nog de rafelranden zitten. Symboliek met dementie/Alzheimer.
Je brein waarmee je alles stuurt wordt weggenomen. Het zij snel of juist langzaam. De ogen van het beeld hebben geen pupil of iris. Alle functies vanuit het brein bestuurt worden weggenomen. Met vernietigende kracht een continu veranderend beeld. Grillig en meedogenloos als een sluipmoordenaar.
Het gras dat eerst levendig en groen is verdort en sterft ook al krijgt het zijn benodigde levens elikser water. De connectie is weg: waarom heb ik water nodig? Om te leven. De noodzaak om te drinken is weg, vergeten. Aftakeling mentaal en fysiek.
Quote:
Hoofdstuk 5 Verloren.
Pagina 38:
Hij strekte zijn handen uit alsof hij hiermee de teneur van het gevoerde gesprek kon grijpen, maar het wist net zo listig te ontkomen. Hij draaide om zijn eigen as en keek om zich heen. Wat was het hier stil: slechts het geluid van de ruisende zee in de verte meanderde door zijn hoofd. Zou hij de inhoud van hun gesprek kunnen vatten als hij deze stilte wist vast te grijpen? Het was hier mooi, zo vredig. Hij keek naar de hondenlijn in zijn hand. Wat was dit? Wat moest hij hiermee? Waar was hij? Had die warme oostenwind van die dag hem hier gebracht? Waarom droeg hij dan zulke warme kleding? De hondenlijn begon hem te irriteren en hij gooide het ding van zich af. Onzeker wandelde hij verder. Geen levende ziel in de hele omgeving. Was hij iets vergeten? Hij stond stil. Keek achterom. Vervolgens kwam hij bij een heideveld. Hij richtte zijn blik naar de horizon. Er was niets. Leegte. Net als in zijn hoofd.
Mooie tekst:
Ierland
Ze leefden, hadden lief, lachten en vertrokken.
(James Joyce, Iers schrijver (1882 – 1941)
Italië
Als je het niet vertelt, heeft het nooit plaatsgevonden
Wanneer je iets zegt, heeft het geen bestaansgrond
Het verhaal:
Wanneer beeldend kunstenaar Gideon Landman wordt gediagnosticeerd met alzheimer staat zijn besluit vast: met zijn van oorsprong Italiaanse echtgenote en muze Nina de reis van zijn leven maken. Genieten, zolang het nog kan. Nina en Gideon reizen af naar Ierland en Italië, landen die voor allebei emotionele waarde hebben. Maar een familiegeheim uit het verleden haalt hen in en zet alles in hun leven en dat van oudste dochter Floor op zijn kop.
Hoe ver moet je reizen om het onheil voor te blijven?
Mijn leesbeleving:
Een verhaal dat bij mij insloeg als een donderslag bij heldere hemel. Het was herkenbaar omdat het raakvlakken heeft met mensen uit mijn eigen naaste omgeving. Emoties van verdriet, verlies als bij rouw, melancholie, ontgoocheling en woede vochten bij mij om voorrang. Niet dat Gideon gelijk afgeschreven was na zijn diagnose. Maar ik kon me zo goed in zijn situatie verplaatsen alsof Karin Barnhoorn mij door zijn ogen liet kijken. Dit komt mede door de beeldende schrijfstijl die gehanteerd wordt.
Alle personages vond ik gedetailleerd uitgewerkt alsof ze echt bestonden. Ik bouwde een band met hen op. Ook het vertellen vanuit divers perspectief en personages vond ik sterk. Vanuit Gideon, zijn vrouw en zijn dochters en broer Marcus.
De terugblikken in het verleden vond ik krachtig, ze deden je het heden beter begrijpen. Geheimen die diep weggestopt zaten ontrafelen. Al werd de bol wol krachtig vastgehouden om opgerakeld leed niet te hoeven voelen. Er werd hard genoeg getrokken om de waarheid boven tafel te krijgen. Ieder hoofdstuk met een duidelijke titel zodat je weet wat je kunt verwachten.
Een hartverscheurende en rauwe en nietsontziende inkijk in hoe Alzheimer iemands leven binnendringt en alles vernietigd totdat er een grote leegte overblijft. Natuurlijk is het niet hetzelfde maar ik heb Niet Aangeboren Hersenletsel. Dat betekent een slecht kortetermijngeheugen, slechte concentratie, moeite om op woorden te komen al knipperen ze op een neon bord in je hoofd, slechte prikkelverwerking en altijd moe. Dus ik kon me goed verplaatsen in Gideon.
Ook de ontwrichting, de pijn, het ongeloof en de woede bij zijn vrouw en naaste omgeving is geloofwaardig beschreven in dit verhaal. Ik vond het moedig dat Gideon en Nina afreizen naar Ierland en Italië omdat ze daar altijd zo intens genoten. Nog steeds hebben ze elkaar lief maar nu dringt het monster dat Alzheimer heet zich ertussen. Diep tragisch.
In de plot komen de verhaallijnen samen, is het verleden geopenbaard in het heden. Zijn de verhoudingen tussen mensen en hun leefwereld drastisch gewijzigd. Toch is er een ding niet weggenomen: nog steeds sijpelt de liefde overal tussendoor. En daar waar de ene generatie zijn ogen sluit voor het levenslicht opent een nieuwe generatie deze voor het eerst om het levenslicht te aanschouwen.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een hartverscheurende, rauwe maar ook pure en intense lijk in het leven van iemand die de diagnose Alzheimer heeft gekregen. Wat doet dat met de patiënt zelf. Wat doet dat met zijn gezin en de mensen om hen heen.
Wat doe je als het verleden aan je deur klopt? Kun je de ontrafeling van diep weggestopte geheimen voor blijven door op reis te gaan? Prima uitgewerkte personages, geloofwaardige dialogen en verhaallijnen. Verleden en heden verweven zich met elkaar. Een prettige beeldende schrijfstijl waardoor ik overal bij was. Alsof ik zelf afscheid nam van geliefde dierbaren.
Bedankt Karin Barnhoorn dat ik jouw boek mocht lezen en recenseren voor FB Boekentoer o.l.v. Attie Dotinga.
Ik lees en recenseer graag meer boeken van auteur Karin Barnhoorn.