Volmaakte onschuld

Recensie van:
Volmaakte onschuld
Wat als degene die je het meeste vertrouwt, je grootste vijand blijkt te zijn?
Deel 1 uit de Julia Miller trilogie
Auteur:
Danielle Disser (1970) woont op het eiland Voorne-Putten. Volmaakte Onschuld is haar thriller debuut, een verhaal over alles overheersende liefde, diepgewortelde jaloezie en intense haat.
Wijze van lezen:
Boek ontvangen van auteur Danielle Disser uitgeverij Paris Books i.v.m. winactie
Uitgeverij: Paris Books
Genre: romantische thriller
Cover en flaptekst:
Twee paar smaragdgroene ogen kijken mij intens aan. Wegkijken is geen optie. Een gebroken Best Friends hartje siert de cover.
De flaptekst is informerend, onheilspellend en heftig. Maar maakt me ook nieuwsgierig naar dit verhaal.
De auteursfoto en de informatie vind ik een waardevolle toevoeging.
Quote:
Proloog
Ik voel hoe het bloed in een ijltempo naar mijn wangen stijgt en de jaren op mijn armen overeind gaan staan. Laat het alsjeblieft niet waar zijn. Met knikkende knieën loop ik richting de deur, mijn blik gericht op de stapel post die op de deurmat ligt. Uit de stapel steekt een witte envelop en ik herken de vorm ervan onmiddellijk. Mijn handen trillen, en even, heel even, heb ik de ijdele hoop dat het gewone post is. Maar als ik de envelop omdraai en de zo herkenbare stijl van het gekozen lettertype zie, weet ik genoeg. Het is nog steeds niet voorbij. Langzaam open ik de envelop en schuif de brief eruit. Ik word misselijk en voel mijn hart tekeergaan.
Mooie tekst:
‘Dulcia non meruit ui non gustavit amara’
‘Wie het bittere niet geproefd heeft, verdient het zoete niet.’
Het verhaal:
‘Ik volg je, overal…’
Mark en Julia zijn gelukkig getrouwd en werken hard aan hun carrières. Als Mark promotie krijgt, verhuizen ze samen met hun zevenjarige dochter naar de andere kant van het land, waar ze vol enthousiasme aan hun nieuwe avontuur beginnen. Maar er is iemand die hen het geluk niet gunt. Of zijn er meerdere mensen die hun liefde kapot willen maken? Wanneer Julia burn-outverschijnselen krijgt en diverse gebeurtenissen zich in een rap tempo opstapelen, neemt hun leven een onvoorspelbare wending. Pas als ze ternauwernood aan de dood ontsnapt, durft Julia de waarheid onder ogen te zien. Hoe ver kan iemand gaan om zijn doel te bereiken? En welk duister geheim mag nooit aan het licht komen?
Mijn leesbeleving:
Toen ik de winnaar was van de eerste twee boeken van Daniëlle Disser was ik heel blij. Toen er een oproep kwam voor de blogtour deelname voor het derde afsluitende deel gaf ik mij gelijk op.
Drie boeken lezen dacht ik dat is nogal wat. Maar ik las alle drie delen binnen enkele dagen uit. Waaraan dat ligt? Daniëlle Disser hanteert een beeldende en filmische schrijfstijl. De proloog van dit eerste deel is vlijmscherp en liet me als lezer gelijk het gevoel van totale paniek en angst voelen van het hoofdpersonage Julia. Zij bestaat niet slechts op papier maar is daadwerkelijk tot leven gewekt. Haar gevoelens waren continue tastbaar en voelbaar. Ook de gehanteerde ik-vorm heeft bijgedragen aan het leesplezier.
Een verhaal dat begint als ieder goed lopend sprookje met alle aanwezige elementen: beeldschone prinses, haar prins op het witte paard en hun oogappeltje en prachtig mooie prinsesje hun dochter. Een schitterend nieuw huis dat doet denken aan een paleis, een promotie op het werk van haar man.
Maar gaandeweg valt het perfecte beeld aan diggelen. Stuk geslagen door iemand die inktzwarte gedachten heeft, die verzwolgen wordt door jaloezie en haat. Die stalking naar een torenhoog niveau tilt. Die met ijzeren hand regeert waar het het in de praktijk brengen van dreiging betreft. Die net zolang jaagt totdat de prooi in beeld is. Zenuwslopende, nagelbijtende, ijzingwekkende dreiging van onheil. Gebeurtenissen die het levensgeluk van Julia stap voor stap afbreken.
De personages vond ik gedetailleerd en geloofwaardig uitgewerkt. De dialoog tussen de personages is verbluffend goed. Ook maken de personages een ontwikkeling door die je van tevoren niet ziet aankomen. Je wordt er in mee gezogen. Dit verhaal kruipt onderhuids en bevat een psychologisch component dat je in het diepe gooit zonder kans op een uitweg. Dat heeft een benauwende en beklemmende uitwerking. Ook het vertellen van het verhaal uit diverse perspectieven en vanuit degene die “de poppenspeler” is, degene die de touwtjes op gezette vooraf bepaalde momenten nijpend strak trekt of weer laat vieren of de jager de agressor, de inkijk in verleden en zo gaandeweg meer duidelijkheid krijgend maar telkens met kruimeltjes waardoor je geboeid door blijft lezen omdat je het hele brood wilt hebben. Sympathie voor de agressor kon ik niet opbrengen ook al was het verleden zo onbarmhartig. Het tot zulke gruwelijke proporties inlossen van je gevoelens van genoegdoening vond ik onjuist en weerzinwekkend.
Afgewisseld met het leven van “de prooi”, de opgejaagde oftewel het slachtoffer, naar de hardwerkende perfecte prins op het witte paard, de echtgenoot Mark. Maar die als een blad aan een boom verandert en meewaait met nieuwe winden zodra de kans zich voordoet. Zijn lief en leed met iemand anders deelt en “all the way” gaat. Afschuwelijk en hartverscheurend. Mijn man was mijn rots in de branding, stond achter me, bleef me koesteren en liefhebben en doet dat nog. For better and for worse.
Al mijn zintuigen werden keer op keer uitgedaagd. Dit is een hartverscheurend, diep tragisch, heftig, rauw, intens, verdrietig, diepgaand, continu verrassend verhaal. Dader en slachtoffer zijn deelgenoot in een meedogenloos spel waarin scherp inzicht en snelheid een inktzwarte en onheilspellende dreiging inhouden. Scherp inzicht en snelheid op de meest weerzinwekkende wijze verkregen door de digitale tijd waarin wij leven. Ook het misbruiken van je autoriteit binnen de grenzen van zorgen voor een ander en de gezondheid als hoogste goed te houden is huiveringwekkend eng. Ik betrok het gelijk op mijzelf. Je wordt achterdochtig. Dat is gelijk ook de intense kracht van dit verhaal. Het zo echt over laten komen dat de lezer zit te rillen tijdens het lezen.
Net als je denkt niet verder te kunnen komt het kantelpunt. Als je dan het levenslicht weer mag zien dan ben je in eerste instantie dankbaar. Maar als de waarheid je wordt geopenbaard krijg je mokerslag op mokerslag te verwerken. Een tegen offensief is nodig. Subliem maar onheilspellend tegelijk.
Net als je denkt dat alles helder en duidelijk is word je in de plot volledig op het verkeerde been gezet. Deze is zo subliem dat je met afgrijzen en open mond leest. En vervolgens niet kunt wachten om te beginnen in deel twee Gerechtigheid.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Een thriller debuut op het scherpst van de snede. Een beeldende schrijfstijl en tevens filmisch. Ik kon me moeiteloos inleven in de personages. Hun gedachten en gevoelens werden de mijne. Het continue beklemmende, adembenemende gevoel van onheil is tot in perfectie uitgewerkt. Vanuit alle perspectieven leer je alle details van het verhaal kennen. Vanuit verleden en heden leer je het waarom achter dit alles. De plot laat alle verhaallijnen samenkomen. Je denkt dat alles gezegd en gedaan is, het gevaar is geweken. Maar dan volgt een plottwist waardoor je hunkert naar deel twee Gerechtigheid.