Wat weet men van een leven

Recensie van:
Wat weet men van een leven?
Aan iemand zijn buitenkant kun je moeilijk aflezen wat iemand ten diepste gevormd heeft. Welke (traumatische) levenservaringen iemands gedrag beïnvloeden. Leer te kijken en te luisteren voorbij de buitenkant en vorm dan pas je mening over iemand.
Auteur :
Anke Verbraak
Anke Verbraak komt uit Roosendaal en woont met haar gezin in Nieuwegein. In 2020 debuteerde ze met de succesvolle thriller Water en wolfskers. Ook schrijft ze korte verhalen, waarvan er een aantal zijn gepubliceerd. Meer verhalen en columns lees je op www.ankeverbraak.nl. In het dagelijks leven werkt ze als hr-adviseur bij De Tussenvoorziening, een organisatie die zich richt op de opvang en begeleiding van (dreigend) daklozen.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Godijn Publishing in ruil voor mijn recensie en deelname aan FB Boekentoer o.l.v. Attie Dotinga
Uitgeverij: Godijn Publishing
Genre: roman
Cover en flaptekst:
Een jongeman op de rug gezien die op het strand naar naar de zee loopt. De zonsopgang tegemoet. Wie is hij wat is hij van plan? Vragen die roepen om een antwoord.
Een indrukwekkende flaptekst die tot nadenken aanzet.
De auteurs foto en tekst vind ik een waardevolle toevoeging.
Het verhaal:
De zeventienjarige Fee en de twee en twintigjarige Wolf ontmoeten elkaar: Wolf vindt de drijfnatte en aan het einde van haar Latijn zijnde Fee tijdens noodweer. Fee is weggelopen van een ruzie met haar vriendinnen op de camping. Naarmate de tijd verstrijkt raken de werelden van Fee en Wolf steeds meer met elkaar verweven. Wolf vertrouwt Fee zijn traumatische levensgeschiedenis toe. Ze bouwen een diepe band op en zien hun eigen wereld vanuit andere invalshoeken dan dat ze voorheen deden.
Mijn leesbeleving:
In de periode van een week, de dagen van de week worden per hoofdstuk vermeld, worden we als lezer toeschouwer in de levens van Wolf en Fee.
De schrijfstijl is beeldend waardoor ik alles door de ogen van de personages ervoer. Vanuit het perspectief van Wolf en Fee ontrafelt het verhaal zich. De personages zijn goed uitgediept qua karakter, gedrag en gevoelens leer je ze goed kennen.
Eerst moest ik wennen aan de diverse personages en hun namen. Ook moest ik in het begin opletten bij een terugblik in gedachten en dan weer terug naar het heden. Grote sprongen oom het verleden en weer terug werden duidelijk aangegeven boven de hoofdstukken. Verleden en heden grijpen steeds steviger in elkaar vast.
Anke Verbraak onthult stapsgewijs hetgeen wat ervoor gezorgd heeft dat Wolf als een schim is van de persoon die hij eens was. Als lezer denk je en probeer je de puzzel compleet te maken. Op zijn beurt maakt Wolf zijn visie op het leven van Fee kenbaar. Dit wordt hem niet altijd in dank afgenomen. Maar gaandeweg, als Fee zijn woorden laat reflecteren op haar eigen visie komt zij tot hernieuwde inzichten.
De hulphond kwaliteiten van hond Desi herkende ik in mijn eigen hond Senna. Ontroerend om te lezen. Ik identificeerde mij het meeste met het personage Wolf. Veel herkenning vond ik in hem. Dat doorvoelde ik ook waardoor snel doorlezen niet altijd makkelijk was. Ik vond het schrijnend dat met name de ouders van Fee de ambities die zijzelf hadden ook eisten van hun kinderen. Verstikkend en pijnlijk. Laat een kind vrij en laat het zijn eigen levensvisie en doel ontwikkelen. Ook de ouders van Wolf verdienden de prijs van ouders van het jaar niet. Wel vond ik het mooi hoe Wolf gaandeweg door eerlijk en open te zijn een steeds betere band opbouwde met hen.
Volgens profeet Khalil Gibran : “Jij mag je kinderen geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan je gelijk te maken.”
Bron: www.citaten.net
Dat vond ik ook heel erg van toepassing op dit verhaal. Het is een hartverscheurend, gevoelsmatig diepgaand verhaal waarbij de menselijke psyche uitgekristalliseerd wordt en als het ware onder de loep genomen wordt. De parallellen tussen de levens van Fee en Wolf zie je echt op lichten. En hoe meer de rauwe pijn van opengescheurde wonden boven komt hoe hechter Fee en Wolf worden. Resulterend in een bijzondere vriendschap voor het leven.
Alhoewel de exacte toedracht van het gebeurde, waardoor de levensvreugde bij Wolf voorgoed doofde, niet expliciet genoemd wordt kon ik de gevoelens en de gedragingen van Wolf ontzettend goed begrijpen en in mijn eigen lijf en psyche voelen. De plot had ik niet verwacht maar vond ik goed zoals deze was.
Anke Verbraak bedankt dat ik jou boek mocht lezen voor FB Boekentoer o.l.v. Attie Dotinga.
Mijn mening:
Ik geef 4 sterren.
Een diepgaand, hartverscheurend, rauw maar ook een verhaal van nieuwe kansen en hoop. Van nieuwe visies die jezelf niet kende maar die een hernieuwd houvast bieden zodat je blijft balanceren op de levensdraad en niet zult vallen.
Gedetailleerd uitgewerkte personages die de dialoog met elkaar aangaan en een significante ontwikkeling doormaken die bijdraagt aan hernieuwde levenskracht en visie.
Ook de kracht en de heling van een dier zijn op een mooie manier verweven in het verhaal. Natuurlijk is de mogelijkheid van zorg professionals en hun behandelingen mooi maar door de nabijheid en onvoorwaardelijke liefde van een dier kun je ook ver komen. Net als met familie en vrienden die hen al je liefde en nabijheid schenken om in alle rust te helen.
Door een luisterend oor te bieden en alles in een ander perspectief te zetten.