Zij noemde mij Kruizemunt

Recensie van:
Zij noemde mij Kruizemunt
Bron: hoofdstuk 1 Vaders Lieveling:
Het begon zo mooi. Het was 7 februari 1951 en de eerste die me opving toen ik uit de schoot van mijn moeder kwam, was mijn lieve beppe Abeltje, mijn oma van moederskant. Ze was verrukt toen ze me zag. Abeltje werd mijn naam, wat adem betekent, en een lange adem had ik! Maar zij noemde mij Kruizemunt: een geneeskrachtig kruid.
Auteur :
Abeltje Boerstra
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Boekengilde in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: Boekengilde
Genre: non-fictie
Cover en flaptekst:
De cover vind ik indrukwekkend. Een zwarte achtergrond met de afbeelding van een poppen gezicht. Weliswaar is haar gezicht gehavend en afgebladderd toch kijken haar helderblauwe ogen krachtig en onafgebroken de wereld in. Pop betekent ook lief in het Fries. Poppe betekent baby. Een nieuw leven, kostbaarder dan goud om blijvend te koesteren en lief te hebben ondanks de gehavende buitenkant.
De flaptekst is intens maar er schuilt ook een ongekende kracht in. Het maakt mij nieuwsgierig naar dit verhaal.
De prachtige foto met daarop een stralende vrouw completeert de achterkant van het boek.
Quote:
Bron: achterkant boek:
Van een afstand zag ik dat mijn vader zwijgend de riem uit de lussen van zijn broek trok. Ik durfde me niet te bewegen, bang dat ik de aandacht trok. Hij sloeg hen om beurten. Ik hield mijn adem iedere keer in. Ze schreeuwden het uit van de pijn en smeekten hem om te stoppen. Het was afschuwelijk, ik wilde het niet zien, echter voor hun geschreeuw kon ik mijn oren niet sluiten. Ik hoor nog hun angstkreten, zoiets vergeet je nooit meer.
Zeer indrukwekkende tekst:
Bron: www.boekengilde.nl
Elke dag worden er kinderen mishandeld, in relaties vrouwen en mannen vernederd en ouders verstoten. Zo vertelt Abeltje dat volgens haar de schaamte ervoor zorgt dat velen van ons zwijgen en in een isolement raken.
‘Ikzelf schoof alle negatieve gebeurtenissen die ik meemaakte in mijn leven opzij. Het werd een enorme stapel, ik kwam in de schaduw te staan van mijn eigen muur. Het gevolg was dat vanaf mijn zeventigste levensjaar, jeugdtrauma’s me gingen achtervolgen. Nachtmerries die ik in mijn huwelijk had opgelopen, waarvan ik dacht dat ik ze had begraven, klopten opnieuw aan mijn deur. Maar het allerergste was de verwijdering tussen de kinderen en mij. De machteloosheid, mijn eigenwaarde, schuldgevoelens, het vermorzelde me bijna. In mijn hoofd was het chaos. Ik besloot als therapie mijn autobiografie te schrijven. In het boek neem ik je mee in alle facetten van mijn leven.
Pijn en verdriet kwamen in alle hevigheid terug. Tientallen keren las ik wat ik had geschreven, ik werd de lezer van mijn eigen verhaal en kreeg inzicht in het leven van Abeltje. Hierdoor kon ik beginnen met verwerken en ik ontwaakte met een gevoel van verwondering: ik ben er nog en ik doe ertoe! Daarna nam ik een ingrijpende beslissing!’
Het verhaal:
Als kind mishandeld. Als vrouw vernederd. Als moeder verstoten.
Zij noemde mij Kruizemunt beschrijft het levensverhaal van Abeltje, die zich op een bijzondere manier door haar traumatische jeugd heen worstelt. In haar huwelijk neemt ze een ondergeschikte rol aan en laat ze zich kleineren door het narcistische gedrag van haar echtgenoot. Uiteindelijk maakt ze de weg vrij voor zichzelf en verlaat ze hem. Ze ontwikkelt zich als een succesvolle ondernemende vrouw die geen enkele uitdaging uit de weg gaat. Als ze merkt dat ze er niet meer toe doet bij haar kinderen en hierover geen communicatie mogelijk is, neemt ze een ingrijpend besluit.
Mijn leesbeleving:
Dit verhaal raakte mij diep. Abeltje Boerstra schrijft zo beeldend zodat het voor mij voelde dat ik overal bij was. Ik keek door haar ogen, voelde wat zij doormaakte. Mijn emoties voelden aan als een rit in een achtbaan. Meerdere malen had ik de tranen in mijn ogen tijdens het lezen. Het zij van intens verdriet, ongeloof, ontgoocheling of woede.
Abeltje leerde ik kennen door dit verhaal. Als een oprechte, lieve, empatische, sterke vrouw. In vele facetten van het leven werd Abeltje snoeihard afgewezen. Psychisch gebroken en fysiek mishandeld. Toch bleef ze rechtop staan, zij herrees als een Fenix uit de as. Ik leerde Abeltje kennen als meisje, jongvolwassene, vrouw van, moeder en oma. Indrukwekkend, puur, rauw en hartverscheurend.
Alhoewel er veel mensen in haar leven ongekend wreed tegen haar deden was haar beppe voor haar als een warme deken van liefde en troost. Altijd oprecht geïnteresseerd in haar leven. Als een lichtend baken in de duisternis. Mooi om te lezen. Door de intens beeldende schrijfstijl voelde ik dat zelf ook.
Het levensverhaal van Abeltje Boerstra is vol horror en gruwelijkheden. Toch hanteert zij een toegankelijke, metaforische, soms spirituele en diepgaande stijl van schrijven. Die schrijfstijl zorgde ervoor dat ik niet meer kon stoppen met lezen.
Zo knap hoe zij steeds meer voor haarzelf leert opkomen, haar eigen weg bewandelt. De wereld om haar heen verkent door verre en inspirerende reizen te maken, zich onderdompelt in het water om haar grote passie zwemmen uit te oefenen gesteund en geholpen door een bevlogen coach, als een ware journalist onderzoekt, observeert en prachtige verhalen schrijft over diverse onderwerpen en mensen. Haar horizon verbreed en mensen professioneel helpt als psysociaal therapeut. Met alle, tegen wil en dank, opgedane ervaringen in haar eigen leven.
En dat er dan mensen, haar eigen vlees en bloed haar kinderen die zij met zoveel tedere liefde en genegenheid koesterde en opvoedde, verblind raken door jaloezie, hebzucht, wiens hart koud en kil is en die alles wat er “ogenschijnlijk” misgaat in hun leven refereren aan diegene die hen liefdevol wiegde in haar armen toen ze baby waren, hen voedde, verzorgde, met hen speelde en hen vermaakte. En dat met het grootste gemak vergeten en haar aanwijzen als een of andere kwade, kille furie die zij niet is. Gewoon omdat zij op dat moment menen aandacht te moeten hebben of geld of simpelweg een ander het licht in de ogen niet gunnen. Of dit gedrag, deze gedachtegang voortkomt uit het narcistische gedrag van hun vader kan ik als leek niet beoordelen. Maar ieder kind krijgt de genen van zowel de vader en de moeder mee. Dus dan lijkt me dat je voor 50 procent je moeder en 50 procent je vader bent. Maar je bent nog 100 procent jezelf, een mens met een eigen levensvisie, gedachtegang, levensovertuiging, levenskeuzes. Je kunt niet alles wat mis gaat, niet goed voelt, je boos of verdrietig maakt op je gezin van herkomst afvuren.
Dat maakte mij zo intens verdrietig en moedeloos. Op zulke momenten wilde ik Abeltje knuffelen en beschermen. Net als op al die andere intens zware momenten in haar leven. Dan dacht ik aan dat spreekwoord “haal eerst de balk uit je eigen oog en dan zul je goed de splinter zien in het oog van die ander en die eruit kunnen halen.”
Wat vind ik het mooi dat zij het aandurfde om het narcisme en zijn vicieuze cirkel te ontvluchten. Wat gunde ik haar de vele nieuwe en waardevolle liefdevolle contacten met nieuwe mensen in haar leven. En ondanks alles wat er gebeurd was en gebeurde ze stond en staat voor iedereen klaar. Maar ze geeft duidelijk haar grenzen aan ook al accepteert een ander dat niet altijd. Daar zijn bakken vol moed, lef en kracht voor nodig.
Wat vind ik het dapper dat zij haar verhaal met de wereld deelt. Ik hoop met heel mijn hart dat mensen in soortgelijke situaties ook de kracht vinden in henzelf om hulp te zoeken en voor henzelf te kiezen. Want vaak is huiselijk geweld voor de buitenwereld niet zichtbaar. Of de buitenwereld weet niet hoe zij kunnen helpen. Een onvoorwaardelijk luisterend oor zou al een begin zijn.
Een deel van de opbrengst van dit boek gaat naar het Ronald McDonald Kinderfonds.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Dit verhaal ging onderhuids en raakte mij diep. Alhoewel het een boek is met vele bladzijden was ik veel te snel uitgelezen.
Natuurlijk zijn de gebeurtenissen in dit levensverhaal niet altijd even rooskleurig en mooi. Ook de gruwelijke, rauwe, hartverscheurende, wrede gebeurtenissen zijn op een indringende, duidelijke en pure manier verwerkt in dit verhaal.
Abeltje Boerstra breekt een lans voor anderen in soortgelijke situaties. Zij is voor hen een baken van licht, hoop en kracht als de wereld gehuld is in duisternis en alles uitzichtloos is.
Mensen mogen zich gezegend en rijk voelen als zij Abeltje Boerstra in hun leven mogen verwelkomen. Wat een inspirerende, krachtige, empatische, lieve, one of a kind, spirituele en unieke vrouw.
Ik beveel dit boek van harte aan. Je hoeft niet hetzelfde meegemaakt te hebben maar doordat zoveel mogelijk mensen dit boek lezen en (eventueel) recenseren hoe meer aandacht, hulp en kennisoverdracht er komt voor huiselijk geweld, partner geweld en ouder verstoting er komt. Dit zijn belangrijke thema’s die eenieder aangaan. Samen ditgene uit de taboesfeer halen en zichtbaar maken.
Boekengilde en Abeltje Boerstra hartelijk dank dat ik dit boek mocht lezen en recenseren.