Solide boek

ALS JE HET LICHT NIET KUNT ZIEN – ANTHONY DOERR

In het begin had ik moeite om in het boek te komen omdat het onsamenhangend aanvoelde. Het was alsof de auteur steeds van het ene idee naar het andere sprong zonder duidelijke richting, wat me het gevoel gaf dat ik door een chaotische stroom gedachten ging. Na een tijdje begon ik echter te wennen aan de stijl en kon ik beter in de flow komen.

Maar toen werd ik echt teleurgesteld door de manier waarop het verhaal werd afgerond. Het voelde alsof er opeens tientallen jaren vooruit werd gespoeld en het verhaal abrupt werd afgesloten. Dat gaf me een onbevredigend gevoel.

Daarnaast begrijp ik niet waarom er plotseling vloeken aan het verhaal zijn toegevoegd. Het was over het algemeen tam en prima zonder grof taalgebruik, tot aan een paar hoofdstukken. Het voelde geforceerd, alsof het alleen was toegevoegd omwille van schokwaarde. Er zijn zoveel manieren om emoties over te brengen zonder grof taalgebruik, dus het voegde voor mij niets toe aan het verhaal.

Een van de dingen die ik wel echt waardeerde, was de uitbeelding van het blinde meisje. Hoewel niet iedereen stappen telt, vond ik dit een interessant element, en in de jaren ’40 was het waarschijnlijk een gebruikelijke techniek. Al met al blijft het een solide boek, ondanks de genoemde punten.