Een boek dat je raakt

Wanneer Emile te horen krijgt dat hij vanwege jongalzheimer niet lang meer te leven heeft, weet hij zeker dat hij zijn laatste tijd niet wil doorbrengen in het ziekenhuis. Daarnaast wil hij zijn familie en beste vriend Renaud de aftakeling besparen. In het diepste geheim koopt hij een camper en plaatst online een advertentie met als onderwerp: Reisgeno(o)te gezocht voor laatste avontuur. Hij ontvangt een reactie van Joanne, een mysterieuze jonge vrouw. Zonder plan stappen ze in de camper en beginnen aan hun gezamenlijke reis.

In het begin verloopt de reis wat stroef. Emile vindt Joanne maar een raar stil grietje met haar zwarte hoed en goudkleurige sandalen. Hij krijgt geen hoogte van haar en dat intrigeert hem hevig. Naarmate de reis vordert komen ze nader tot elkaar en ontstaat er een warme vriendschap en zelfs genegenheid tussen beide. Tijdens het lezen kom je er door middel van flashbacks achter dat zowel Emile als Joanne een behoorlijke rugzak met zich meedragen. Het was mooi om te lezen hoe ze elkaars leven respecteerde, maar ook van elkaar leerde. Als de ziekte van Emile een steeds grotere ruimte begint in te nemen in het dagelijks leven, wordt Joanne gedwongen om beslissingen voor hem te nemen. De auteur weet dat met zoveel liefde, gevoel en respect over te brengen op de lezer, dat ik zo nu en dan met een brok in mijn keel zat.

De schrijfstijl van Mélissa Da Costa is meeslepend, ontroerend, grappig en beeldend, waardoor ik de mooie natuur, bijzondere plaatsjes en ontmoetingen met verschillende mensen gewoon voor me zag en zelfs voelde. Door de de ziekte van Emile kwamen er ook heftigere stukken voorbij, toch weet de auteur een mooie balans te vinden tussen serieus en luchtig, hierdoor was het verhaal zeker niet zwaarmoedig. Het is een boek dat je leest met een lach en een traan, dat je laat nadenken over je eigen leven en je laat zien dat er geluksmomentjes kunnen zitten in de kleine dingen.