Niet haar beste boek

Wanneer er een man onder de wielen van een locomotief komt, wordt het in eerste instantie gezien als een zelfmoord. Maar als er daarna in korte tijd meerdere zelfmoorden voorbijkomen en dat zeker niet in de statistieken past, wordt inspecteur Cara Elliott met haar team van Zware Misdaad op de zaak gezet. Al snel blijkt er meer aan de hand te zijn en lijken de mensen op de één of andere manier op afstand gemanipuleerd te worden door iemand. Maar door wie en hoe dan?

Na het lezen van De Echoman en De 20 van dezelfde auteur, had ik erg veel zin in dit boek. Ik begon dan ook vol goede moed, maar moet eerlijk bekennen dat de eerste 150 bladzijden hard werken waren voor mij. In het begin voelde het allemaal wat verwarrend aan. Er werd veel verwezen naar gebeurtenissen uit De Echoman en die bleken niet meer zo vers in mijn geheugen te zitten. Daarnaast kwamen er vele namen in voor en gebeurde het regelmatig dat de auteur een personage de ene keer bij de voor- en de andere keer bij de achternaam noemde. Iets dat het lezen voor mij bemoeilijkte.

Toen ik eenmaal in het boek zat, werd het verhaal wel aangenaam. Door de korte hoofdstukken en vele gebeurtenissen nam de spanning behoorlijk toe en wilde ik gewoon weten……hoe iemand op afstand de mensen zover kreeg, dat ze zelfmoord pleegde. Het plot was verrassend en had ik zeker niet zien aankomen. Al met al een origineel verhaal, maar in mijn beleving lang niet zo goed als haar voorgaande boeken. Na het lezen van de laatste bladzijde viel het me op dat er een mooi lijntje open blijft voor een vervolg en als dat zo mocht zijn……zal ik hem zeker oppakken.