Een grappige roman met mooie boodschap.

Dit verhaal wordt vertelt vanuit Frankie. Hij had een gelukkig leven bij de ouwe mevrouw Berkowitz. Totdat zij plotseling in de tuin lag en meeging in een auto met knipperende lichten. Helaas heeft hij haar nooit meer gezien. Daarna is hij gaan wonen op de top van een vuilnisbelt en loopt regelmatig rondjes door het dorp. Tijdens één van zijn wandelingen ziet hij beweging in het verlaten huis. Het is een man die met een prachtig dik touw speelt. Nou ja, speelt? Hij staat op een stoel met het touw om zijn nek. Frankie heeft dat spel nog nooit gezien en probeert contact te maken met de man. Deze reageert boos en gooit hem iets naar zijn hoofd, waardoor hij buiten bewustzijn raakt. Als hij weer wakker wordt is hij in het verlaten huis. Gelukkig spreekt Frankie Mensiaans en zo maakt hij kennis met zijn nieuwe baasje Gold. Eigenlijk vindt Frankie hem maar een rare snuiter, maar aan de andere kant heeft hij nu wel een tv, een bed en krijgt hij lekker te eten.

Wat een leuk en grappig verhaaltje was dit. Zoals ik al schreef word je meegenomen in de gedachtengang van Frankie. Meermaals heb ik genoten van de grappige conversatie tussen Gold en hem. Ondanks dat Gold niet het beste baasje was, zag Frankie wel dat hij zijn best deed. Hierdoor ontstond er een fijne vriendschap die mooi beschreven werd.

Hoewel het een simpel verhaal was, zette het mij zeker aan het denken. Je komt er al snel achter, hoe ingewikkeld een mens in elkaar zit, vanuit het oogpunt van een kat. Want gedragen wij ons af en toe ook niet bijzonder? Zo zegt Frankie: ‘als zo’n kleine telefoon roept, moet een mens met die kleine telefoon praten. Kan-ie niets aan doen, want die kleine telefoontjes zijn de baas en de mensen moeten als honden gehoorzamen’. En dan heb je nog……die van-kant-makerij, dat is toch echt een mensziekte. Iets dat in de dierenwereld niet voorkomt en wat Frankie en zijn vrienden maar een raar fenomeen vinden. Waarom uitgerekend een mens? Die zijn zo wijs en doen indrukwekkende dingen. Ligt het misschien aan hun eten of hun treurig dunne vacht? Een leuke roman met mooie boodschap, dat mij regelmatig een spiegel voor hield.

3,5 ster. Hier afgerond naar 4.