Thriller of toch een psychologische roman

Sophie was zes toen ze met haar moeder verhuisde van Boston naar Londen. Een nieuw land, een nieuwe school en voor haar moeder ook een nieuwe vriend (Matty). Al snel voelt hij als een vader voor haar en vertrouwt ze hem meer dan haar eigen moeder. Echter vertoont hij zo nu en dan bijzonder gedrag en als hij uiteindelijk wordt gearresteerd voor de moord op tenminste tien vrouwen, weet ze niet meer wat ze moet geloven. Kan de man waar ze zoveel van houdt, ook verantwoordelijk zijn voor al die gruwelijkheden?

Niet mijn schuld begint met een brief van Matty aan Sophie. Haar stiefvader is terminaal en wil haar nog één keer zien, iets dat haar veel twijfels geeft. Gaat ze naar hem toe…krijgt ze misschien eindelijk antwoord op de vragen die ze heeft, maar wil ze dat eigenlijk wel?

In dit boek word je meegenomen in het heden en verleden van Sophie. Hierdoor leer je haar goed kennen en krijg je een mooie inkijkje over hoe het leven voor de achterblijvers kan zijn, als hun geliefde achter de tralies verdwijnt. De twijfels, angst en toch ook de onvoorwaardelijke liefde kwamen goed naar voren. Aan de andere kant zorgde de tijdsprongen er ook voor, dat het soms moeilijk te volgen was. Dat kwam voornamelijk omdat de auteur deze sprongen helemaal niet aankondigde. Bij het begin van een nieuw hoofdstuk, wist ik dus niet in welke periode het zich afspeelde. Buiten dat las het verhaal wel prettig weg en kan ik oprecht zeggen, dat ik er van genoten heb. Al vond ik het wel meer een psychologische roman, dan een thriller. De spanning was namelijk niet of nauwelijks aanwezig. Die zat hem eigenlijk alleen maar in de vraag…of Matty wel of niet schuldig was? Overigens is dat niet helemaal waar. De laatste paar hoofdstukken zorgde nog wel voor spanning, omdat het plot tòch nog enigszins verrassend was.