Fans van enemies to lovers en slow burns kunnen hun hartje ophalen met deze sportsromance!

Elena Armas ken je vast van De Spaanse Liefdesleugen of Het Amerikaanse Datingexperiment, en ook met deze Liefde in het Spel toont ze aan dat ze de romantische pen meer dan beheerst.

Adalyn en Cameron zitten vanaf de eerste seconde in elkaars haren, maar je voelt meteen aan dat dit niet lang kan blijven duren. Toch houden ze dit verbazend lang vol, al zie je wel snel de eerste barstjes in de ik-vind-jou-verschrikkelijk-irritant-façades verschijnen.

Het verhaal speelt zich af in een klein dorpje waar iedereen iedereen kent en geheimen of privacy niet bestaan. Adalyn en Cameron moeten het plaatselijke jeugdteam zien klaar te stomen voor de Little League en dat gaat niet zo vlot als beide partijen zouden hopen. Het hele dorp leeft met ze mee, tot grote ergernis van beide hoofdpersonages.
Er worden allerlei activiteiten georganiseerd waar Adalyn en Cameron aan deelnemen (tegen wil en dank) zodat ze ook naast het voetbalveld niet aan elkaar weten te ontsnappen. Wat dacht je bijvoorbeeld van geitenyoga of pottenbakken? Als dat laatste meteen herinneringen oproept van de film Ghost, ga je de pottenbakscène geweldig vinden!

Cameron en Adalyn zijn erg geloofwaardig neergezet, al moest ik wel even wennen aan de rechttoe rechtaan aanpak van Adalyn. Mijn favoriete nevenpersonage is de kleine María, zij zorgde meermaals voor een schaterlach. Wat kan dat kind tateren zeg!

Doordat het verhaal in een dual POV verteld wordt, is het al snel duidelijk dat beide personages warm lopen voor elkaar, ondanks het vele gekibbel.
Niet alleen dat, in dit verhaal heerst er geen miscommunicatie. Niks. Noppes. Nada! Adalyn en Cameron zijn verrassend loslippig en zeggen precies wat ze voelen. Bij sommige uitspraken had ik echt niet verwacht dat ze luidop zouden gezegd worden, zoals bv ‘Ik kan me niet herinneren dat een hand vasthouden zo kon voelen’. Dat wil nog niet zeggen dat ze er ook naar handelen, maar de eerlijkheid is erg verfrissend.
Adalyn heeft last van paniekaanvallen, en Cameron is de enige die haar kan gronden. Met zinnen als ‘Kom bij me terug’ en ‘Het is oké, ik ben bij je’ zou je voor minder!

Het einde vond ik persoonlijk erg bizar, het tempo ging van slak naar sprint, haar vader dropt ineens een bom van een geheim out of nowhere, en een paar pagina’s later is het boek uit. Een happy ending weliswaar, maar dit kon anders aangepakt worden.

Fans van enemies to lovers en slow burns kunnen hun hartje ophalen met deze sportsromance, en zelfs de liefhebbers van found family en small town romances komen meer dan aan hun trekken. Het ideale romance-boek? Oordeel vooral zelf ;)