Lezersrecensie
The Ashes and the Star Cursed King
In dit tweede deel volgen we Oraya en Rhain in hun avontuur na de Kejari, waarin ze verstrikt raken in een machtstrijd die uitmondt in oorlog. Hoewel ik geen groot fan was van deel 1, voelde het in vergelijking met dit boek bijna als een meesterwerk.
Oraya heeft zich ontwikkeld tot mijn grootste frustratiepunt. Waar ik had gehoopt dat ze, na de gebeurtenissen in de Kejari (zonder spoilers), zou uitgroeien tot een van de meest indrukwekkende hoofdpersonen die je kunt bedenken, blijft ze helaas ver achter. In plaats van een krachtige, zelfstandige protagonist wordt ze alleen maar zeurderiger en minder interessant dan in deel 1.
Mische, een personage dat ik in het eerste boek juist als een leuke, charmante bijrol beschouwde, viel in dit deel ook tegen. Haar "schattige persoonlijkheid" bood een hoopvol lichtpuntje, maar helaas viel ook zij ten prooi aan mijn meest gehate trope: de miscommunicatietrope. Dit maakte haar rol in het verhaal frustrerend, en zelfs zij kon het boek niet redden.
Wat heeft dan toch die tweede ster verdiend? Het einde. Net zoals in deel 1 weet Broadbent het boek af te sluiten met een plottwist die je nieuwsgierig maakt naar meer. Hierin blinkt de auteur echt uit. Toch moet ik toegeven dat de weg naar dat einde een behoorlijke worsteling was. Zozeer zelfs, dat ik besloten heb deze serie na dit boek los te laten. Het kostte me te veel moeite om door dit deel heen te komen zonder het op te geven.
Oraya heeft zich ontwikkeld tot mijn grootste frustratiepunt. Waar ik had gehoopt dat ze, na de gebeurtenissen in de Kejari (zonder spoilers), zou uitgroeien tot een van de meest indrukwekkende hoofdpersonen die je kunt bedenken, blijft ze helaas ver achter. In plaats van een krachtige, zelfstandige protagonist wordt ze alleen maar zeurderiger en minder interessant dan in deel 1.
Mische, een personage dat ik in het eerste boek juist als een leuke, charmante bijrol beschouwde, viel in dit deel ook tegen. Haar "schattige persoonlijkheid" bood een hoopvol lichtpuntje, maar helaas viel ook zij ten prooi aan mijn meest gehate trope: de miscommunicatietrope. Dit maakte haar rol in het verhaal frustrerend, en zelfs zij kon het boek niet redden.
Wat heeft dan toch die tweede ster verdiend? Het einde. Net zoals in deel 1 weet Broadbent het boek af te sluiten met een plottwist die je nieuwsgierig maakt naar meer. Hierin blinkt de auteur echt uit. Toch moet ik toegeven dat de weg naar dat einde een behoorlijke worsteling was. Zozeer zelfs, dat ik besloten heb deze serie na dit boek los te laten. Het kostte me te veel moeite om door dit deel heen te komen zonder het op te geven.
1
Reageer op deze recensie