Lezersrecensie
Wat we achterlaten
"Wat we achterlaten" wordt verteld vanuit twee tijdlijnen: het heden, waarin we Georgia volgen, en het verleden, dat het verhaal van haar overgrootmoeder Scarlett belicht. Het verleden speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, een tijdperk waarover ik, buiten de geschiedenislessen om, weinig heb gelezen. Door middel van een onafgemaakt manuscript en brieven die Scarlett en haar grote liefde tijdens de oorlog naar elkaar stuurden, leren we haar herinneringen kennen.
In het heden volgen we Georgia, die na haar scheiding terugkeert naar haar geboorteplaats na het overlijden van haar overgrootoma. Daar ontmoet ze Noah, die is ingehuurd om het manuscript van Scarlett af te maken. Zoals je in een romance mag verwachten, bloeit er iets op tussen hen. Maar kunnen ze samen een toekomst opbouwen, gezien de moeilijke keuzes die ze beiden moeten maken?
Het einde heeft me compleet verrast. Zelfs nu, een dag na het lezen, krijg ik nog kippenvel en voel ik dezelfde verwondering als toen ik het boek dichtsloeg. Dit zag ik absoluut niet aankomen. Het tragische slot bracht tranen in mijn ogen, al moet ik toegeven dat het me minder diep raakte dan ik had verwacht, misschien omdat mijn verwachtingen vooraf wat te hoog waren.
Ik kan niet precies onder woorden brengen waarom het boek me niet volledig heeft gegrepen. Ligt het aan de voortdurende wisseling tussen de tijdlijnen? Of was het de onverwachte plottwist, die, hoe verrassend ook, voor mij niet helemaal in het plaatje paste dat ik in mijn hoofd had?
Ondanks dat blijft het een prachtig geschreven verhaal, en ik zou het zeker aanraden!
In het heden volgen we Georgia, die na haar scheiding terugkeert naar haar geboorteplaats na het overlijden van haar overgrootoma. Daar ontmoet ze Noah, die is ingehuurd om het manuscript van Scarlett af te maken. Zoals je in een romance mag verwachten, bloeit er iets op tussen hen. Maar kunnen ze samen een toekomst opbouwen, gezien de moeilijke keuzes die ze beiden moeten maken?
Het einde heeft me compleet verrast. Zelfs nu, een dag na het lezen, krijg ik nog kippenvel en voel ik dezelfde verwondering als toen ik het boek dichtsloeg. Dit zag ik absoluut niet aankomen. Het tragische slot bracht tranen in mijn ogen, al moet ik toegeven dat het me minder diep raakte dan ik had verwacht, misschien omdat mijn verwachtingen vooraf wat te hoog waren.
Ik kan niet precies onder woorden brengen waarom het boek me niet volledig heeft gegrepen. Ligt het aan de voortdurende wisseling tussen de tijdlijnen? Of was het de onverwachte plottwist, die, hoe verrassend ook, voor mij niet helemaal in het plaatje paste dat ik in mijn hoofd had?
Ondanks dat blijft het een prachtig geschreven verhaal, en ik zou het zeker aanraden!
1
Reageer op deze recensie