De laatste zeven voelt omwille van de schrijfstijl eerder aan als een cosy crime.

De Nederlandse Annerieke de Vries woont tegenwoordig met haar partner in Frankrijk. Voorheen werkte ze als manager in de gezondheidszorg. Ze is steeds geïnteresseerd in het verhaal achter de mens. Tegenwoordig legt zij zich volledig toe op haar schrijfcarrière, waarbij ze zowel romans als thrillers bedenkt, vaak met maatschappelijke thema's.

Maud, een zeer betrokken medewerkster in een mortuarium, krijgt onverwachts een week betaald verlof. Er is maar één voorwaarde: ze mag absoluut niet naar het mortuarium komen. Dat is echter buiten de nieuwsgierigheid van Maud gerekend. Goed bedoeld gaat ze toch langs, maar wordt op haar aanwezigheid betrapt door rechercheur Pieter. Hij is bereid te luisteren naar haar zorgen en betrekt Maud - tegen alle regels in - bij een onderzoek naar een seriemoordenaar. De dader blijkt de dans te ontspringen en er vallen steeds meer slachtoffers.

De laatste zeven begint met een korte proloog, gevolgd door dag 0, wat als een introductie van het verhaal gezien kan worden. De rest van het boek bevat zeven hoofdstukken, die telkens een volgende dag van dezelfde week overlopen. Dat brengt met zich mee dat de hoofdstukken zeer lang zijn. De schrijfstijl is aanvankelijk even wennen. Het hele boek wordt verteld vanuit de ik-persoon Maud, het hoofdpersonage. Zij is een alleenstaande vrouw die de nodige emotionele bagage heeft. Haar zoontje verblijft in een pleeggezin en de vader is uit beeld. Maud is eerder een eenzaat. Het is dus niet verwonderlijk dat er heel wat innerlijke monologen de revue passeren. Variatie voorziet de auteur door de interactie met rechercheur Pieter die aanwezig is in het mortuarium. Daarnaast waagt Maud haar kansen op een datingapp. Op die manier worden extra elementen aan het verhaal toegevoegd. De keuzes die Maud maakt vanuit haar nieuwsgierigheid zijn soms twijfelachtig, vooral omdat dit haar relatie met haar zoontje meer kwaad dan goed zal doen. Toch is er een evolutie in het functioneren van Maud en moet dit verhaal het toch wel hebben van de psychologische ontwikkeling van het hoofdpersonage.

De laatste zeven voelt omwille van de schrijfstijl eerder aan als een cosy crime. Pas naar het einde toe komt er een hoofdstuk boordevol spanning aan bod, maar deze is wel vrij voorspelbaar. De auteur werkt het verhaal netjes af, maar voorziet wel voor een bepaalde verhaallijn een open einde. Een vervolg is dus niet uitgesloten. Eerder schreef Annerieke de Vries al andere verhalen met Maud in de hoofdrol, maar De laatste zeven is goed onafhankelijk te lezen.
Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers.nl
Bedankt, Vrouwenthrillers en uitgeverij De Crime Compagnie, voor het recensie-exemplaar.
Beoordeling: 3,5*