Miste de sparkle van vroeger

Hoe Overleef Ik alles wat ik niemand vertel? Het nieuwste boek van Francine Oomen keek ik echt ontzettend naar uit. Eindelijk meer Rooz en Neuz en Jonas en Ezzie, maar dan van mijn eigen leeftijd!

Helaas moet ik toch zeggen dat hij me best tegenviel. Roos was rond de 25, ineens een stuk jonger.. ik had het idee dat het taalgebruik, hoe ze praten, wel nog in de jaren 2000 was blijven hangen en - eerlijk is eerlijk, deze jongeren waren voor mijn gevoel echt totaal van het padje af. [lekker voorbeeld voor de 20/30er]

Ik heb me hier een beetje doorheen moeten worstelen eerlijk gezegd. Ik vond het leuk dat er weer mails kwamen, maar dat werden al heel snel voicememo's die zo lang waren dat het niet echt geloofwaardig meer was en het voelde als 'ingestudeerde tekst'. Sorry[knorrie?] ik wil het niet heel erg afkraken, want het is niet slecht hoor, maar ik had echt gehoopt op die sparkle van vroeger. Op een groep vrienden rond de 30 die net even verder in het leven zaten, die een vergelijkbaar leven hadden met in ieder geval de 25er van nu (zo voelde het niet echt, of doen jullie ook wekelijks aan drugs, wonen in een verlaten caravan etc....). En de hele tijd die "wat goed dat je dit zegt", het voelde een beetje als een gesprek met psychologen en filosofen, in het jasje van een verouderde tiener. En er zaten gewoon wat dingen/onderwerpen in die me boos maakten. Niet doordacht.

Wat ik wél leuk vond: ver over de helft begon het allemaal iets normaler aan te voelen (op het ritueel na), maar daaruit volgde wel interessante gesprekken, en dé voice memo aan het eind (iykyk)... dát was wel het moment dat ik even ontroerd was.

Ik begrijp dat er nog een volgend boek komt (hopelijk mét Neuz), en ik denk dat ik het wel ga halen omdat ik gewoon wil weten hoe het allemaal gaat. HOI was echt mn leven vroeger, maar voor mij heeft deze gewoon echt de plank misgeslagen (maar dat kan ook aan mij liggen)....