Lezersrecensie
Een boek waar je je door mee moet laten voeren
Naar de vuurtoren wordt gezien als de meest autobiografische roman van Woolf. Hoewel de personages allemaal fictief zijn heeft Woolf veel inspiratie uit haar eigen leven gehaald.
Dit is een boek wat je met aandacht moet lezen maar ook een boek waar je je door mee moet laten voeren. Virginia Woolf heeft een ontzettend boeiende manier van schrijven en al snel was ik betoverd door haar poëtische zinnen.
Je wordt meegevoerd in de gedachtenstromen van de personages waardoor je je echt onderdeel van het verhaal voelt. Woolf maakt gebruik van lange meanderende zinnen onderbroken door komma’s en streepjes, sommige zinnen vullen bijna een hele pagina.
De manier van schrijven is ook wat dit boek zo bijzonder maakt, je kunt je namelijk helemaal verliezen in de mooie beschrijvingen en de gedachten van de personages.
Virginia Woolf heeft gebruik gemaakt de verhaaltechniek ‘stream of consciousness’ hierbij worden vooral gedachten, gevoelens en herinneringen beschreven, het verhaal speelt zich grotendeels af in de geest van de personages.
Soms moet je de woorden even laten bezinken en regelmatig herlas ik een pagina om de mooie zinnen volledig in me op te nemen. In eerste instantie gebeuren er dingen die je niet altijd kan plaatsen in het verhaal maar wanneer je verder komt in het boek vallen de puzzelstukjes in elkaar en wordt het geheel steeds duidelijker.
Het vergaan van tijd, onderlinge relaties, de verhouding tussen man en vrouw, familie, liefde en verlies zijn de doorlopende thema’s in dit verhaal
Dit is een boek wat je met aandacht moet lezen maar ook een boek waar je je door mee moet laten voeren. Virginia Woolf heeft een ontzettend boeiende manier van schrijven en al snel was ik betoverd door haar poëtische zinnen.
Je wordt meegevoerd in de gedachtenstromen van de personages waardoor je je echt onderdeel van het verhaal voelt. Woolf maakt gebruik van lange meanderende zinnen onderbroken door komma’s en streepjes, sommige zinnen vullen bijna een hele pagina.
De manier van schrijven is ook wat dit boek zo bijzonder maakt, je kunt je namelijk helemaal verliezen in de mooie beschrijvingen en de gedachten van de personages.
Virginia Woolf heeft gebruik gemaakt de verhaaltechniek ‘stream of consciousness’ hierbij worden vooral gedachten, gevoelens en herinneringen beschreven, het verhaal speelt zich grotendeels af in de geest van de personages.
Soms moet je de woorden even laten bezinken en regelmatig herlas ik een pagina om de mooie zinnen volledig in me op te nemen. In eerste instantie gebeuren er dingen die je niet altijd kan plaatsen in het verhaal maar wanneer je verder komt in het boek vallen de puzzelstukjes in elkaar en wordt het geheel steeds duidelijker.
Het vergaan van tijd, onderlinge relaties, de verhouding tussen man en vrouw, familie, liefde en verlies zijn de doorlopende thema’s in dit verhaal
1
Reageer op deze recensie