Een bijzonder en poëtisch boek

“We zijn allemaal gemaakt van dezelfde materie waar de sterren van gemaakt zijn. Al het moois dat je in de hemelen ziet, kan je eigenlijk nog mooier in jezelf vinden.”

Kader abdolah neemt je mee op een fictieve reis naar zijn geboorteland Iran. Hij gaat terug om zijn moeder te bezoeken en later neemt hij intrek in het oude observatorium van zijn familie hoog in de bergen.
Dit boek is geschreven zoals alleen Kader Abdolah dat kan. Zijn heldere, dromerige en met vlagen poëtische schrijfstijl zorgt ervoor dat je compleet meegevoerd wordt in zijn woordenstroom.
Je wordt volledig ondergedompeld in de Perzische cultuur en Abdolah kijkt met een open blik naar de politieke situatie in dit verscheurde land.
Je ziet het observatorium en de oude telescopen zonder moeite voor je. Vanuit zijn veilige basis observeert Abdolah zijn thuisland Iran, de mooie kanten maar ook de mindere kanten.
Het sluimerde gevaar van de geestelijken die de macht over het land hebben is constant aan het oppervlak aanwezig. Vrouwen worden onderdrukt en mensen die kritisch denken lopen continu gevaar. Toch komen er steeds meer jongeren in opstand tegen het radicale gedachtegoed van de geestelijken, de vastberadenheid van deze nieuwe generatie stemt ondanks het harde regime hoopvol.
De auteur maakt gebruik van Nederlandse en Perzische gedichten om zijn verhaal kracht bij te zetten. Dit vond ik echt een toevoeging maar hier moet je wel van houden.
Soms kabbelde het boek maar een beetje voort en was het niet altijd duidelijk waar het verhaal naartoe ging, toch heb ik ontzettend genoten van dit bijzondere boek.
Een boek over de zoektocht naar een thuis maar ook een boek vol met treffende zinnen, poëzie, astronomie en politieke thema’s.

“Ga weg, bezichtig de wereld, maar keer op tijd terug, voordat het laat wordt.”