Een toffe whodunnit!

Een vervallen schoolgebouw wordt gesloopt. Een schedel wordt gevonden. Het stoffelijk overschot wordt geïdentificeerd als een vroegere leerlinge van de school. Detective Jennie Whitmore wordt op de zaak gezet. Centrale verdachten zijn de vijf beste vrienden van Jennie van vroeger.

Een verhaal over jaloezie, over wrok, over geheimen, over gevaarlijke spelletjes en over vriendschap.

Het verhaal zit knap in elkaar. De menselijke personages werden goed uitgewerkt. De setting klopt. Veel hoofdstukken eindigen op een cliffhanger en als lezer word je voortdurend op het verkeerde been gezet waardoor iedereen de revue passeert als dader. De auteurs halen een aantal beladen thema´s aan die tot nadenken aanzetten. Verwacht hier geen bloed, gruwelijke toestanden of
de ik-durf-niet-meer-gaan-slapen sensatie. In ruil krijg je zoektocht naar en een graven in het verleden van Jennie en haar vroegere vrienden. Een toffe whodunnit!

Maar ... en ik kan er moeilijk de vinger op leggen waarom ... toch ontbrak er iets voor mij. Het verhaal was boeiend. Absoluut. Spanning is er. Ja. Maar deze spanning voelde voor mij eerder aan als dwingende nieuwsgierigheid naar het ontmaskeren van de dader. Ik bleef geboeid verder lezen vooral omdat ik heel graag wilde weten hoe de vork nu juist aan de steel zat. En het mag gezegd worden, de ontknoping mag er meer dan zijn! Dus alleen al hiervoor, missie zeker geslaagd! Deze thriller, graag gelezen, maar niet dat overweldigend whaow- gevoel, wat ik bij de vorige thrillers van Arlidge wel had.