Een beest van een boek

Een boek samenvatten en daar een recensie over schrijven is bij momenten een-laat-mij-zeggen leuke uitdaging. ´Dieren zonder kleren´ van Delphine Lecompte is er zo eentje.

"Mensen zijn zelf beesten," volgens Delphine Lecompte. Zelf heeft ze bitter weinig aan hen gehad. Dieren daarentegen verfijnden haar leven en boden haar schoonheid. En het allerbelangrijkste,  ze komen zonder bijbedoelingen.

Veel meer over de inhoud van  boek verklappen zou de ervaring van het lezen ervan wegnemen. Je moet dit boek eigenlijk gewoon op je laten afkomen, de woorden proeven, de  schoonheid ervan opnemen. ´Dieren zonder kleren´ moet je gewoon ondergaan.

Bereid je voor op de o zo typische stijl waarmee Delphine Lecompte schrijft. (Ik beloof je, lees één pagina en je weet direct wie de auteur van dit boek is. En nog zoiets, het giechelen blijft zó niet lang uit.) Veel herhalingen, een vloed aan woorden, een tsunami aan adjectieven. (Echt,  Delphine, zalig hoe je deze steeds uit je hoed weet te toveren.)

Het boek is een aaneenschakeling van korte verhalen waarin Delphine de hoofdrol speelt en waarin steeds een bijrol voorzien is voor een dier. De verhalen, vaak reflecties naar haar kindertijd, zijn veelal (heel) fel en intens. De auteur twijfelt er absoluut geen seconde aan haar eigen kwetsbaarheid aan bod te brengen. Heftig! Gelukkig voel je bij momenten een zachte vacht tegen jou aangevlijd. Een boek dat je ook perfect even aan de kant kan leggen en later weer verder kan oppakken.

De achterflap schrijft van "Een ode aan alles wat gromt, briest, piept, knort, koert, loeit, balkt, sist, blaat, snatert, ratelt, klokt, brult, giert, kleppert of mekkert."  Ik nodig jou van ganser harte uit om dit boek te ontdekken en te ervaren! Een beest van een boek!