Heerlijk mysterie!

Het verhaal begint al snel met het voorstellen van de personages die naar het eiland gaan. Dit vond ik wel lastig bij te benen. Ik zat meteen in mijn detective-modus en wilde alles onthouden, dat gaat natuurlijk niet. Tenminste, mij is het niet gelukt, haha. Ik had snel het gevoel dat ik essentiële informatie miste omdat het verhaal van personage naar personage ging. Gelukkig kon ik dat overdreven speurgevoel op tijd loslaten om echt te gaan genieten van het verhaal.

Als lezer heb je door de schrijfstijl het gevoel alsof je erbij zit op het eiland. Je hebt geen idee wat er gaat gebeuren en je zit gewoon te wachten op de volgende moord. Ik vond het elke keer spannend om erachter te komen wie de volgende is. Worden ze uiteindelijk allemaal vermoord? Kennen we de dader al? Of is de dader voor zowel de lezer als voor de personages nog onbekend? Heel veel vragen, geen antwoorden. Tot op het eind, dan wordt alles duidelijk. Ik kon alleen nog maar denken: jeetje, wat zit dit verhaal goed in elkaar.

Het boek komt oorspronkelijk uit 1939. In 1948 verscheen de Nederlandstalige versie onder de naam “Tien kleine negertjes”. Natuurlijk merk je wel dat het verhaal wat ouder is, zo is er bijvoorbeeld geen moderne apparatuur aanwezig, maar storend is het niet. Ook had ik de schrijfstijl veel ouderwetser verwacht maar dat viel echt enorm mee. Ik heb nu al zin in de volgende Agatha Christie!