Simpel maar waar oorlogsverhaal

Een geschiedenisboek van een niet-historica is. Een familiegeschiedenis door een derde generatie opgeschreven. Er is veel werk verricht om het zo goed mogelijk op papier te krijgen door familie-interviews en ijverig archiefwerk in publieke archieven en instituten. Daar mag je best veel respect voor opbrengen.
De schrijfstijl komt simpel en wel vaak te eenvoudig over. Na enige hoofdstukken (die allemaal vrij kort zijn) bekruipt je het gevoel dat dit te veel op een houtje touwtje verhaal lijkt of is. Geef het tijd en lees geduldig door. Het is een - volgens mij - bewust-feitelijk verhaal. De schrijver kiest er volgens mij bewust voor om simpel en eenvoudig de waarheid te vertellen zonder te verbloemen.
Verder is dit volgens mij ook de clue: De dingen zijn zoals ze waren. De mensen die het onrecht deden, waren gewoon mens en niet bezig met geloof, overtuiging of politiek (zo lijkt het). Het was voor de directe familie vaak gewoon een ‘baan’ om voor de bezetter te werken, maar er werd ook niet diep over de gevolgen of de causale filosofie of zelfs de in-humaniteit van handelen nagedacht.
Maar ook, het kan elk moment weer gebeuren, want zo diep doordacht was het allemaal niet wat er gebeurde met dit gezin. Geloof, overtuiging, politiek, het leek niet zo heel belangrijk, meer de mode van de tijd die dicteerde. Dat is misschien wel de kern van dit boek.