Vage politiekvragen

Het zal een lastige taak zijn om columnist te zijn voor het vragenuur in Den Haag. Gaandeweg kom je erachter dat het om maar 3 vragen max gaat en dat er van alles heen en weer op gereageerd wordt. Je komt er ook achter, dat je best wel wat van het gezinsleven moet weten (welk kabinet was het ook alweer en wie deed wat) om het goed te blijven volgen, want er is natuurlijk nooit genoeg ruimte om in tekst alles uit te leggen.
Soms kwam de (ludieke) boodschap daarom ook niet door bij mij, maar ik ben ook geen doorgewinterde volger van wat er gebeurt in Den Haag. Ik heb het boek vooral willen lezen, omdat het me leuk leek ogv de recensies op het internet en het in mijn visie goed is om wat meer te weten van hoe het eraan toegaat op de werkelijke werkvloer. Als je die instelling hebt, dan is het boek zeker leuk en leerzaam maar er gaat dus ook regelmatig wat aan je voorbij. Leuke is dan ook weer, dat je gewoon een hoofdstuk verder slaat en iets nieuws-leuks kan vinden.
Voor mijzelf heb ik ervan geleerd, dat er eigenlijk niet veel wordt gezegd in dat vragenuur. Er wordt geen beleid gemaakt, er wordt vooral weinig echt gezegd en veel ontweken. Het lijkt soms op een tentamen voor de regering of ze voldoende veerkracht, vaag-kracht en luchtbroodjes kunnen bakken. En dat op een soms zeer ludieke wijze.