Prachtig, emotioneel, soms wat heftig, maar oh zo'n meeslepend verhaal

Ik deed mee aan de leesclub over dit boek bij Hebban, hiervoor dan ook mijn dank voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar in ruil voor mijn eerlijke mening.

Toen ik de cover van dit boek zag was mijn interesse eigenlijk al gewekt, een creepy gebouw op de achtergrond waar een meisje, met een teddybeer in haar hand, naartoe loopt…maar toen ik de achterflap las wist ik het zeker, dit boek moest en zou ik lezen. Want ik en psychiatrie, we hebben een haat/liefde verhouding, maar man wat was ik gelijk ontzettend nieuwsgierig naar dit verhaal.
We maken in eerste instantie kennis met Nell, een wat oudere vrouw die een fotorolletje ontvangt met daarbij een kort geschreven tekst : “Brighton, ik heb ook de rest, mocht je geïnteresseerd zijn. Kelly Keene.”
Ze kent geen Kelly, wie is die vrouw die haar dit stuurt en waarom bezit zij eigendommen die uit een donker verleden van Nell zijn…in een tijd waar zij nog naar de naam Brighton luisterde?
Pennsylvania, 1937
Brighton Friedrich is hier nog maar een veertienjarig meisje, maar heeft nog nooit een stap buiten de muren van het Riverside gesticht gezet. Haar moeder werd in Riverside opgenomen toen ze nog zwanger was van Brighton en zij is hier dan ook geboren. Alleen is zij na haar geboorte nooit meer het gesticht uit gekomen. Ze leeft haar leventje met haar geesteszieke moeder op een klein kamertje, waar Brighton zover als zij kan haar moeder helpt. Ze heeft geen familie of vrienden buiten het gesticht, de enige die ze zo beschouwd en daar heeft zijn verpleegster Joann en haar beste vriend, de albino jongen, Angel. Voor haar lijkt het leven daar gewoon zoals het hoort, maar niets is minder waar. Wanneer er op een dag een nieuwe patiënte wordt binnengebracht, Grace, hoort zij verhalen over de wereld buiten Riverside. Grace is een goedlachse, lieve, spontane en gezonde jonge vrouw die vol levenslust en verhalen zit. Al snel worden de twee meiden vriendinnen en via Grace hoort Brighton hoe het leven ook kan zijn. Ze begint zich steeds vaker af te vragen hoe het zou zijn als zij eindelijk de echte wereld in zou mogen en hoe haar leven er dan uit zou zien. Maar dit lijkt onmogelijk te zijn…elke keer is er wel iets waardoor het niet zou kunnen. Haar vertrouwen in Joann begint daardoor steeds meer te zakken en Grace wordt hoe langer ze in Riverside zit steeds meer als de andere vrouwen. Ze raakt haar grip op de realiteit kwijt en het wordt Brighton steeds duidelijker, ze moeten zien te ontsnappen, Angel, Grace en zij….de vraag is alleen hoe ze dat in vredesnaam voor elkaar moeten krijgen. Maar een ding weten Angel en Brighton zeker, ontsnappen zullen ze, want in Riverside is er absoluut geen toekomst voor hun weggelegd en iemand moet de wereld vertellen hoe het er aan toe gaat daar binnen.
“Waarom iemand denkt dat iets wat veel weg heeft van een gevangenisstraf geluk en geestelijke gezondheid zou moeten bevorderen, is me een raadsel. Het is vreemd te bedenken dat mensen zich beter voelden door hen die ze als beschadigd beschouwden, onzichtbaar te maken. Dat het als enorm belangrijk werd gezien om hen vooral buiten je blikveld te houden.” -blz.164-
Eenmaal buiten het gesticht staan ze echter met hun rug tegen de muur, niemand heeft ze erop kunnen voorbereiden hoe de buiten wereld zou zijn. Ze zijn daar letterlijk niemand, zonder hun geboortepapieren en amper een cent te makken. Het enige wat ze hebben zijn een aantal plekken waar ze heen zouden kunnen gaan op zoek naar een nieuw thuis. Ze moeten zien te overleven in een voor hun volledig onbekende wereld, hebben eigenlijk alleen elkaar nog en moeten hun vertrouwen zien te leggen in complete vreemdelingen, zonder te weten of die mensen hun vertrouwen eigenlijk wel verdienen. Er zitten vreemdelingen bij die nog gevaarlijker blijken te zijn dan degenen in het gesticht zelf. In deze onbekende wereld moeten ze zichzelf zien te redden en zullen ze zich staande moeten houden.

“Ik besefte dat het gesprek dat ik nu meekreeg, waarschijnlijk al jaren zo werd gevoerd. De tegenstelling in alles wat ons nu omringde, werd groter en groter. Vrijheid was goed. Maar ik wist helemaal niet hoe ik vrij moest zijn en ik had niemand om het me te leren.” -blz.199-
Wow, wat een verhaal. Ik sloeg het boek dicht en moest echt even een tijdje bijkomen van alles wat ik gelezen had. Ik wist dat de psychiatrie in de jaren dertig nog lang niet zo vergevorderd was als dat het heden ten dage is, ook wist ik van de ingrijpende methodes die ze toentertijd uitvoerden omdat ze dachten dat dat wel zou helpen, methoden als lobotomie en shock therapie. Dingen die tegenwoordig gelukkig niet meer worden uitgevoerd. De gruwelijkheden vielen op zich best wel mee in dit boek, maar werden af en toe terwijl je in Nell/ Brighton haar verleden was, wel soms naar voren gebracht en dat is gewoon heftig. Verschrikkelijk ook hoe mensen omgingen met anderen, want je hoefde niet eens echt iets ernstig psychisch onder de leden te hebben om in een gesticht terecht te komen. Nee, als je viel op iemand van hetzelfde geslacht, iemand met een andere afkomst of huidskleur, of je deed niet braaf wat je ouders van je verwachtten dan kon je daar al achtergelaten worden. En dat is echt afgrijselijk. Het verhaal van Brighton waarom ze daar zat is echt verschrikkelijk en om haar pad daarna te volgen als het ze eenmaal gelukt is om te ontsnappen liet me ook vaak met grote ogen van verbazing en verschrikking verder lezen. Maar het is niet alleen kommer en kwel, nee het is ook een prachtig verhaal over vriendschap, liefde, vertrouwen en de kracht van een mens in nood. Ik heb absoluut wat tranen gelaten tijdens het lezen, maar ik heb ook echt genoten van dit boek. Want wauw, wat was dit een page turner. Ik zal het verhaal ook zeker nog eens lezen en ben zo onwijs nieuwsgierig geworden naar Elizabeth Byler Younts haar boeken hiervoor. Wat kan deze vrouw schrijven, je begint met lezen en ze zorgt er door haar beeldende schrijfstijl voor dat je gewoon niet meer kan stoppen met lezen, een band met de personages krijgt en van de ene naar de andere emotie wordt geslingerd. Het wisselen van het heden naar het verleden heeft mij ook geen moment gestoord, dit werd duidelijk aangegeven en tijdens het lezen kreeg je steeds meer informatie. Ik vond het werkelijk een onwijs goed boek. Absoluut een plek in mijn boekenkast waard en hopelijk kan ik binnenkort ook haar voorgaande boeken daaraan toevoegen.

“Dat mensen mensen zijn, ongeacht hun diagnose.” -blz.357-
“En mocht je iemand tegenkomen die misschien met een mentale aandoening worstelt, zie dan de persoon achter die bange ogen. Niet alleen de diagnose.”-blz.365-
Www.thebookdragonsnook.com