Lezersrecensie
Vogelgezang, gitaargepingel en vertrouwen maar ook stilte voor de storm!
De auteur Xander Jongejan heeft dit jaar (2024) een derde roman uitgegeven in eigen beheer. Vijf jaar lang heeft de auteur in samenwerking met een schrijfcoach aan deze roman gewerkt. In 2023 bracht hij zijn tweede dichtbundel ‘Voor ik weg word’ uit. Het boekomslag ziet er ambachtelijk uit door de houtdruk en de mooie contrastrijke kleuren.
Sal is de 103-jarige hoofdpersoon van deze korte roman. Hij spaart minuten en noteert dit allemaal met vulpen in zijn kasboek. Ook noteert hij elke term die hij niet kent in dit kasboek van onwetendheid. Elke middag om vier uur sport Sal nog, leest de krant, luistert radio, nippen van een citroentje of voert de vogels in zijn tuin vanuit zijn hand.
Het leven van zal bestaat verder uit het wekelijkse bezoek aan de Indonesische bovenburen en de afspraken met de jonge vertelgrage thuiszorgmedewerkster. Zijn leven wordt plots verstoord door een achterachterneef die meer willen weten over het verleden van Sal om zijn stamboomonderzoek te voltooien en de familie in te lichten. Als lezer worden we meegenomen naar de weerzin van Sal voor familiebanden en zijn vriendin Raasje van vroeger. Het einde van de roman voelt rauw aan.
Jongejan bouwt mooi de spanning op maar het einde voelt wel plots en overweldigend aan. Soms vind ik de taal voor de echte literaire liefhebber maar door de humor en actualiteit blijft het toch tot het einde boeien. Achterin het boekje lezen we iets meer over de inhoud van het verhaal en de andere publicaties van de auteur.
“Het stelde hem gerust dat er meer mensen waren wier huizen en nachten waren gedrenkt in donkere verledens.”
De dialogen en gedachten van Sal zijn erg mooi beeldend en poëtisch uitgewerkt en hebben een verrassend veel humor. Sal is dan wel oud en soms nors maar ook nieuwsgierig, en liefdevol naar de natuur, vooral de vogels. Het eeuwige gitaargepingel van de bovenbuurman en de openstaande deur naar de tuin met de zangvogels, geven het boek een huiselijke, stadse sfeer en decor voor een intense familiegeschiedenis.
Naast de vlotte thuiszorgmedewerker en de overzichtelijkheid is er ook het verval en de serieuze oorlogsproblematiek. Het verhaal is rijk, intens, ontroerend, filmisch en humorvol beschreven. Kort veel en lang niets; het boek blijft boeien tot het einde.
Net voor het einde is er een kort slot. Als lezer krijg je daar alle details mee en is vrij direct geschreven. Dit maakt het daarmee een aangrijpend verhaal dat je laat meeslepen tot het einde.
Deze roman van Xander Jongeman geeft vorm aan existentiële ervaringen als angst, schuldgevoel, eenzaamheid en een diep verlangen naar draaglijkheid, eenvoud en onafhankelijkheid. Zonder een lang beschreven historie en somberheid, maakt de auteur een lang leven van een 103 jarige man invoelbaar, beeldend, poëtisch en humorvol.
Sal is de 103-jarige hoofdpersoon van deze korte roman. Hij spaart minuten en noteert dit allemaal met vulpen in zijn kasboek. Ook noteert hij elke term die hij niet kent in dit kasboek van onwetendheid. Elke middag om vier uur sport Sal nog, leest de krant, luistert radio, nippen van een citroentje of voert de vogels in zijn tuin vanuit zijn hand.
Het leven van zal bestaat verder uit het wekelijkse bezoek aan de Indonesische bovenburen en de afspraken met de jonge vertelgrage thuiszorgmedewerkster. Zijn leven wordt plots verstoord door een achterachterneef die meer willen weten over het verleden van Sal om zijn stamboomonderzoek te voltooien en de familie in te lichten. Als lezer worden we meegenomen naar de weerzin van Sal voor familiebanden en zijn vriendin Raasje van vroeger. Het einde van de roman voelt rauw aan.
Jongejan bouwt mooi de spanning op maar het einde voelt wel plots en overweldigend aan. Soms vind ik de taal voor de echte literaire liefhebber maar door de humor en actualiteit blijft het toch tot het einde boeien. Achterin het boekje lezen we iets meer over de inhoud van het verhaal en de andere publicaties van de auteur.
“Het stelde hem gerust dat er meer mensen waren wier huizen en nachten waren gedrenkt in donkere verledens.”
De dialogen en gedachten van Sal zijn erg mooi beeldend en poëtisch uitgewerkt en hebben een verrassend veel humor. Sal is dan wel oud en soms nors maar ook nieuwsgierig, en liefdevol naar de natuur, vooral de vogels. Het eeuwige gitaargepingel van de bovenbuurman en de openstaande deur naar de tuin met de zangvogels, geven het boek een huiselijke, stadse sfeer en decor voor een intense familiegeschiedenis.
Naast de vlotte thuiszorgmedewerker en de overzichtelijkheid is er ook het verval en de serieuze oorlogsproblematiek. Het verhaal is rijk, intens, ontroerend, filmisch en humorvol beschreven. Kort veel en lang niets; het boek blijft boeien tot het einde.
Net voor het einde is er een kort slot. Als lezer krijg je daar alle details mee en is vrij direct geschreven. Dit maakt het daarmee een aangrijpend verhaal dat je laat meeslepen tot het einde.
Deze roman van Xander Jongeman geeft vorm aan existentiële ervaringen als angst, schuldgevoel, eenzaamheid en een diep verlangen naar draaglijkheid, eenvoud en onafhankelijkheid. Zonder een lang beschreven historie en somberheid, maakt de auteur een lang leven van een 103 jarige man invoelbaar, beeldend, poëtisch en humorvol.
1
Reageer op deze recensie