Lezersrecensie
Met een lach de schoonheid van het moment ervaren!
Recensie Maanden Jaren meegedaan aan de leesclub van Hebban.
De Ierse schrijver Sara Baume is auteur van drie boeken. Ze won de Geoffrey Faber Memorial Prize en in vele landen al vertaald. In 2023 is dit boek vertaald door Lette Vos.
De hoofdpersonen Bell en Sigh hebben een experiment bedacht, een gedeeld kluizenaarsbestaan, een sekte van twee leden. Dat klinkt nogal heftig en dat is het ook. We worden meegenomen in het boek door mensen, dieren en de natuur in de dagelijkse gebeurtenissen. Hun twee honden Pip en Vos vormen ook een koppel en gaan mee naar het afgelegen oude huis bij de berg aan de kust.
Wel bijzonder dat ze al na jaar na een wandeling samen met hun twee zwerfhonden, gaan samenwonen in een huurhuis aan de West-Ierse kust aan de voet van iets dat 'absoluut hoger dan een heuvel is, maar lager dan een berg'. Wat spaargeld en een uitkering en daarmee de mogelijkheid blijkbaar om te in eenzaamheid te leven. Ze nemen zich voor om de berg te beklimmen maar het lijkt er steeds niet van te komen.
De seizoenen komen en de jaren verstrijken . Er is gedurende het gehele verhaal sprake van vele geluiden, kleuren en geuren. Eigenlijk gebeurt er weinig in het verhaal en heel veel tegelijk.
Baume bouwt mooi de spanning op waardoor je meegenomen wordt tot het einde van het verhaal. Deze is niet heel verrassend, maar wel prachtig beschreven. Een wilde geit welke van de berg is afgedaald en die Bell en Sigh wijst op het punt dat zij al 8 jaar die berg niet hebben beklommen. Het uitzicht vanaf de berg was nog mooier dan ze hadden verwacht.
Op pag 74:
“Hun gekrijs klonk als een duizendklapper; de wolk waarin ze vlogen leek net een vuurwerkshow.”
Boek is heel poetisch en beeldend beschreven, bijna filmisch ook . Ook de muziek speelt een rol in de woorden en zinnen. Er zijn stukken open gelaten in de zinnen en veel witregels tussendoor. Dat maakt het geen doorsnee boek is. Voor mij werd het steeds meer een kinderboek vanwege de diverse perspectieven waarin je met de dieren ging meeleven tot in detail.
Naast de natuur was het vooral ook de liefde of misschien wel de liefde voor natuur het thema. Weinig plot en zelfreflectie maar wel heel veel gedetailleerde scènes en kleurenpracht.
Het voelde als nietigheid en berusting in het verval en de tijd. Mindfulness, humor en schoonheid. Geen alledaags boek en welke je keer op keer kan herlezen. Gezien de intensiteit van de zinnen, moest de aandacht gefocust blijven. Dat was soms lastig, maar vanwege de bijzondere artistieke invalshoek en het prachtige Ierland een aanrader.
De Ierse schrijver Sara Baume is auteur van drie boeken. Ze won de Geoffrey Faber Memorial Prize en in vele landen al vertaald. In 2023 is dit boek vertaald door Lette Vos.
De hoofdpersonen Bell en Sigh hebben een experiment bedacht, een gedeeld kluizenaarsbestaan, een sekte van twee leden. Dat klinkt nogal heftig en dat is het ook. We worden meegenomen in het boek door mensen, dieren en de natuur in de dagelijkse gebeurtenissen. Hun twee honden Pip en Vos vormen ook een koppel en gaan mee naar het afgelegen oude huis bij de berg aan de kust.
Wel bijzonder dat ze al na jaar na een wandeling samen met hun twee zwerfhonden, gaan samenwonen in een huurhuis aan de West-Ierse kust aan de voet van iets dat 'absoluut hoger dan een heuvel is, maar lager dan een berg'. Wat spaargeld en een uitkering en daarmee de mogelijkheid blijkbaar om te in eenzaamheid te leven. Ze nemen zich voor om de berg te beklimmen maar het lijkt er steeds niet van te komen.
De seizoenen komen en de jaren verstrijken . Er is gedurende het gehele verhaal sprake van vele geluiden, kleuren en geuren. Eigenlijk gebeurt er weinig in het verhaal en heel veel tegelijk.
Baume bouwt mooi de spanning op waardoor je meegenomen wordt tot het einde van het verhaal. Deze is niet heel verrassend, maar wel prachtig beschreven. Een wilde geit welke van de berg is afgedaald en die Bell en Sigh wijst op het punt dat zij al 8 jaar die berg niet hebben beklommen. Het uitzicht vanaf de berg was nog mooier dan ze hadden verwacht.
Op pag 74:
“Hun gekrijs klonk als een duizendklapper; de wolk waarin ze vlogen leek net een vuurwerkshow.”
Boek is heel poetisch en beeldend beschreven, bijna filmisch ook . Ook de muziek speelt een rol in de woorden en zinnen. Er zijn stukken open gelaten in de zinnen en veel witregels tussendoor. Dat maakt het geen doorsnee boek is. Voor mij werd het steeds meer een kinderboek vanwege de diverse perspectieven waarin je met de dieren ging meeleven tot in detail.
Naast de natuur was het vooral ook de liefde of misschien wel de liefde voor natuur het thema. Weinig plot en zelfreflectie maar wel heel veel gedetailleerde scènes en kleurenpracht.
Het voelde als nietigheid en berusting in het verval en de tijd. Mindfulness, humor en schoonheid. Geen alledaags boek en welke je keer op keer kan herlezen. Gezien de intensiteit van de zinnen, moest de aandacht gefocust blijven. Dat was soms lastig, maar vanwege de bijzondere artistieke invalshoek en het prachtige Ierland een aanrader.
1
Reageer op deze recensie