Mijn eigen wereld

De naam Rico McDougal zei mij eerlijk gezegd niks. Nu ben ik dan ook niet zo thuis in de Hiphop-muziek. Opgezwolle zegt mij, qua naam, wel iets. De muziek daarin tegen ken ik dan weer niet. Wat mij vooral nieuwsgierig maakte is de verslaving die McDougal heeft gehad. Dit is een onderwerp dat ik altijd interessant vind.

Het verhaal begint op het moment dat Rico zeven dagen opgenomen is in de afkickkliniek in Zutphen. Wat mij al snel opvalt is dat het verhaal vrij afstandelijk geschreven is. Doordat het geschreven is door Job Hulsman en niet door Rico zelf, mis ik de emotie in zijn verhaal.

De gedeeltes in het verhaal over Rico's verslaving vond ik erg interessant. Knap om te lezen hoe hij toch telkens weer weet op te krabbelen uit die diepe put.

De delen die over zijn muzikale carrière én hiphop gaan vond ik zelf minder boeiend om te lezen. De enorme aantal raps en welke zinnen hij met welke andere artiest heeft geschreven vond ik helaas geen toegevoegde waarde aan het verhaal. Dit was voor mij eerlijk gezegd meer een blok aan mijn been en zorgde er dan ook voor dat de snelheid uit het verhaal verdween en ik me echt door het verhaal moest worstelen. Dit zal er ook mee te maken hebben dat ik niet thuis ben in deze muziekstroming.

Echter mocht je, als lezer, thuis zijn in de hiphopscene en de muziek van o.a. Opgezwolle kennen, zal dit een enorme toevoeging zijn aan het verhaal.

Maar voor mij persoonlijk was dit geen mustread, ondanks dat ik graag verhalen lees over verslavingen.

Wij ontvingen dit recensie-exemplaar van Ambo Anthos. Dit beïnvloedt onze mening uiteraard niet.