Literair meesterstuk

'Kamers Antikamers' is een literair werkje vol prachtige zinnen en filosofische overdenkingen. Vanuit die overdenkingen volgen hoofdstukken die ineens vanuit een andere persoon lijken te komen, maar tegelijkertijd is het toch dezelfde persoon, alleen nu in een ander bestaan. Het perspectief wisselt net zo snel als het Nederlandse weer, zonder enige logische balans, en dat klópt gewoon, ook al snap je na één keer lezen echt niet wie wie is. Intussen geloof ik dat dat ook na vijf keer lezen niet het geval zal zijn.

Ik lees over een vrouw die een boek wil schrijven over een klein, gelukkig, leven, maar tegelijkertijd lijkt ze te beseffen dat dat niet kan. Er volgen allerlei andere levens, die tegelijk ook haar leven lijken te zijn. De 'antikamer' waar ik enorm van genoten heb, is de beschrijving van twee vrouwen die elkaar vinden, maar de een is nog samen met een man, de ander nog met een vrouw. Hoe dat afloopt laat zich raden, maar ah, de hartstocht en die diepe, wanhopige liefde, die in een klein, gelukkig leven niet past, wat kan Niña Weijers daar treffend en gevoelvol over schrijven.

Tijdens het lezen heb ik vaak een stukje van mijn bibliotheekbonnetje af moeten scheuren, om passages en zinnen terug te kunnen vinden die me in het hart raakten: 'Op een dag kon ze niets meer in zichzelf lokaliseren dat de ander miste. Het was een onverwacht groot verdriet, alsof het huis waar ze vroeger had gewoond ineens van de kaart geveegd was.' Of: 'Als het ergens om ging, dan wel om het aanraken van iets wat niet aan te raken viel.'

Er bestaan veel mooie boeken en ik heb er veel gelezen. Slechts een paar van die boeken blijven voor eeuwig hangen. 'Big Brother' van Lionel Shriver staat op die lijst en rolt daar nooit meer af, maar sinds deze week is er nóg zo'n blijvertje en dat is 'Kamers Antikamers'. Met stip op één.