Een rockumentary!

Ik geloof het.

Soms is dat het enige dat een boek moet doen: ervoor zorgen dat ik het verhaal en de personages geloof.
Laat dat nu zeker het geval zijn bij Daisy Jones and The Six. Want ook al was het even wennen aan de interviewstijl waarin het boek geschreven is, toch duurde het iet lang of het leek of ik naar een rockumentary aan het kijken was in plaats van het boek te lezen. Ik kon 'horen' hoe personages klonken en op welke manier ze antwoordden.

Voor mij is dit in de eerste plaats een boek over personages. Het verhaal, dat zijn de personages.
Maar ze zijn op en top menselijk en geloofwaardig. De manier waarop ze gedeelde momenten helemaal anders ervaren en vertellen, de manier waarop ze elkaar tegenspreken, het voegt allemaal toe aan de geloofwaardigheid van het boek.

Toegegeven, het boek had een paar 'plottwists' die ik ondertussen al wel eens eerder las bij Taylor Jenkins Reid, maar blijkbaar ben ik ze nog lang niet beu, want het stoorde me hoegenaamd niet.

Dus zet die Fleetwood Mac /Aurora playlist maar op en ga lekker Daisy Jones and The Six lezen!