Carrie Soto is back

Taylor Jenkins Reid heeft de standaard die ik van boeken verwacht sterk weten te verhogen met haar prettige schrijfstijl in The Seven Husbands of Evelyn Hugo, en Carrie Soto is Back heeft hier zeker aan voldaan. Het boek trok me mede aan door de grootschalig gevierde schrijfster en het onderwerp. Met het onderwerp bedoel ik niet tennis, maar het verkennen van de grenzen van passie en ambitie. Reid heeft een prachtig verhaal neergezet van een vrouw die tot het uiterste gaat om de beste te zijn, in dit geval in tennis. In het verhaal wordt weergegeven hoe haar drift tot perfectie tot stand is gekomen en welke (soms rampzalige) gevolgen dit heeft.

Carrie Soto wordt van jongs af aan getraind door haar vader – Javier ‘el Jaguar’ Soto, voormalig succesvol tennisser – om professioneel tennis te spelen. Ze geeft haar hele leven op om op nummer 1 te staan, waardoor tennis ook alles is wat ze kent en begrijpt. Ze groeit uit tot een meedogenloze speelster en krijgt de bijnaam ‘Battle Axe’, wat eigenlijk synoniem is voor ‘de Bitch’. Mensen vinden haar kil en hooghartig, waardoor Carrie’s vader – en coach – de enige is met wie ze omgaat. Het lukt haar om daadwerkelijk de beste tennisster ter wereld te worden en breekt meerdere records . Op haar 31e gaat ze pensioen en ondergaat ze een operatie aan haar knie. Ze is van niet plan om terug te keren naar de tenniswereld, maar wanneer Nicki Chan haar records dreigt te verbreken en Carrie in vergetelheid raakt, besluit ze na vijf jaar uit haar pensioen te komen en nog één keer te strijden voor haar titels. In dit proces leert ze zichzelf beter kennen dan ooit tevoren en begint de afbraak van de muur die ze door de jaren heen om zichzelf heeft gebouwd.

Ik vond Carrie’s verhaal zeer ontroerend en ik herkende mijzelf ook veel in haar, ook al zijn onze levens zo verschillend. Carrie staat bekend als een moreel grijs hoofdpersoon die door sommige lezers zelfs wordt verafschuwd, maar ik heb geen een moment minachting gevoeld voor Carrie. Ik herkende haar gevoel van angst voor verliezen en de onzekerheid of ze verlies wel kan verdragen. Naar buiten toe treedt ze op als zelfverzekerd en neerbuigend, maar in de werkelijkheid is ze slechts een meisje met faalangst. Ook qua persoonlijkheid kon ik me in haar herkennen, al is Carrie uitgesprokener dan ik. Carrie is ervan overtuigd dat ze alles wat ze heeft bereikt verdient en is niet te verlegen om dit overal kenbaar te maken. Men zou dit kunnen zien als opscheppen, maar ik geef haar gelijk. Als je iets je alles geeft en je bereikt wat je wilt, dan is het je recht om hier trots op te zijn en je prestaties te beschermen voor negativiteit.

Ten slotte is de opbouw en karakterontwikkeling van dit verhaal om over naar huis te schrijven. Je krijgt een uitgebreid overzicht van de gebeurtenissen en hoogtepunten in Carolina’s leven en welke emoties hieraan verbonden zijn. Je ziet hoe ze verandert van een eenzaam kind dat verlangt naar een normaler leven tot een vrouw voor wie een normaal leven geen optie meer is, tot een persoon dat leert te genieten van het leven ongeacht de omstandigheden. Winnen is haar alles, en winnen zal ze. Maar niet altijd op de manier waarop ze verwacht.

Ik heb enkele tekstfragmenten bewaard die mij erg aanspraken. Ze zijn in het Engels, want ik heb het boek in het Engels gelezen.

‘I wonder for a moment why I have spent all my time worried about losing things when there is so much here.’
Pagina 315

‘They can’t make us go away just because they are done with us.’
Pagina 292

‘And as it begins to sink in, I feel myself tearing up.
I keep thinking, I don’t cry on the court. I don’t cry on the court.
But then I think, maybe it’s a lie that you have to keep doing what you have always done. That you have to be able to draw a straight line from how you acted yesterday to how you’ll act tomorrow. You don’t have to be consistent.
You can change, I think. Just because you want to.
And so, for the first time in decades, I stand in front of a roaring crowd and cry.’
Pagina 214

‘Either way, it’s a prison. Both her beauty and my ability – they’ve both got an expiration date.’
Pagina 209

‘My older self knows that you must stop – in the middle of the chaos – to take in the world around you. To breathe in deeply, smell the sunscreen and the rubber of the ball, let the breeze blow across your neck, feel the warmth of the sun on your skin. In this respect, I love the way the world has aged me.’
Pagina 150

‘It sends a tiny thrill through me, like I’m a teenager again, staring up at a mountain I have yet to scale, each match a step toward the top. It has been so long since I have felt the perfect ache of climbing.’
Pagina 89