Prachtig uitgewerkte karakters in een emotioneel verhaal.

Toen op Hebban de inschrijving werd geopend voor een leesclub rondom het boek “De weg naar huis” van Kristin Hannah, heb ik meteen ingeschreven. Want ik heb van deze schrijfster al meer boeken gelezen en vond deze erg indrukwekkend en mooi. Vaak ook wel heftig, omdat er indringende thema's in worden besproken. Dat waren dus ook mijn verwachtingen voor dit boek. Ik was dan ook blij, dat ik werd ingeloot voor de leesclub. Met dank aan de uitgever voor het ter beschikking gestelde exemplaar.

En ik ben zeker niet teleurgesteld in mijn verwachtingen. Want het was een echte “Hannah”: prachtig uitgewerkte karakters in een emotioneel verhaal. Over het huwelijk van Michael (advocaat) en Jolene (helikopterpiloot), dat in zwaar weer verkeert. Ze zijn uit elkaar gegroeid. En net op het moment, dat Michael heeft uitgesproken, dat hij niet meer van Jolene houdt en wil scheiden, wordt zij voor een jaar uitgezonden naar de oorlog in Irak. Michael blijft achter met hun twee dochters, een puber en eentje van 4. En hij heeft daarbij als advocaat ook nog net een zaak aangenomen, waarbij hij een ex-militair met PTSS moet verdedigen. Dat zorgt wel voor meer begrip en de wil om het vertrouwen van Jolene terug te winnen en hun huwelijk te redden.
Als Jolenes helikopter tijdens een missie neerstort, keert ze eerder dan gepland terug. Maar ook zij is veranderd. Zullen zij beiden de weg naar huis en naar elkaar terug kunnen vinden?

Het is een prachtig boek, ik was op meerdere momenten tot tranen toe geroerd. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van Jolene en Michael, zodat je de ontwikkeling en beweegredenen van beiden heel goed kunt volgen. Fijn is ook, dat je verschillende verhaallijnen te lezen krijgt, die ook heel mooi in elkaar over gaan. Je beleeft mee, wat Jolene en haar vriendin en collega Tami in Irak meemaken, maar ook hoe het Michael en de beide dochters aan het thuisfront vergaat. En daarnaast speelt de zaak van de militair met PTSS waar Michael als advocaat bij betrokken is, een grote rol. Deze zorgt voor meer begrip voor Jolene na haar terugkeer. De beide verhaallijnen lopen hierin heel mooi parallel. Bovendien dient deze verhaallijn in mijn ogen ook om één van de thema’s, doelstellingen van dit boek te benadrukken, nl. meer bekendheid geven aan en begrip kweken voor PTSS. Het lijkt min of meer een “aanklacht” tegen het Amerikaanse leger over de slechte nazorg die er is voor militairen, die (geestelijk) beschadigd terugkeren uit een oorlogsgebied. “Er waren zoveel trainingen voordat je naar een oorlogsgebied ging en er was zo weinig als je terugkwam.”

Ook de nevenpersonages in het boek zijn heel goed uitgewerkt. Betsy, de kwetsbare en onzekere puber, die zich stoer voor wil doen. Maar eigenlijk vooral “erbij wil horen”. De kleine Lulu is vertederend in haar manier van reageren, en voelt, hoe klein ze ook is, de spanningen en veranderingen wel degelijk aan. De vriendin en collega van Jolene, Tami, die je zelf wel als vriendin zou willen hebben. De ex-militair, die door Michael verdedigd wordt en de psychiater die daarbij helpt. Stuk voor stuk zijn ze prachtig weergegeven, dé grote kracht van schrijfster Kristin Hannah in mijn ogen.

Ook de schrijfstijl is heel prettig. Het boek leest heel vlot, er is ruimte voor beeldende beschrijvingen van omgeving of gebeurtenissen maar niet zodanig uitgebreid dat het vervelend wordt. Het taalgebruik van de personages past bij hen (met Betsy en Lulu als goede voorbeelden). En de dialogen zijn realistisch. Ik heb ook verschillende prachtige zinnen genoteerd, om te onthouden. Om er twee te noemen, die voor mij wel weergeven waar dit boek over gaat:
“Ik vermoed dat strijd niet alleen de strijders verandert. Degenen aan het thuisfront maken hun eigen dingen mee.”
“We wisten allemaal hoe moeilijk het zou zijn om je te laten gaan, maar niemand vertelde ons hoe moeilijk het zou zijn als je terugkwam."

Voeg daarbij de gruwelijk echte beschrijving van de oorlog in Irak, de plottwists, de diverse diepgaande thema’s die aan de orde komen en het feit, dat ik het boek maar moeilijk weg kon leggen en het met een brok in de keel heb uitgelezen. Dan is het wel duidelijk dat ik dit een dikke aanrader vind!