Indrukwekkend, prachtig en tegelijk verdrietig boek!

Het verhaal van Cassie, jong weduwe geworden, met een dochtertje, dat sindsdien niet meer praat. Ze trekt tijdelijk bij haar oma in, door haar Bobby genoemd, die het einde van haar leven voelt naderen. En daarom eindelijk toestemming geeft aan Cassie om haar dagboek te vertalen. Ze krijgt hierbij hulp van (knappe) buurjongen Nick, die door zijn oma is opgevoed en van haar de Oekraïense taal heeft geleerd. In het dagboek beschrijft Bobby, toen Katya geheten, haar eerst onbezorgde leven in Oekraïne. Totdat Stalin het land wil inlijven bij zijn communistisch collectief, om de grote hoeveelheden graan en andere voedingsmiddelen. Iedereen die niet meewerkt verdwijnt, voedsel wordt schaars, er ontstaat hongersnood. Hoe weet Katya dit alles te overleven?

Wat een indrukwekkend, prachtig en tegelijk verdrietig boek! Ongelooflijk, dat de kern van dit verhaal op waarheid berust, dat alle verschrikkingen in het leven van Katya (Bobby) echt gebeurd zijn. En dan met in je achterhoofd, dat de geschiedenis zich herhaalt voor het volk van Oekraïne. Eerst al in de Tweede Wereldoorlog (het schijnt dat de schrijfster daar ook een boek over wil/gaat schrijven). En nu al weer, met de recente oorlog met Rusland.

Met het deel in het heden, over Cassie, heeft het net genoeg luchtigheid om het niet helemaal zwaar te maken. Want hoewel Cassie nog treurt om haar eerste man, is Nick toch wel erg leuk. En je wil, net als Cassie, aan de ene kant doorlezen in het verhaal van haar oma, maar tegelijk met angst over wat haar nog meer overkomen is. Die hoofdstukken zijn dan ook erg beklemmend. Maar met gelukkig af en toe een klein lichtpuntje. En steeds keer je ook terug naar het verhaal van Cassie, zodat je even adem kunt halen. Hoewel ook daar gevoelige onderwerpen niet vermeden worden. Zoals de beginnende dementie van Bobby, waardoor ze bijv. op de meest vreemde plaatsen voedsel verstopt, een herinnering aan haar verleden.

De periode van hongersnood wordt Holodomor genoemd. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het aantal doden schijnt tussen de 2,5 en 7,5 miljoen te liggen. Internationaal is men het er nog niet over eens of dit als genocide (het stelselmatig en opzettelijk uitroeien van een etnische groep, zoals bijv. de Joden in de Tweede Wereldoorlog). moet worden beschouwd. Nederland heeft het nog niet als zodanig erkend, misschien is het daarom hier, in elk geval bij mij, niet bekend.

Ik ben blij, dat ik dit boek gelezen heb. Doet me weer eens beseffen hoe goed we het hier en nu hebben. Geweldig boek, ik raad het iedereen aan!