Een ontroerend liefdesverhaal met een tikje magie.

Van Rowan Coleman heb ik al prachtige boeken gelezen: “Twintig regels liefde” en “Boek voor mijn dochters”. Dus toen ik dit boek tegenkwam, met bovendien op de voorkant een aanbeveling van Matt Haig, een andere favoriet van mij, én een prachtig omslag, waren mijn verwachtingen hoog gespannen. En ik ben niet teleurgesteld!

Vita Ambrose werd zo’n 500 jaar geleden door Leonardo da Vinci geschilderd. En op magische wijze, waarvan ze nog steeds niet heeft kunnen achterhalen hoe, leeft ze daarna voor eeuwig. Ze heeft dus al heel wat meegemaakt en veel (ook beroemde) mensen ontmoet. Dat lijkt fijn, maar het betekent ook, dat ze steeds weer opnieuw afscheid moet nemen van iedereen die ze liefheeft. En dat ze telkens ergens een nieuw leven op moet bouwen, voordat iemand achter haar geheim komt.

Het leven van Ben Church tot dusver is niet heel bijzonder geweest. Hij heeft zich als wetenschapper bezig gehouden met het ontwikkelen van een nieuw soort lens met de bijbehorende techniek en daarvoor zijn sociale leven altijd op een laag pitje gezet. Tot hij te horen krijgt dat hij ongeneeslijk ziek is en niet lang meer te leven heeft. Hij besluit om nog zoveel mogelijk uit zijn leven te halen. En juist nu komt hij Vita tegen. Niet het meest gunstige moment om verliefd te worden. En ook Vita zit hier niet op te wachten. Na een eerder verlies wil ze eigenlijk niet weer het verdriet van afscheid moeten nemen van een geliefde meemaken. Maar tegelijk is het voor beiden misschien een kans. Ze gaan samen op zoek naar het geheim achter het magische portret van Vita. Want misschien ligt daarin ook de oplossing voor Ben?

Emotioneel, aangrijpend, origineel, met heel veel verwijzingen naar historische personen of gebeurtenissen. Ik heb normaal niets met “fantasy”-verhalen. Maar het magische in dit boek lijkt niet eens heel onwerkelijk. Het laat je ook nadenken: eeuwig leven, onsterfelijk zijn lijkt misschien benijdenswaardig. Maar het heeft ook veel negatieve aspecten. En het verhaal van Ben leert ons, niets uit te stellen, maar te leven in het moment. “De ontmoeting met de dood heeft me geleerd hoe ik moet leven.” Maar dan is het misschien te laat…

Het verhaal is spannend, een race tegen de klok. Mooi verbeeld door de indeling in 12 delen. Met telkens een mooie quote, zoals deze: “De tijd om gelukkig te zijn is nu. De plaats om gelukkig te zijn is hier.”

De hoofdstukken binnen die delen zijn kort en worden verteld vanuit zowel Vita als Ben. Niet helemaal om en om. Soms zijn er ook twee vanuit één van hen achter elkaar. En dat is wel eens verwarrend omdat niet boven het hoofdstuk staat of Vita of Ben de ik-persoon is. Dat moet je al lezend zelf ontdekken. In het begin was dat wel eens lastig, en moest ik soms een stukje teruglezen omdat ik van de verkeerde ik was uitgegaan.

Prachtig zijn ook de bijfiguren, zoals Jack, een vriend van Vita; haar oude buurvrouw Mariah; en de zus van Ben, Kitty.

Het einde van het boek is verrassend en tegelijk zo mooi, dat het niet anders had kunnen zijn. De laatste zinnen: “Elk moment is bijzonder, is kostbaar. Het kan nooit worden herhaald. Zo is het leven.”