Prachtige roman over familiebanden en mogen zijn zoals je bent.

Voor haar nieuwste roman “Je bent prachtig”, dat verhaalt over de relatie tussen vier zussen, haalde schrijfster Ann Napolitano inspiratie uit de Amerikaanse klassieker “Onder moeders vleugels” van Louisa May Alcott. Toen ik deze aankondiging van een leesclub op Hebban las heb ik me meteen ingeschreven. Want “Onder moeders vleugels” was mijn favoriete jeugdboek. Gelukkig werd ik ingeloot, met dank aan de uitgever voor het ter beschikking gestelde exemplaar. En met hoge verwachtingen begon ik aan het verhaal.

Er zijn inderdaad heel veel overeenkomsten met het boek van Louisa May Alcott. De familie Padavano, met vier dochters, die een hechte band hebben en zichzelf ook regelmatig vergelijken met de zussen March uit de klassieker. Waar de zussen March zich ontfermen over buurjongen Laurie, maken we in dit boek kennis met de eenzame William, die door een traumatische gebeurtenis in zijn prille jeugd, door zijn ouders nooit “gezien” is. Pas nadat hij, door zijn lengte, ontdekt wordt als een goede basketballer, heeft hij niet meer het gevoel helemaal onzichtbaar te zijn. En als hij tijdens zijn studie Julia leert kennen, de oudste Padavano zus, met haar trouwt en wordt opgenomen in de hechte en liefdevolle familie, lijkt zijn leven een positieve wending te nemen.

Maar door een aantal heftige gebeurtenissen beginnen er barstjes te ontstaan in de hechte familieband. En als dan ook nog blijkt, dat William zijn verleden toch nooit helemaal los heeft kunnen laten, is een breuk onvermijdelijk. Kunnen de zussen hun weg naar elkaar terugvinden?

Een wat cryptische inhoudsbeschrijving misschien. Maar ik wil niet te veel weggeven: dit is echt een verhaal, dat je zelf moet lezen. Langzaam, aandachtig, om de vele prachtige zinnen, die de schrijfster in het verhaal heeft verwerkt, goed in je op te nemen. Het woordgebruik is in de meer beschrijvende stukken, over gebeurtenissen, redelijk gemakkelijk. Maar als het over gedachten of beweegredenen van personen gaat, wordt dat soms meer “poëtisch” beschreven, met moeilijkere woorden of een meer ingewikkelde zinsopbouw. Maar dat waren voor mij vaak de plekken, om even stil te staan, een zin nog eens over te lezen.

Het verhaal wordt verteld vanuit meerdere personen. In eerste instantie William, Julia en Sylvie, de tweede zus. En later in het boek komen ook hoofdstukken vanuit Alice, de dochter van Julia en William, aan bod. Boven elk hoofdstuk staat een tijdsaanduiding. En dat is wel handig. Want hoewel het verhaal chronologisch wordt verteld, zijn er soms (kleine) sprongen terug in de tijd, waarbij een gebeurtenis, die al eerder is beschreven, nog een keer aan bod komt, maar dan bezien vanuit een andere persoon. Ik vond dit een sterk punt van dit boek, omdat ik me hierdoor bij vrijwel alle personen emotioneel betrokken voelde. Doordat ze regelmatig zelf hun daden overdenken, erop reflecteren en jij als lezer dat met hen mag doen, worden hun beweegredenen duidelijk en te begrijpen. Ook al zou je zelf misschien andere keuzes hebben gemaakt.

Voor mij is het belangrijkste thema in dit boek familierelaties/familieverhoudingen en de invloed die die hebben op je leven. Het maakt best veel uit in welk gezin je wordt geboren en onder welke omstandigheden je opgroeit. De geschiedenis van je familie heeft duidelijk invloed op de beslissingen, die de hoofdpersonen nemen. Aan de andere kant is het ook zo, dat als je door anderen (familie of niet) echt wordt gezien en geaccepteerd zoals je bent en je mag doen waar je goed in bent, waar je hart ligt, je dan het gelukkigste kunt zijn en/of worden.

Daarnaast zijn er veel meer thema’s in het boek verwerkt. O.a. liefde, in al haar vormen, rouwverwerking, depressiviteit, homoseksualiteit, ongehuwd moederschap, mogen zijn wie je bent.

Is aan al mijn verwachtingen voldaan? Ja en nee. Het is inderdaad een roman die qua sfeer en verhaal te vergelijken is met “Onder moeders vleugels” . De vele verwijzingen naar en overeenkomsten met dit boek vond ik erg leuk. Het verhaal is prachtig, de karakters zijn goed uitgewerkt, de opbouw mooi en ik heb heel veel mooie zinnen genoteerd om te onthouden.
Maar ik had ook een beetje gehoopt op het gevoel, dat ik bij Little Women wel altijd heb en dat ook als quote op de achterflap van dit boek staat: “Dit boek is als een warme deken, als een arm om je schouder”. Dat gevoel heb ik niet gehad, ook al was het wel een verhaal, waarin ik helemaal kon opgaan. Maar misschien door de vele verdrietige gebeurtenissen was het niet die warme deken. In de familie van Little Women had ik wel willen opgroeien, ondanks alle moeilijkheden, die ook zij hebben ondervonden. In deze familie denk ik toch niet. En dat heeft voor mijn gevoel vooral te maken met de rol van Rose, de moeder, het enige personage in het boek, waarvoor ik weinig begrip kon opbrengen.

Eén klein minpuntje, hoewel het niets met de inhoud van het boek te maken heeft.
De uitgever had een boekenlegger in het boek gestopt, erg mooi, helemaal in stijl met de afbeelding op de cover. Maar op die boekenlegger stond ook een aantal vragen, om nog dieper in te kunnen gaan op het meeslepende verhaal. En de vierde vraag bevatte nogal een spoiler over de inhoud, die ik liever niet van tevoren geweten had! Dus mocht je dit boek nog gaan lezen: je bent gewaarschuwd.

Maar verder heb ik genoten van dit boek, waaruit ik als boodschap mee zal nemen, dat iedereen “prachtig” is, zoals de titel zegt. Ook al zie je dat zelf soms niet.
Ik wil dan ook eindigen met een quote van William:
“Lange tijd kende zij me beter dan ik mezelf kende. Ik denk soms dat we een ander paar ogen nodig hebben. We hebben de mensen om ons heen nodig.”
Je mag er zijn, zoals je bent, met al je fouten, imperfecties, onzekerheden. En als je dat zelf soms niet zo voelt, is het fijn, als er mensen om je heen zijn, die dat wel zien. Die je accepteren, van je houden en tegen je zeggen: “JE BENT PRACHTIG”.