Een avontuurlijke heiligverklaring in Rome met humor en hartverwarmende hoofdpersonen.

Een nieuwe leesclub op Hebban: Santa subito van Pierre De Clercq. De eerste roman van deze van oorsprong scenarioschrijver, bekend van o.a. Windkracht 10 en Flikken.
Een boek met een vrijwel geheel zwarte cover, met daarop de contouren van wat ik, met mijn katholieke achtergrond en zeker in combinatie met de titel, herkende als het habijt en sluier van een non. Die titel sprak me meteen aan: de vrouwelijke variant van het Santo subito (verklaar hem onmiddellijk heilig), dat na het overlijden van Paus Johannes Paulus II door de menigte op het Sint Pietersplein werd geroepen. Bij het boek hoort ook nog een website, met daarop o.a. een aantal voorwerpen die een rol spelen in het boek en een ontzettend leuk filmpje als boektrailer. Na het bekijken daarvan, het lezen van de korte inhoud en het leesfragment was ik meteen enthousiast en gelukkig werd ik ingeloot. Met dank voor het ter beschikking gestelde exemplaar.

De korte inhoud, zoals achterop het boek vermeld.
Zomer 1978. De jonge Ernest trekt naar Rome met een dwingende erfenis: zuster Merita, hartsvriendin van zijn overleden moeder, heilig laten verklaren.
In Rome wordt hij geholpen door fixer Livio en zijn dochter Stefania, mooi als een madonna. Ernest logeert in hun vervallen palazzo terwijl het duo het zusterdossier door de complexe Vaticaanse procedure probeert te sluizen. Hij verliest er zijn centen aan Livio en zijn hart aan Stefania. Maar dan neemt het dossier van zuster Merita op miraculeuze wijze een spectaculaire vlucht.

Het boek begint met een heftige gebeurtenis op de communiedag van kleine Ernest, waardoor hij zijn geloof in God verliest. De eerste zin van het boek is dan ook: “Zeven dagen na zijn eerste communie verbrandde Ernest de Zoon van God in zijn tuin”. Je kunt toch niet anders dan meteen in het boek gezogen worden. Zeker als je, zoals ik, door die katholieke achtergrond heel veel dingen herkent: van een palmtakje achter een kruisbeeld, tot een medaille ter bescherming. Ernest kan God dan wel losgelaten hebben, maar Hij hem niet. Dus volgt 14 jaar later via via het vreemde verzoek aan Ernest om zuster Merita, een vriendin van zijn moeder, heilig te laten verklaren. Tegelijk krijgt Ernest een brief in handen, die jij als lezer pas veel later te lezen krijgt. Ernest besluit dan inderdaad naar Rome te gaan, om ”wraak te nemen op God”. Het hoe en waarom blijkt pas later (uit die brief).

Wat volgt is een ongelooflijk avontuur in Rome, met als hoofdrolspelers, naast Ernest, de sluwe Livio, maar met een hart van goud, die hem helpt in de procedure van de heiligverklaring; diens knappe dochter Stefania, die overdag door haar vader zeer beschermd wordt opgevoed, maar er ’s avonds een heel ander leven op na blijkt te houden. En dan zijn er nog de nodige hooggeplaatste functionarissen binnen het Vaticaan, waaronder een “mysterieus persoon, incognito, met een hoedje op”. Het dossier van zuster Merita blijkt nogal complex te zijn, maar door allerlei gebeurtenissen krijgen ze bijval van “het volk”, dat “Santa subito” wil, de onmiddellijke heiligverklaring.
 
En dat alles speelt zich af in 1978, tijdens de 33 dagen van het pausschap van Paus Johannes Paulus I, de lachende paus, die iedereen schokte door zijn plotselinge overlijden.

Het verhaal van Ernest leest als een trein: er zit vaart in, humor, het leest heel gemakkelijk en het is zeer beeldend geschreven. Je waant je als het ware zelf in Rome, achterop de scooter, net als Ernest je ogen dicht houdend door het hectische verkeer. Je gaat houden van de personages, ook al lijken sommigen in het begin niet zo sympathiek. Je leeft mee met alle gebeurtenissen, hoe apart of onverwacht ze soms ook zijn. Ik vind dat juist het knappe van dit boek, dat alle veranderingen bij personen nooit ongeloofwaardig zijn. Er gaat altijd aan vooraf, of het wordt later duidelijk, wat de achterliggende reden is.

In het verhaal komen veel Vlaamse woorden voor en ook wordt veelvuldig gebruik gemaakt van Italiaans en Latijn. Het werd niet altijd uitgelegd, vertaald, maar door de context was het toch prima te volgen. En het paste heel goed in het verhaal en droeg ook bij aan de sfeer van het boek.

En dan zijn er nog de hoofdstukken tussen het verhaal door: brieven (of mails) van een zekere P. aan Liv. P. Is een scenarioschrijver die het verhaal van Ernest bewerkt voor een film.
Ik vond deze stukken een geweldige toevoeging aan en afwisseling in het boek. Waar het verhaal van Ernest echt als een avontuur, belevend is neergezet, zijn de stukken van P. wat meer beschouwend, filosoferend. Er zitten terug- maar ook vooruitwijzingen in m.b.t. het verhaal; dat wekt spanning op waardoor je door wil lezen. P. verklaart ook zaken of geeft er in elk geval zijn eigen visie op. Het verhaal zou (voor mij) ook geen bevredigend einde hebben zonder het laatste stuk van P., waarmee het boek wordt afgesloten.

En P. beleeft zijn eigen avontuur, wat ook weer voor een spanningsboog zorgt. Die eigen verhaallijn heeft overigens ook voor vragen gezorgd, die voor mij aan het einde van het boek nog niet waren beantwoord. Wat was het daarom fijn, dat de schrijver zelf ook meelas in onze leesclub, waardoor hij sommige dingen kon toelichten of verklaren. Niet alles natuurlijk, maar dat past dan ook wel weer bij het mysterieuze tintje, dat het boek ook heeft.

Ik heb er echt van genoten: het is, zoals de achterflap zegt, “even vrolijk als ontroerend”, daarnaast ook nog spannend en boeiend van begin tot eind. Het gaat over het (katholieke) geloof, waardoor er voor mij heel veel herkenning in zat, over het Rome van eind jaren ’70, dat je zo voor je ziet. Het heeft prachtig uitgewerkte personages die echt zijn in al hun onzekerheden, twijfels en verlangens. En, met de toevoegingen door P., ligt het scenario voor een film of serie al bijna klaar. Ik kan niet wachten!!