Indrukwekkend eerste deel van de Acht Kastelen serie smaakt naar meer!

Schaduwdochter is de nieuwe roman van Rachel van Charante, de schrijfster van Het Schuilhuis en Het Grachtenhuis. Nu heb ik deze boeken niet gelezen, maar de aankondiging van een leesclub op Hebban rond dit nieuwe boek, met daarbij de vermelding, dat dit het eerste deel is van de Acht Kastelen serie trok direct mijn aandacht. Op de cover herkende ik nl. het kasteel van Vorden, één van de kastelen van de Acht kastelen fietsroute, die wij in 2017 hebben gedaan, toen we in die regio op vakantie waren. De belofte van een historische feelgood roman plus het feit, dat de schrijfster ook mee zou doen aan de leesclub deed de rest: ik schreef me in en werd ingeloot om mee te mogen doen. Met dank voor het ter beschikking gestelde exemplaar.

De proloog van het boek is meteen een heftige en zet de toon voor m.n. het historische deel van het boek. Je wordt direct in het verhaal van Guusje gezogen, een lief, wat naïef meisje, opgroeiend in een arm milieu in het Amsterdam aan het eind van de eerste Wereldoorlog. Altijd eerst aan anderen denkend, zichzelf wegcijferend voor de mensen, waar ze van houdt. Door omstandigheden, m.n. de ziekte van haar zusje, wordt ze gedwongen keuzes te maken, die haar in verschrikkelijke omstandigheden brengen en uiteindelijk op het kasteel van Vorden, in dienst van baron Hugo. Het tijdsbeeld is prachtig beschreven, de standsverschillen, de armoede, historische gebeurtenissen worden in het verhaal verwerkt. De schrijfstijl is ook heel prettig: gemakkelijk leesbaar, geen lange of moeilijke zinnen, relatief korte hoofdstukken. En je wil steeds doorlezen, om het verhaal van Guusje verder te ontdekken.

Dat wordt af en toe onderbroken door hoofdstukken, die zich in het heden afspelen, waar we kennis maken met Carmen. Zij is samen met haar man Vik (beiden zijn ze Bekende Nederlanders) in het kasteel in Vorden van de (voor-)ouders van Vik komen wonen, na een gewelddadige overval in hun huis in het Gooi. In het kasteel ontdekt Carmen dat er een lang verborgen familiegeheim is. En met grote vasthoudendheid, in eerste instantie zelfs tegen de zin van haar man, ontrafelt ze langzaam het verhaal van Guusje. In deze hoofdstukken is het taalgebruik wat populairder en komen we ook andere echt bestaande B.N.-ers tegen, wat het boek een actueel tintje geeft. Hoewel dit in mijn ogen niet nodig was: het maakt het verhaal minder tijdloos en een beetje te populair naar mijn smaak. Maar misschien geeft dat het boek net de luchtigheid dat het nodig heeft, kun je tussendoor even op adem komen.

Want het verhaal van Guusje is heftig. Het boek is mooi opgebouwd. Ongeveer tegelijk met Carmen ontdek jij, als lezer, wat er met Guusje is gebeurd. En wat het verband is met het geheim van het kasteel. En hoe verder je in het boek komt, hoe moeilijker je het weg kunt leggen. Je wil doorlezen, om te weten hoe het precies in elkaar zit.

Waar je in het historische deel de emoties van Guusje bijna zelf voelt, zodat je je afvraagt of dit wel een feelgood roman genoemd kan worden, blijft het deel over Carmen veel oppervlakkiger. Haar personage had wat meer uitgewerkt mogen worden. Maar misschien komt dat nog, in volgende delen. Want de schrijfster heeft aangegeven, dat bepaalde personages in deze serie weer terugkomen. En zowel het einde van het verhaal van Guusje als dat van Carmen bieden openingen voor een vervolg.

De kleine kritiekpuntjes doen niets af aan het feit, dat ik ontzettend heb genoten van dit boek! Als je als schrijfster het voor elkaar krijgt, dat ik aan de ene kant zo langzaam mogelijk wilde lezen, om er langer van te genieten, maar tegelijk (zeker richting het einde) het boek niet meer weg kon leggen; dat ik diep meevoelde met de ene persoon en tegelijk een ontzettende afkeer kreeg van een andere; dat er momenten zijn van ontroering, meeleven, verontwaardiging en verrassingselementen; en dat ik reikhalzend uitkijk naar de vervolgdelen in de serie: dan heb je een heel goed boek geschreven!