Lezersrecensie
Waargebeurd en fictie ontmoeten elkaar in een heerlijk verhaal!
De opgraving.
Hoofdpersonage Anouk, die archeoloog is, wordt ingeschakeld om een massagraf, dat gevonden is in Vianen, te onderzoeken. Samen met haar collega en oud studiegenoot Cas, onderzoeken ze wat zich op deze plaats heeft afgespeeld. Je zou misschien denken dat omwonenden en deskundigen het interessant vinden dat zich dit in hun omgeving afspeelt. Maar niets lijkt minder waar. Anouk en Cas worden op allerlei fronten tegen gewerkt! Wanneer Anouk dan een bijzondere ontdekking doet ontrafelt zich het verhaal; wat voor vreemds is hier allemaal gebeurd?
Anouk mag dan het hoofdpersonage zijn, voor de gepensioneerde Bert is ook een grote rol weggelegd. Deze pensionado, die vol wrok zit omdat hij als voorzitter van de historische vereniging uit het bestuur is gezet, vindt dat hij het alleenrecht heeft op publicaties als het gaat om de opgraving! Dit kan alleen maar kwaad bloed zetten.
In 2020 werd er in Vianen daadwerkelijk een massagraf ontdekt en Marie-José, die opgegroeid is in Vianen, heeft deze opgraving als decor gebruikt voor deze thriller.
Dat ze hiervoor veel research heeft gedaan kan je merken. Zonder dat het verhaal te technisch wordt weet ze de juiste sfeer te scheppen en krijg je een mooi inkijkje in de wereld van de archeologie. Het verhaal is boeiend en realistisch opgezet. De schrijfstijl is erg toegankelijk en vlot. Haar personages zijn verschillend en interessant. En op het einde worden we getrakteerd op een kleine leuke plottwist! Ik houd hiervan!
Dit was het tweede manuscript dat ik mocht proeflezen voor Marie-José, eerder las ik Geen weg terug. Als proeflezer lees ik natuurlijk kritischer dan ik normaal al doe en ik geef mijn eerlijke mening over van alles wat ik tegenkom. Toch blijft het altijd maar een mening en dat ben ik me altijd bewust. Al kan ik nog zo’n kritische blik werpen op een manuscript, zodra het boek een feit is, vraag ik me altijd af of ik dan nog objectief kan kijken naar zo’n boek. Ten eerste ken ik de auteur intussen een beetje en het verhaal ken ik meer dan goed en heb daar zelfs kritische noten bij geplaatst! Kan ik daar dan nog wel een recensie over schrijven? Ben ik dan juist kritischer ten opzichte van het verhaal, of heb ik juist een mildere kijk op het geheel? Eerlijk gezegd weet ik het niet helemaal! Doet het er eigenlijk wel toe? Geen idee! Wel weet ik dat ik jullie dit boek kan aanrader! Dat doe ik dan bij deze!
Hoofdpersonage Anouk, die archeoloog is, wordt ingeschakeld om een massagraf, dat gevonden is in Vianen, te onderzoeken. Samen met haar collega en oud studiegenoot Cas, onderzoeken ze wat zich op deze plaats heeft afgespeeld. Je zou misschien denken dat omwonenden en deskundigen het interessant vinden dat zich dit in hun omgeving afspeelt. Maar niets lijkt minder waar. Anouk en Cas worden op allerlei fronten tegen gewerkt! Wanneer Anouk dan een bijzondere ontdekking doet ontrafelt zich het verhaal; wat voor vreemds is hier allemaal gebeurd?
Anouk mag dan het hoofdpersonage zijn, voor de gepensioneerde Bert is ook een grote rol weggelegd. Deze pensionado, die vol wrok zit omdat hij als voorzitter van de historische vereniging uit het bestuur is gezet, vindt dat hij het alleenrecht heeft op publicaties als het gaat om de opgraving! Dit kan alleen maar kwaad bloed zetten.
In 2020 werd er in Vianen daadwerkelijk een massagraf ontdekt en Marie-José, die opgegroeid is in Vianen, heeft deze opgraving als decor gebruikt voor deze thriller.
Dat ze hiervoor veel research heeft gedaan kan je merken. Zonder dat het verhaal te technisch wordt weet ze de juiste sfeer te scheppen en krijg je een mooi inkijkje in de wereld van de archeologie. Het verhaal is boeiend en realistisch opgezet. De schrijfstijl is erg toegankelijk en vlot. Haar personages zijn verschillend en interessant. En op het einde worden we getrakteerd op een kleine leuke plottwist! Ik houd hiervan!
Dit was het tweede manuscript dat ik mocht proeflezen voor Marie-José, eerder las ik Geen weg terug. Als proeflezer lees ik natuurlijk kritischer dan ik normaal al doe en ik geef mijn eerlijke mening over van alles wat ik tegenkom. Toch blijft het altijd maar een mening en dat ben ik me altijd bewust. Al kan ik nog zo’n kritische blik werpen op een manuscript, zodra het boek een feit is, vraag ik me altijd af of ik dan nog objectief kan kijken naar zo’n boek. Ten eerste ken ik de auteur intussen een beetje en het verhaal ken ik meer dan goed en heb daar zelfs kritische noten bij geplaatst! Kan ik daar dan nog wel een recensie over schrijven? Ben ik dan juist kritischer ten opzichte van het verhaal, of heb ik juist een mildere kijk op het geheel? Eerlijk gezegd weet ik het niet helemaal! Doet het er eigenlijk wel toe? Geen idee! Wel weet ik dat ik jullie dit boek kan aanrader! Dat doe ik dan bij deze!
2
3
Reageer op deze recensie
