Dit stormkind heeft lang tegen de wind ingelopen, wanneer krijgt ze de wind in de rug?

Ik lees de boeken van Michael Robotham al jaren graag. Zo ook de serie rondom Evie Cormac en Cyrus Haven. Robotham voert de spanning in dit vierde deel langzaam op en tegelijkertijd legt hij stukje bij beetje bloot wat Evie in het verleden allemaal heeft moeten meemaken en doorstaan. In de voorgaande delen was al duidelijk naar voren gekomen dat Evie een stevige ‘rugzak’ vol met trauma’s met zich meetorste, maar het waarom krijgen we in dit deel pas beetje bij beetje voorgeschoteld!

Robotham schrijft deze thriller doorspekt met kritische noten ten opzichte van actuele zaken; bijvoorbeeld hoe er soms met immigranten wordt omgegaan en hoe sommigen zich verrijken ten koste van een ander mens. Evie is een jong volwassene, die al haar trauma’s uit het verleden hard probeert te vergeten. Maar alles komt weer naar de oppervlakte als ze ziet hoe de lichamen van immigranten aanspoelen op een strand in Lincolnshire. Alles komt in één golf terug en haar brein kan dit niet aan, ze blokkeert volledig. Gelukkig kan ze altijd rekenen op de steun van haar goede vriend Cyrus. Hij is dan wel psycholoog maar ook hij heeft een zwaar verleden met zich mee te torsen, en ook hij maakt soms de verkeerde keuze:

“Evie had al die tijd gelijk. Ze is niet stuk. Ik ben degene met de ontbrekende stukjes. Ik heb een deel van mezelf achtergelaten in de keuken naast het lichaam van mijn vermoorde moeder, en een ander deel in de woonkamer, waar mijn vader op sterven lag, en nog twee boven bij mijn dode zusjes. Daarom ben ik psycholoog geworden.”

Ondanks misschien de zware thematiek die hier doorheen verweven is, is er zeker ook subtiel wat humor toegevoegd, is het hier en daar spannend en zelfs ontroerend tegen het einde. Robotham heeft dit verhaal rondom Evie mooi en kundig afgerond, het zou daarom zo maar het laatste deel kunnen zijn, al geloof ik dat toch niet helemaal. De vaste karakters Evie en Cyrus hebben genoeg persoonlijkheid om nog meerdere verhalen te kunnen dragen! Van mij mag het, je kan niet anders dan sympathie voelen voor deze twee! Ik vond dit boek weer heerlijk om te lezen!