Netjes binnen de lijnen gekleurd, maar mist originaliteit

Als YA een kleurboek was, dan had Veronica Roth met Carve the Mark netjes binnen de lijntjes gekleurd. Het boek zit mooi in elkaar, maar veel creativiteit en originaliteit is er niet in te vinden.  

Na haar enorm succesvolle ‘Divergent’-serie is Roth nu met een nieuwe (tweedelige) serie gekomen. Carve the Mark is een sci-fi-achtig fantasyverhaal. Het speelt zich af in een planetensysteem waar ‘de stroom’ door alles loopt wat leeft. Deze stroom bepaalt wie welke gave krijgt. Naast de gave krijgen sommige mensen in deze wereld een lotsbestemming. Dit lot is gezien door de orakels, en ze zullen er niet van af kunnen wijken. De hoofdpersonages (Cyra en Akos) hebben natuurlijk allebei een lotsbestemming, anders zou er geen verhaal zijn.  

In de wereld van het boek staan twee volken tegenover elkaar: de Shotet en de Thuvianen. Voor de Shotet is er een hele religie verbonden aan de stroom met een jaarlijkse ‘bedevaart’ waarin de stroom wordt gevolgd (per ruimteschip). Over Shotet heerst de tiran Ryzek. Zijn zus Cyra is de heldin van het boek. Haar gave (en vloek) is dat ze mensen pijn kan doen door ze aan te raken. Haar broer misbruikt haar kracht om het volk in toom te houden. Gevolg is dat Cyra altijd met pijn moet leven. Naast Shotet ligt het wat meer vredelievende rijk Thuve. Akos is in dit gebied opgegroeid, maar is op jonge leeftijd gevangengenomen door de Shotet. Cyra en Akos worden bij elkaar gebracht vanwege zijn gave en zijn lotsbestemming. Er wordt geheimzinnig gedaan over wat de verschillende lotsbestemmingen (‘Gaat het Grensgebied over’, ‘Sterft in dienst van familie Noavek’) van de personages zouden betekenen, maar eigenlijk vergt het maar weinig inspanning om te bedenken wat er gaat gebeuren. Vooral als je er de onvermijdelijke romance bij bedenkt.  

Het boek lijkt opgebouwd uit een aantal standaardingrediënten: een meisje, een jongen, iemand van buitenaf komt terecht in een ‘kasteel’ (zie ook: Rode koningin van Victoria Aveyard en De glazen troon van Sarah J. Maas), de personages worden bij elkaar gegooid, vinden elkaar eerst niet leuk, daarna wel, er is een ontsnappingspoging, er is een tirannieke leider, er zijn rebellen, etc. etc. Oftewel: bijna elk hedendaags YA-boek in één.  

Dit maakt dat het herkenbaar is binnen het genre en daardoor fijn leest, maar het maakt het ook enorm voorspelbaar en eigenlijk een beetje saai. Het verhaal is ook erg traag, waardoor er eigenlijk maar weinig lijkt te gebeuren. Dit komt vooral doordat het alle paden blijft volgen die door andere auteurs al zijn gebaand. Het is hierdoor geen vervelend boek om te lezen, maar het mist toch echt iets om het verhaal naar een hoger niveau te tillen.  

Carve the Mark heeft wel wat spannende momenten en is vermakelijk voor wat het is: een ontzettend standaard YA-boek. Het verrast nergens, maar soms is wat voorspelbaarheid ook wel fijn om te lezen. Toch mist dit boek een zekere originaliteit en frisheid.